Φαράγγι Πλατανόδας

Ποιος τρελός σηκώνεται Κυριακή στις 6 το πρωί για να πάει για πεζοπορία με τον ΕΟΣ; Μα φυσικά ο Ιστίκογλου και ο γράφων. Μια όμορφη διαδρομή από το Ζαγκλιβέρι ως το Λιβάδι, μέσα από ένα έξαλλο μονοπάτι που το ανακάλυψε/έφτιαξε μόνο του το μαχίμι του Συλλόγου, η Κλεανθάρα! [Συνταγματάρχης Κλεάνθης δηλαδή :p].

Το πρώτο σκέλος της εκδρομής, μέχρι το Λιβάδι ήταν πολύ όμορφο, μέσα από πυκνό δάσος. Για το δεύτερο σκέλος, από Λιβάδι ως Χορτιάτη δεν ήμασταν σίγουροι, αλλά όταν ο αρχηγός είπε "όσοι δεν θέλουν μπορούν να πάνε στο χωριό για φαγητό σε Ταβέρνα" ο anti-Tavern Alarm χτύπησε! Ταβέρνα; Μπααα! Και έτσι μετά από 30 χιλιόμετρα σκόνης και χωματόδρομων φτάσαμε στο Χορτιάτη. Ενώ ξεκινήσαμε σχεδόν όλοι, φτάσανε εκεί η πρώτη ομάδα που αποκόπηκε -οι "Γκαζιάρηδες"- και τέσσερα ακόμη άτομα(εμείς δηλαδή).

Προσωπικά μου άρεσε πολύ η εκδρομή, ακόμη και αυτό το άχαρο κομμάτι της, όπου ψιλοκαήκαμε κιόλας ;@ Τι "διασκέδαση!", θα πουν κάποιοι[το 99% του νεαρού-δυστυχώς- πληθυσμού]... Διασκέδαση... Σίγουρα είναι πιο διασκεδαστικό από πίτσα και ελληνικό ποδόσφαιρο, σίγουρα είναι πιο ευχάριστο να περπατάς στη φύση από το να ρουφάς τόνους τσίκνας, κάπνας και σιχαμένης ρετσίνας, σίγουρα είναι πιο όμορφο να βάζεις το σώμα σου να δουλεύει από το να το αφήνεις να μουλιάζει στα λίπη.

Όσο για το μέρος του περπατήματος, αυτό δεν είναι τόσο θέμα σωματικής κατάστασης και αντοχής. Πρωτίστως είναι θέμα ψυχολογίας. Της Ψυχολογίας του Περιπατητή. Που καταπίνει τα χιλιόμετρα για να φτάσει στο τέλος. Και αυτή είναι όλη η ανταμοιβή. Αυτή και το ωραίο τοπίο.

Ίσως είμαι ο περίεργος. Αλλά να με συγχωρέσετε, ένας σκονισμένος δρόμος μου θυμίζει περισσότερο τη ζωή μου, παρά τα διαρκή αναίτια τσουγκρίσματα των ποτηριών στις ταβέρνες[Τι γιορτάζετε επιτέλους;]. Δεν έχω να γιορτάσω κάτι, ίσως ότι ακόμη ζω και αυτό το μετράς πάντα μόνος σου στην επόμενη γαμημένη ανηφόρα...