Dark Tranquillity - Samael Live (leetheeeeee!)

Υποθέτω πως οι Dark Tranquillity είναι μια μπάντα που είτε λατρεύεις είτε λατρεύεις να μισείς. Κάτι η περιφρόνηση των "παλιών" προς όλα τα νέα ιδιώματα, όπως το μελωδικό/Σουηδικό death και το πιο groovάτο αμερικάνικο αδερφάκι του, το NWOAHM, κάτι ο κατακλυσμός παρόμοιων συγκροτημάτων που πλημμύρισαν τα δύο αυτά είδη και ίσως να δικαιολογούνται. Όμως οι DT παίζουν μπάλα μόνοι τους. Πρώτον γιατί είναι από τους γεννήτορες τους ιδιώματος τους και δεύτερον γιατί πολύ απλά "το έχουν". Βγάζουν αυτό το συναίσθημα που ο ακροατής τους ψάχνει να βρει τρόπο να διοχετεύσει... Μελαγχολία, οργή, θλίψη...

Ζωντανά στη Θεσσαλονίκη; Και θα το χάναμε; Ε όχι δα! Λόγω του προαναφερθέντος μίσους του Λελέ μεταλά Seventh [και παρά τις απόκοσμες, ανίερες και αρχαίες κατάρες που εξαπέλυσε εναντίον μου και κατά των Σουηδών], κινήσαμε με τον Sleepless [ω ναι!], ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν και αυτός που με πώρωσε με τους DT, to punish our Heaven :p

9μμ ανοίγουν οι πόρτες. 9.15μμ φτάσαμε στην Υδρόγειο, κάτω από ένα μελαγχολικό ψιχάλισμα, ότι έπρεπε δηλαδή... και τι είναι αυτό που ακούγεται; Tranquillity, αλλά μάλλον θα 'ναι κάνα cd.. αλλά ο κόσμος που είναι ωέο; Άνοιξαν νωρίτερα τις πόρτες;

Μπαίνουμε μέσα και Α! Ρε αυτοί παίζουν κιόλας!
Α! α.

Εντάξει μόλις που είχαν βγει, όμως δύο πράγματα μου πέρασαν από το μυαλό. Ποιος είχε την ιδέα να βγουν πρώτοι οι DT [μάλλον αυτοί] και δεύτερον πόσο συνεπείς είναι πια αυτοί οι Σουηδοί; :@ This is Spaaaartaaa, εεε... Ellaaaadaa! What do you mean 9.00? Around 10 maybe, rooms to lent :@

Το μούδιασμα όμως κράτησε περίπου 6 δευτερόλεπτα, καθώς από κει και πέρα μιάμιση ώρα πέρασε σαν νερό, σαν καυτό, δηλητηριασμένο νερό από την κόλαση. ΤΑ Σ Π Α Σ Α Ν Ε.

Ο κόσμος ήταν προφανές ότι είχε έρθει γιατί αγαπούσε τη μπάντα. Γιατί ήξερε τα κομμάτια, γιατί είχε μουρμουρίσει αμέτρητες φορές τους στίχους και τις μελωδίες, γιατί είχε χτυπηθεί ακούγοντας τη μουσική τους. Και αυτό έκανε και χθες. Ήταν προφανές ότι δεν είχαμε τους ξινισμένους μεταλοπατέρες, που ήρθαν στο Live διεκπεραιωτικά, γιατί πρέπει, για να στάξουν μετά τη χωλή τους, όπως έγινε με τους W.A.S.P.

Η μπάντα έπαιζε θαυμάσια. Τρελό head banging από τον Henriksson και τις κοτσίδες του :p, διαρκής παρότρυνση του κόσμου από τον Nicklasson και ένας Stanne απλά εντυπωσιακός, να αποδίδει άψογα τα death φωνητικά, να σκίζεται [στο Lethe κοντέψαμε να τον χάσουμε! Όπως και εμείς τη φωνή και τα σωθικά μας!], να χτυπιέται, να έχει τον κόσμο στα χέρια του! Μια μπάντα ζει στη σκηνή για τη μουσική της και την ανάδραση του κόσμου και ήταν τόση η αγάπη του κοινού που με κάθε κομμάτι θέριευε όλο και περισσότερο [στο Punish My Heaven έγινε της κακομοίρας]. Το απολάμβανε, όπως και εμείς...

