The Reincarnation of Benjamin Nick

Δεν γραφώ και πολλά τελευταία. Το παραδέχομαι. Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου που θα ήθελα να γράψω, αλλά για κάποιο λόγο το αναβάλω διαρκώς. Ξέρω ότι αυτά που θα πω, όπως πάντα, δύσκολα θα αγγίξουν κάποιον, δύσκολα θα τα βρει κάποιος ενδιαφέροντα, δύσκολα θα τα θεωρήσει τίποτα περισσότερο από παραληρήματα ενός απροσάρμοστου. Ο μόνος λόγος που γράφω, όποτε το κάνω, είναι για να ελαφρύνω λίγο το γαμημένο κεφάλι μου που τις τελευταίες μέρες κουδουνίζει σαν δίκαση...

Let me tell you 'bout my life,
Let me tell you 'bout my dreams,
Let me tell you 'bout the thing that happen, all is real to me.
Let me tell you of my hope, of my need to reach the sky,
Let me take you on an awkward journey, let me tell you why.
Let me tell you why

Μεγάλο γαμημένο κείμενο/παραλήρημα ακολουθεί...

Pull harder on the strings of your martyr...

Αναρωτιέμαι πως είναι να νιώθεις όχι απλά ανοχή προς την καθημερινότητα σου, αλλά να νιώθεις τυχερός που μπόρεσες να ενταχθείς σε αυτή την νωχελική μετριότητα. Να σκέφτεσαι «ευτυχώς που βολεύτηκα και εγώ, κοίτα τους άλλους τους φουκαράδες». Να κάθεσαι στην καρέκλα του γραφείου σου και να κοιτάς με απλανές βλέμμα τον καφέ σου, στον καναπέ του σπιτιού σου και να ρεμβάζεις την τηλεόραση σου, στην καφετερία και να αγναντεύεις τον κόσμο που περνάει χωρίς να έχεις να πεις τίποτα. Δε χρειάζεται. Δεν προβλέπεται. Μπορεί να μην είσαι τίποτα το ξεχωριστό, αλλά τουλάχιστον «ζεις», έτσι; Και δεν πειράζει, μπορείς να ζήσεις και λίγη από τη «μεγάλη» ζωή απομυζώντας ηδονοβλεπτικά και με λίγη ζήλια τα νέα των «προσωπικοτήτων» της κοινωνίας μας.

Αναρωτιέμαι αν εγώ που νιώθω τόσο άβολα με τη ζωή μου είμαι απλά ο περίεργος και ο απροσάρμοστος, ο άτολμος, αν κάτι φταίει με το κεφάλι μου, αν απλά είμαι ανόητος και δεν μπορώ να καταλάβω αυτό τον κόσμο. Αν αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει και απλά κυνηγάω ανεμόμυλους.

Δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος. Δεν μου αρέσει η «κοινωνία» μας. Δεν καταλαβαίνω πως μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια είμαστε ακόμη στην ίδια θέση και πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να ψάχνει παρηγοριά σε παραμύθια, σε Θεούς και σε κυπαρίσσια στον ουρανό. Δεν καταλαβαίνω γιατί φοβόμαστε τόσο, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουμε αλλάξει ακόμη...

Ζούμε στα αλήθεια τόσο καλύτερα από ότι πριν 2000 χρόνια; Σίγουρα ζούμε περισσότερο και πιο άνετα, αλλά ζούμε καλύτερα;

Βγάζοντας το ωραίο περιτύλιγμα της τεχνολογίας, στον σάπιο πυρήνα της πραγματικότητας δύο πράγματα έχουν μείνει απαράλλαχτα, η οικονομία, με όποιο μοντέλο την θέλετε και η θρησκεία. Το περίεργο είναι ότι και οι δύο λειτουργούν και τρέφονται από ένα πράγμα, την εγωπάθεια και τον φόβο των ανθρώπων. Και για τα δύο αυτά συστήματα ελέγχου ένας είναι ο παράγοντας που θα αναιρούσε την ύπαρξη τους. Ισότητα.

Η οικονομία χρειάζεται την ανισότητα. Την χρειάζεται σαν κίνητρο για περισσότερη εργασία με σκοπό την άνοδο στην κοινωνική πυραμίδα, με σκοπό την ψευδαίσθηση μια «καλύτερης» ζωής σε περιττές ανέσεις. Χρειάζεται την ανισότητα για να υπάρχουν θλιβερά φτηνές και αναλώσιμες πρώτες ύλες, που λέγονται εργάτες στις «αναπτυσσόμενες» χώρες. Χρειάζονται την ανισότητα γιατί αυτός που είναι πιο πάνω στην τροφική αλυσίδα της οικονομίας ικανοποιεί τον εγωισμό του και αυτός που είναι στον πάτο φοβάται για την ίδια την ύπαρξη του. Επομένως όσο υπάρχει οικονομία δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να υπάρξει ισότητα.

