Αχ κοντόφθαλμη Ελλάς...

Οι πολιτικοί διαχειριστές ενός τόπου είναι συνήθως οι εύκολοι στόχοι της κριτικής, όχι άδικα βέβαια, αλλά συχνά ξεχνάμε τους βασικούς υπεύθυνους σε μια Δημοκρατία [ή αυτό που έχουμε στην Ελλάδα τέλος πάντων], τους πολίτες, δηλαδή εμάς τους ίδιους.

Καταλήψεις στα σχολεία. Πολιτικά υποκινούμενες θα σου πουν. Όχι, είναι υποκινούμενες από τη θλιβερή βλακεία μας. Τα παιδαρέλια βρίσκουν χαζές αφορμές και αιτιάσεις που ούτε καν καταλαβαίνουν, χάνουν μάθημα, ενώ παραπονιούνται ότι... δεν κάνουν μάθημα και οι πραγματικοί υποκινητές με τη σιωπηλή τους σύμπραξη, οι καθηγητές, αναζητούν πιο "δημιουργικές" δραστηριότητες στα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια που πληρώνουν οι γονείς. [** Πριν κατηγορηθώ για εμπάθεια, μια ωραία λύση θα ήταν σε σχολεία που αντιμετωπίζουν κτιριακά προβλήματα και όχι απειλή από τον Καποδίστρια 2(!!!), οργανωμένα, οι μαθητές και οι καθηγητές τους να κάνουν σιωπηλή διαμαρτυρία έξω από τη Νομαρχία/όποια υπηρεσία είναι υπεύθυνη, πριν ή μετά το πέρας των μαθημάτων. Αλλά αυτό μάλλον θα απαιτεί ειδικό επίδομα και φευ κόπο και ενδιαφέρον...**]

Οι ίδιοι οι μαθητές υποβαθμίζουν, με την αδιαφορία τους, το όποιο μάθημα γίνεται, αλλά βασίζονται στα φροντιστήρια για να μπουν στα Πανεπιστήμια. Εκεί όμως δε θέλουν ουσιαστικές σπουδές, εξ ού και η εξωφρενική απαίτηση για κατάργηση της βάσης εισαγωγής, αυτό που θέλουν είναι μια πλατφόρμα για να μπουν στο Δημόσιο.

Η σύγκρουση με τα Ιδιωτικά Κολέγια, αλλά και με τα πτυχία του εξωτερικού, όπου δαπανώνται τεράστια ποσά κάθε χρόνο, γίνεται για έναν και μόνο λόγο. Όχι φυσικά την ιδιωτική αγορά εργασίας, όχι φυσικά τη διεκδίκηση δυναμικών και παραγωγικών θέσεων, αλλά για τα ίσα δικαιώματα στο Greek Dream, το Δημόσιο. Τόσο συνάλλαγμα, τόσο μελάνι, τόση ένταση για το Δημόσιο.

Μια νέα γενιά [η δικιά μας] έρχεται δυναμικά, με το κινητό και το φραπέ στο χέρι, να διεκδικήσει την είσοδο της στην αργομισθία. Αλλά ως πότε; Αν αυτή η νέα γενιά δε πάρει στα χέρια της το οικονομικό μέλλον της χώρας, δε δημιουργήσει, δεν παράγει, τότε που θα βρεθούμε στις επόμενες δεκαετίες;

Το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει. Οι διαχειριστές με τη χαλαρότητα και την πολιτική εκπόρνευση το οδήγησαν σε αδιέξοδο, ναι, αλλά όλοι αυτοί που συστηματικά κλέβουν τα ταμεία τους, με μικροαπάτες, με μικροδιαφυγές, αυτοί δεν έχουν αθροιστικά το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης; Είμαστε τόσο κοντόφθαλμοι, που ήδη το μέλλον αγκομαχεί κάτω από το βάρος της βλακείας μας.

Οικοπεδοφάγοι και ξένοι που φθονούν τη μαγκιά μας, αυτοί καταστρέφουν το περιβάλλον. Όχι ο large τύπος που πετάει έξω από το SUV, που αγόρασε με λεφτά από την τελευταία αρπαχτή που έκανε, τη γόπα του, που αδειάζει το τασάκι όπου βρεθεί, που θα λαδώσει την πολεοδομία, που θα χτίσει το αυθαίρετο του, που θα μπαζώσει το ρέμα, που θα απλώσει το τσιμέντο του μαγαζιού του στην παραλία **του**, που δείχνει με το δάκτυλο τον εαυτό του στον καθρέπτη, χωρίς να το καταλαβαίνει.

Καταστρέφουμε οι ίδιοι το μέλλον μας. Ο Έλληνας ο πολλά βαρύς, ο ξερόλας, ο μάγκας, ο "ξες ποιος είμαι γω;", ο κατά φαντασία αγωνιστής, ο κατά φαντασία ήρωας, ο μονίμως ριγμένος από σκοτεινές συνωμοσίες, ο φυγόπονος, ο απατεωνίσκος, ο υπέρμετρα εγωιστής, ο κοντόφθαλμος, ο αυτόχειρας...