It's the music stupid...

Λίγα πράγματα είναι τόσο προσωπικά όσο τα μουσικά ακούσματα που προτιμάει ο καθένας μας. Βέβαια, η μουσική ή καλύτερα τα διάφορα είδη της δυτικής μουσικής βασίζονται όλα στην ίδια γλώσσα, η αίσθηση μόνο αλλάζει. Και εδώ νομίζω πως οι περισσότεροι (και εγώ μέχρι πρότινος) κάνουμε ένα τρομερό λάθος.

Είναι φυσικό κάποιο είδος μουσικής έκφρασης να μας "μιλάει" εντονότερα και βαθύτερα από όλα τα άλλα, όμως πιστεύω ότι χάνουμε πολλά με το να αρνούμαστε να εκτεθούμε σε άλλα μουσικά ιδιώματα. Και αυτή η άρνηση οφείλεται σε ένα απλό γεγονός.

Ακόμη και πριν την σημερινή εμπορευματοποίηση της η μουσική στη δύση πάντα κουβαλούσε ετικέτες. Η "κλασσική" μουσική, η "μαύρη" μουσική, η "παγανιστική" μουσική κτλ. Ίσως είναι η τόσο ισχυρή δύναμη που μας ασκεί, αυτή που μας οδηγεί στο να έχουμε τόσο "απόλυτες" οπτικές. Αυτή η τάση κατηγοριοποίησης, ακόμη και ελιτισμού, κυρίως από τους ακροατές κάθε ιδιώματος, οδήγησε στη σημερινή εμπορευματοποίηση και στα τόσο στεγανά, στο μυαλό των περισσοτέρων, όρια που χωρίζουν τη μουσική μας σε εύπεπτες εμπορεύσιμες κατηγορίες.

Τελικά αυτό που μας ξενίζει δεν είναι η μουσική αυτή καθ' αυτή, είναι η εικόνα που πλέον συνοδεύει κάθε "είδος", μια εικόνα που πρώτα οι ακροατές δημιούργησαν και στη συνέχεια η βιομηχανία (δισκογραφικές, περιοδικά) συντηρεί.

Πέτυχα χθες στην ΕΡΤ κάποιο κλασσικό κονσέρτο. Η μουσική ήταν υπέροχη, όπως άλλωστε κάθε μουσική παιγμένη με πάθος. Όμως το κοινό ήταν τραγικό. Υπερ-κυριλέ, ΑΚΙΝΗΤΟΙ, ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΙ! Κάτι που σημαίνει ότι δεν ένιωθαν ούτε μια νότα... Ξέρετε, μπορεί η εικόνα του παρανοϊκού μαέστρου να είναι αστεία, αλλά ο άνθρωπος ΝΙΩΘΕΙ τη μουσική. Και διάολε αυτό είναι το όλο νόημα της...

Γιατί να μην μπορεί κάποιος να ακούει κλασική μουσική και να μην είναι ξενέρωτος, να ακούει σκληρό metal και να μην είναι "σατανιστής", να ακούει jazz ή fusion και να μην είναι "δήθεν"; Η μουσική είναι μια ενιαία γλώσσα και νομίζω ότι κανένας μουσικός, εκτός εισαγωγικών, δε πρόκειται να σας πει το αντίθετο.

Δεν υπάρχει κάποιο μουσικό στυλ που να είναι από τη φύση του κακό. Το να χαρακτηρίζει κάποιος ένα στυλ ως "μη μουσική" δείχνει τρομακτικό κόμπλεξ και ημιμάθεια. Υπάρχει κακή μουσική; Ω ναι. Η μουσική που παράγεται είναι συνήθως πολύ κακή. Και αυτό γιατί απλά δεν έχει ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Το συναίσθημα δυστυχώς δε βγαίνει από αντιγραφές και δεν υπάρχει συνταγή γι' αυτό.

Απολαύστε λοιπόν ΟΛΗ την καλή μουσική. Ακούστε όλα τα είδη! Ακόμη και αν σας ακούγονται ξένα στην αρχή, αν είναι φτιαγμένα με πάθος όχι απλά θα σας διασκεδάσουν αλλά θα διευρύνουν τη σκέψη σας... Ειδικά αν ασχολήστε με τη μουσική όχι ως απλοί ακροατές είναι επιβεβλημένο!

Rock, Metal, HipHop, R&B, Funk, Κλασσική, Fusion, Jazz, Reggae, World, Electronica, ακόμη και η μουσική που επενδύει ταινίες!

Ως και και η "pop" έχει μερικά αξιοπρεπή τραγούδια. Αυτό που κάνει την pop(και αν σκεφτείτε αυτή δεν είναι καν κάποιο συγκεκριμένο μουσικό στυλ!) τόσο φτηνή είναι ότι είναι φτιαγμένη φτηνά, δεν είναι φτιαγμένη σαν μουσική, αλλά σαν προιόν.

Κανένα είδος δεν είναι νομοτελειακά υποδεέστερο αν γίνεται με πάθος και φαντασία.

Ξεκολλήστε από τις ηλίθιες ταμπέλες, εσείς χάνετε...

ΥΓ.Η Aguilera είναι... φωνάρα(τέσσερις οκτάβες) ρε! :@