Η θρησκεία χρειάζεται την ανισότητα. Την χρειάζεται γιατί διαφορετικά οι οπαδοί της δεν θα είναι ξεχωριστοί, διαφορετικά δεν υπάρχουν αυτοί που θα σωθούν και αυτοί που θα τιμωρηθούν. Όσοι πιστεύουν σε κάτι άλλο είναι κατώτεροι, υποανάπτυκτοι ή απλά παραστρατημένοι. Χρειάζονται την ανισότητα γιατί τρέφονται και κερδίζουν οπαδούς από την απόγνωση και τη δυστυχία, από το φόβο του θανάτου...

Είναι περίεργο και τραγικό πως μετά από τόσους αιώνες, μετά από τόση «πρόοδο» αυτό που κινεί τον κόσμο μας είναι τα χρήματα και οι προσευχές. Είναι τραγικό πως ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ότι όλα μπορούν να αλλάξουν αν ΟΛΟΙ αλλάξουμε. Δεν χρειαζόμαστε τον οικονομικό ανταγωνισμό και το κέρδος για να προοδεύουμε και δεν χρειαζόμαστε ανόητους φραγμούς, ηθικολογίες και παραμύθια για το αυτονόητο, τον σεβασμό στη ζωή.

Η πρόοδος είναι συνέπεια της δημιουργικότητας του ανθρώπου. Αυτοί που πρωτοπορούν σε οποιοδήποτε τομέα το κάνουν γιατί θέλουν να το κάνουν. Ο Αϊνστάιν έγραψε τη θεωρία του ενώ δούλευε σε μια αδιέξοδη δουλειά, ο Χόκινς ενώ είναι παράλυτος. Ο μισός πληθυσμός πεθαίνει από την πείνα ενώ είναι γνωστό ότι οι ποσότητες που παράγονται και οι πόροι που αναλώνονται είναι υπερβολικά μεγάλοι. Έχουμε πείνα όμως ταυτόχρονα υπέρ-αλιεία και υπέρ-καλλιέργεια. Παράδοξο; Μια μηχανή μπορεί να κάνει τη δουλειά που κάνει ένας εργάτης, όμως κοστίζει τόσο πολύ ακριβότερα. Λύση στο πρόβλημα της ενέργειας μπορεί να βρεθεί, όμως υπάρχουν τρομακτικά συμφέρονται πίσω από την γνωστή πηγή ενέργειας μας. Έχουμε αρκετή τεχνολογία για να λύσουμε όλα τα προβλήματα διαβίωσης μας και να τα λύσουμε για όλους.

Η αντίληψη μας για τον κόσμο έχει εγκλωβιστεί στα πλαίσια ενός κοντόφθαλμου μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης και στα πλαίσια τρομακτικά ανθρωποκεντρικών θρησκειών. Η ειρωνεία είναι ότι έχουμε μάθει να υπολογίζουμε μόνο την ανθρώπινη ζωή, αλλά από την άλλη αυτή είναι και πάντα ήταν τόσο φτηνή... Κάθε μέρα καταστρέφουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, αδιαφορούμε για αυτό τον ζωντανό πλανήτη που ζούμε, τον βιάζουμε και τον πληγώνουμε με κάθε δυνατό τρόπο... Και όλα είναι καλά...

Είναι τόσο απλό να αλλάξουμε. Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί την μεγαλύτερη θυσία από όλους. Τη θυσία της αλλαγής. Από όλους. Αντίστοιχες προσπάθειες καρτέρευσαν γιατί στα βιβλία ήταν ιδανικές αλλά στην πράξη κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί πραγματική ισότητα. Και αυτή η αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει.. Η ανθρωπότητα είναι παγιδευμένοι μέσα στην ψευδαίσθηση του μεγαλείου της, οι οικονομολόγοι μέσα στην ψευδαίσθηση των εξισώσεων τους, οι καπιταλιστές στην χλιδή τους και ο απλός κόσμος είναι παγιδευμένος μέσα στα στενά πλαίσια του κοινωνικού περιβάλλοντος του, μέσα στον φόβο του ίδιου του εαυτού...

