W.A.S.P. Live (...δεν ακούωωω!)

Ξέρετε τη φράση "τον παίρνεις από τα αφτιά"; Όχι μόνο τον πήραμε, αλλά ήταν μεγάλος μαύρος και τριχωτός! :@ Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Ο Seventh με μάζεψε κατά τις 20.30 με τη μεταλλική άμαξα, το άρμα του metal, το Necropel Astracaster και κατευθυνθήκαμε κατά Principal, ένα όχι συνηθισμένο χώρο για τέτοιο τύπου live. Μετά από ένα αμυδρό και προβλεπόμενο μπουρδούκλωμα φτάσαμε στον προορισμό μας. Παρκαδόρος; Ρε αυτό είναι metal ρε! Ρε παρκάρουμε όπου να ναι ρε! Άντε να το φάμε και αυτό, μιας και βλέπουμε να υπάρχει συμπαθητικός κόσμος, εννοώντας ιδιαίτερα αυξημένες και αξιοπρεπέστατες θηλυκές παρουσίες [ναι ναι δεν ήταν μαλλιάδες που μοιάζανε για γυναίκες! :p]!

Μπήκαμε λοιπόν και από τα ηχεία έπαιζε μια λάσπη. Μάλλον το Black Album ήταν. Φαντάστηκα ότι ήταν το απλό PA του μαγαζιού και κάπου [που;] θα ήταν το προβλεπόμενο βαρβάτο [ως προς το συχνοτικό εύρος - και όχι την ένταση] σύστημα που θα απογείωνε τον ογκώδη ήχο της μουσικής μας...

Ο χώρος ήταν πολύ ωραίος, πολύ άπλα και ψηλό ταβάνι, περίεργο σε σχέση με τις τρύπες της Υδρογείου και των λοιπών στεκιών. Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00, δηλαδή ζήσε Μάη να φας τριφύλλι... Πήγε κοντά 22.00. Και εκεί που καθαρίζει και η ατμόσφαιρα και ετοιμάζεται να μπει η μπάντα, όλα προμηνύονται γαμάτα! Ελάχιστη -σχετικά πάντα- κάπνα και μπροστά μπροστά! Θα γαμήσει το live! Και με το που ξεκινάει... μας... γάμησε... ΤΑ ΑΦΤΙΑ!

Το Titanic Overture ήταν... τιτανικός. Ένα ηχητικό ναυάγιο... Το μόνο που ακούσαμε ήταν ένα επώδυνο κουδούνισμα στα αφτιά μας από έναν απροσδιόριστο ήχο έντασης 800.000.000.000.000.000 dB [δεν κόλλησε το πλήκτρο]... Μετά από 2 λεπτά πόνου πήγαμε, αναγκαστικά, πίσω πίσω μπας και σώσουμε τίποτα από την ακοή μας... Εεε... στην πορεία κάπως έφτιαξε ο ήχος, αλλά σε όλη τη διάρκεια του Crimson Idol το μόνο που ακουγόταν ήταν τα τύμπανα, τα lead και κάπου κάπου τα φωνητικά. Το μπάσο μάλλον ήταν μερικοί γδούποι, ενώ νομίζω μερικές φορές άκουσα κάποια ακόρντα :@ Μετά μάθαμε ότι ο ηχολήπτης ήταν Ι5 λόγω κώφωσης και ότι νανουρίζεται ακούγοντας μηχανές από 747 που απογειώνονται! :@

Αυτά για τον ήχο. Και ήταν το μοναδικό αρνητικό. Η μπάντα έπαιζε υπέροχα [ότι ακουγόταν] και το βίντεο έδενε φοβερά με τη μουσική. Ήταν κάτι πραγματικά πρωτότυπο. Το να ακούς έναν από τους αγαπημένους σου δίσκους ζωντανά, παιγμένο άψογα, με τη συνοδεία της ιστορίας οπτικοποιημένης, ε είναι κάτι που μετράει ;)

Ο Blackie δε μιλούσε καθόλου και έτσι δεν έσπαγε την ατμόσφαιρα του δίσκου. Στο encore όμως μπήκε μια άλλη μπάντα, μια ροκ μπάντα, πιο εκδηλωτική, παίζοντας μερικά από τα κλασσικά κομμάτια τους. Ο ήχος αρχικά ήταν αρκετά καλύτερος [πιο χαμηλός!], αλλά μετά ο ηχολήπτης είδε ότι μερικά φωτάκια στην κονσόλα δεν ήταν κόκκινα και ανέβασε πάλι όλες τις εντάσεις :#@

Και έτσι τελείωσε το live. Σαν θέαμα ήταν άψογο. Άξιζε άνετα τα λεφτά του. Αλλά να ρε παιδιά, όλοι γουστάρουμε τη μουσική μας δυνατά, αλλά δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε Kreator και Celtic Frost, δύο μπάντες που πιάνουν πάτο στο κούρδισμα, σε ένα μικρότερο χώρο, με δύο συστοιχίες από "μπανάνες", να ακούς καθαρά τα πάντα και να βγαίνεις με την ακοή σου ανέπαφη και από την άλλη να ακούς το Crimson Idol, έναν "ήρεμο" δίσκο και να χάνεις προσωρινά το 69% της ακοής σου!

Δυστυχώς δεν είχαμε μετά κουράγιο ούτε για ροκάδικο, καθώς τα αφτιά μας δεν την πάλευαν μία... Λες να γεράσαμε ρε;

ΥΓ. Η Jackson του Blackie είχε το σήμα των Raiders πάνω! Τρελός οπαδός το άτομο. Ο κιθαρίστας έπαιζε γαμάτα τα σόλο, αλλά κάτι η κιθάρα με το διπλό λαιμό κάτι η Les Paul με τον ανάποδο λαιμό Jackson [!!!! - απαλεψιά!] και η poserιά δεν κρυβόταν :)

I don't wanna be, I don't wanna be the deaf idol no no no no...