Ο ήχος φοβερός. Για άλλη μια φορά η Υδρόγειος φαίνεται ότι έχει γίνει *ΤΟ* μέρος για indoors metal συναυλίες. Λιγάκι οι κιθάρες μπορούσαν να είναι πιο καθαρές στη μίξη, αλλά αυτά.

Δε θυμάμαι άλλο live να έχει κυλίσει τόσο γρήγορα. Κάθαρση. Το ζήσαμε. Τι άλλο να πω. Ευχαριστούμε παίδες και κοιτάξτε να ξανάρθετε γρήγορα [και να μην βγείτε πάλι πρώτοι!]

Μετά την αποχώρηση των DT [με τον κλασικό Έλληνα μεταλά που φωνάζει πιο κομμάτι θέλει να ακούσει να έχει επιτέλους σιγήσει :p] ακολουθεί η αλλαγή του σετ για τους Ελβετούς Samael. Ομολογώ πως δεν είχα ιδέα τι παίζουν, αλλά τα λεφτά είχαν ήδη βγει, οπότε θα τους έβλεπα ευχαρίστως! Και περιμέναμε... και περιμέναμε... Μια ώρα στήνανε έναν προβολέα... Κάτι το ισοπέδωμα των DT, κάτι η μεγάλη αναμονή και μάλλον η δυναμική και η όρεξη του κόσμου ψιλοχάθηκε.

Όταν επιτέλους βγήκαν οι Samael, δυστυχώς, δεν έτυχαν της προσοχής και της συμμετοχής του κόσμου που άξιζαν. Αυτό είναι το λάθος όταν βγαίνουν πρώτοι αυτοί που ο κόσμος έχει έρθει να δει. Στη συνέχεια είναι εξαντλημένος. Κάπου στη μέση του σετ, η μισή Υδρόγειος είχε αδειάσει. Δεν επικροτώ τέτοιες συμπεριφορές. Όχι από ματζιριά. Και 40 ευρώ να κάναν οι DT και λιγότερο να έπαιζαν, πάλι τα λεφτά θα τα άξιζαν. Απλά όταν έχεις στη σκηνή μια μπάντα που παίζει ψυχωμένα και άκρως επαγγελματικά, το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις είναι να τους δώσεις την προσοχή σου.

Black/Industrial metal λοιπόν, με φοβερό ήχο, γαμάτο θανατερό/black groove, έναν μπασίστα που να χτυπιέται ανελέητα διαρκώς, έναν frontman δυναμικό, με φωνή - κατάπια μπετονόκαρφα, που αν μπορούσε θα κατέβαινε από τη σκηνή και θα έδερνε μερικούς να ξυπνήσουν [ξάδερφος του Ain; :@] και έναν showman πλήκτρα/part time drummer που όταν δεν κοπανιόταν πίσω από το KORG με τα industrial/ προγραμματισμένα [ολίγον ξενέρα] tracks του, κοπανούσε χοροπηδώντας τα κρουστά του. Α και η ρυθμική έσπερνε. Φοβερός ήχος. Από πίσω έπαιζαν και κάτι βίντεο/φευγάτα/γραφικά, καλά, αλλά αν γι' αυτά χάσαμε μια ώρα και μεγάλο μέρος του κοινού, μάλλον δεν άξιζε τον κόπο. Γενικά αποκόμισα άριστες εντυπώσεις από την μπάντα. Αν και δεν είχαν την αναμενόμενη, ίσως, ανταπόκριση του κόσμου, παίξανε ΑΚΡΩΣ επαγγελματικά και ΠΟΛΥ δυνατά μέχρι το τέλος.

Γούσταρα πραγματικά. Και τις μπάντες, αλλά και τον ήχο που ήταν καθαρός, πολύ δυνατός και άφηνε και τα αφτιά μας ΑΝΕΠΑΦΑ. Principal ακους;

My soul bears all the weight of mountains
As mankind weaves its silent end
Can there be no forgiveness?
I curse the heaven above me
As the light sinks through
My outstretched fingers
Fading in my open arms...