Για τους πολλούς η καθημερινότητα είναι το όνειρο τους. Είναι αρκετή. Για κάποιους δεν είναι. Αλλά είναι τόσο ανίσχυροι και φοβισμένοι που στο τέλος κουράζονται και εγκαταλείπουν. Και το μόνο που τους μένει είναι μια πικρία και μια μελαγχολία, που θα την κουβαλάνε για πάντα μαζί τους, κάθε μέρα στο βλέμμα τους και κάθε νύχτα στους εφιάλτες τους...

Why should these curses be laid upon me,
I won't be forgiven 'til I can break free,
What did I do to deserve all this guilt,
Pay for my sins, for the sale of my soul.
Demons are trapped all inside my head,
My hopes of god, reach for heaven from hell,
My sins are many, my guilt is too heavy,
The question of knowing of how then what I know?

Intermission...
Are you still reading motherfucker?

Shadow Gallery

Δεν υπάρχει πιο ακριβής αντανάκλαση του κλίματος κάθε εποχής από την τέχνη, ειδικά τη μουσική. Η μουσική έχει την παράξενη ιδιότητα να περικλείει και μια αίσθηση της εποχής που γράφτηκε. Το ‘60 έχει μια αθωότητα, το ‘70 μια διάθεση πειραματισμού(γενικά... ;p), το '80 μια ανωριμότητα και μη κατευθυνόμενη επιθετικότητα, το ‘90 μια μελαγχολία και άρνηση, το σήμερα μια σχεδόν αυτοκαταστροφική επιθετικότητα που πηγάζει από την απογοήτευση, από μια ματιά στο αδιέξοδο.

Δε δέχομαι την άποψη πολλών ότι σήμερα δε βγαίνει καλή μουσική, ότι όλα έχουν παιχτεί, ότι το ‘70 γράφτηκε όλη η σύγχρονη μουσική ιστορία. Ανοησίες. Εντάξει τότε γεννήθηκε ο σκληρός ήχος λόγω του ότι οι μουσικοί ανακάλυψαν την αναλογική παραμόρφωση παίζοντας τους ενισχυτές στο 10(ή στο 11 αν μιλάμε για τους Spinal Tap :p) και φυσικά πολλοί πρωτοπόρησαν παίζοντας με νέα στυλ. Όμως ούτε η μουσική έμπνευση άρχισε και τελείωσε τότε, ούτε ξαφνικά χάθηκε η γνώση του πως παίζονται τα μουσικά όργανα.

Μιλώντας για τον σκληρό ήχο μπορεί τα νέα συγκροτήματα να μην παίζουν μελωδικά, μπορεί να μην γράφουν τα νέα Stairway To Heaven ή το Smoke In The Water, όμως την ίδια καχυποψία και απόρριψη αντιμετώπιζαν αυτοί που σήμερα χαρακτηρίζουμε ιδιοφυίες και πρωτοπόρους. Από την άλλη δεν μπορώ να σκεφτώ έναν ήχο που να περικλείει τόσο καλά το χαρακτήρα του ‘00, την ταχύτητα και την ωμότητα του, την ψυχολογική βία που δεχόμαστε, την απογοήτευση, την ασφυκτική απόγνωση του αδιεξόδου που πολλοί νιώθουμε, όσο το ανελέητο σφυροκόπημα των Slipknot ή η ψαγμένη μηδενιστική ποίηση των Nevermore.

Εξάλλου το Metal βγάζει πάντα στη επιφάνεια αυτό που δεν θέλουμε να αντικρίζουμε, βγάζει όλη την ασχήμια της ψυχής μας, μας εξιλεώνει όχι φτιάχνοντας ένα ψεύτικο πλαστικό κόσμο, αλλά φέρνοντας μας αντιμέτωπους με τα πιο ακραία συναισθήματα μας. Θυμός, οργή, επιθετικότητα, μελαγχολία, προβληματισμός ηλεκτρικά ενισχυμένα, χωρίς περιτύλιγμα και χωρίς καθωσπρεπισμούς. Fuck subtlety...

Κλείνοντας άκουσα το A Matter of Life And Death των αγαπημένων μας βετεράνων Maiden. Θα αφήσω την κριτική στον ειδήμονα Seventh, απλά να πω ότι είναι εξαιρετικός ;) Μάλιστα είναι τόσο καλός που δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Μελωδικός, σκοτεινός, ωραίες συνθέσεις, στίχοι, το πλήρες πακέτο! 14 δίσκους μετά και ακόμη τα καταφέρνουν καλύτερα από όλους ;) UP THE IRONS!

Να σας θυμήσω να δείτε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το V for Vendetta, πραγματικά είναι έμπνευση...

Someone to save me,
Something to save me from myself
To bring salvation
To exorcise this hell

RaDiKaL