Volepsou And Let Die

Μπορεί κάποιος να μείνει ψύχραιμος ακούγοντας κάθε μέρα την απίστευτη κοροϊδία που διαπράττεται στις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών αυτής της χώρας; Ποια μεταπολίτευση και ποια δημοκρατία; Εδώ ζούμε σε μια ιδιότυπη ολιγαρχία. Σε μια χώρα όπου φατρίες, με πολέμαρχους Συνδικαλιστές του ευρύτερου Δημόσιου τομέα, κατασπαταλούν το ΑΕΠ, που με το ζόρι παράγει το μικρό ποσοστό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, προς όφελος τους, χρησιμοποιώντας την τεράστια δύναμη που διαθέτουν.

Βουλευτές και Δικαστικοί που κατά το δοκούν αυξάνουν το "μεροκάματο" τους, κατάπτυστοι Συνδικαλιστές που κραδαίνουν το τσεκούρι του πολέμου και υπόσχονται αναταραχή και κλειστούς δρόμους στην ιδέα μείωσης των χαραμοφάηδων του Δημοσίου και ημέτεροι που μπαίνουν από τα παράθυρα και τις γραμματοθυρίδες σε θέσεις βολέματος.

Τώρα που το σκέφτηκα, πιστεύω ότι μια χαλαρωτική στάση εργασίας ή και απεργία ακόμη των Εκπαιδευτικών για τα δίκαια αιτήματα (δεν είναι αίτημα βέβαια, καθώς το αποφάσισαν, το ενέκριναν και το νομιμοποίησαν μόνοι τους!) των Δικαστικών, των φτωχών αυτών μεροκαματιάρηδων, είναι επιβεβλημένη...

Δημόσιο χρήμα μόνο για τους «εκλεκτούς»

Η προκλητική κακοδιαχείριση και η διαφορετική μεταχείριση δεν περιορίζονται, βέβαια, στο χώρο των ασφαλιστικών ταμείων. Στην κρατική τηλεόραση οι εκπρόσωποι της νέας εξουσίας αποδεικνύονται πιο σπάταλοι και από αυτούς που συνήθιζαν να κατηγορούν την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Οι τεράστιοι οικονομικοί πόροι της δημόσιας τηλεόρασης χρηματοδοτούν τους βολεμένους του κομματικού συστήματος, διάφορες κατηγορίες αργόμισθων και σκανδαλώδεις παραγωγές που δίνονται σε «ειδικούς», παρά το γεγονός ότι ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει χιλιάδες εργαζόμενους στην κρατική τηλεόραση που θα έπρεπε να είναι σε θέση να οργανώνουν εσωτερικές παραγωγές.

Παρόμοια εικόνα και σε ό,τι αφορά τους δικαστικούς λειτουργούς. Αρκετά αυστηροί στις αποφάσεις τους με τους άλλους κλάδους των εργαζομένων, κάνουν ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν εαυτούς σε ό,τι αφορά τα εισοδηματικά τους. Το Δημόσιο βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα λογαριασμό της τάξης των 2 δισ. ευρώ, που θα καλύψει τις αυξήσεις και τα αναδρομικά των δικαστικών λειτουργών.

Το ποσό είναι τεράστιο και μπορεί να απειλήσει ακόμη και την έξοδο της χώρας από τη δημοσιονομική επιτήρηση. Η οικονομική επιβάρυνση θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν η κυβέρνηση δεν έδινε μεγάλους μισθούς σε ορισμένους «ημετέρους», με αποτέλεσμα να στηρίξουν οι δικαστικοί λειτουργοί τις εισοδηματικές διεκδικήσεις τους σε αυτούς. Σφιχτό για τους μη προνομιούχους, χαλαρό για τους «εκλεκτούς», το ελληνικό Δημόσιο «βυθίζεται» στην αναξιοπιστία και στην αναποτελεσματικότητα.

City Press

Ε Π Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η φίλε... Επανάσταση...