We came here for metal

Το παρακάτω post είναι γεμάτο... τρολιές :p

Μιας και χθες έβρεχε όλη μέρα, αν και δεν είχε τόσο κρύο ώστε να βάλω τη... ρόμπα μου :p, είπα πρώτον να επιλύσω το καταστροφικό πρόβλημα με την κάρτα ήχου και δεύτερον να δω αγνό, ζωντανό, σπαρταριστό metal.

Μετά την επιδρομή του Jimmy -The Blues man- έμεινα με μια ακόμη καμμένη είσοδο στην ενσωματωμένη κάρτα. Αφού ζούλεψα [με τεχνικές Seventh] την Sound Blaster Live! της αδερφής μου [αν και την αντικατέστησα με μια ιστορική AWE32 ISA του 97! Τρία μέτρα μήκος είχε και φυσικά δούλευε άψογα στα XP - το καλύτερο λειτουργικό όλων των εποχών] όλος χαρά την εγκατέστησα, έβαλα τους driver της Creative [μοιραίο λάθος] και περίμενα να παίξω με τα emulators μου. Αλλά που; Έκανες mute το mic-in στο playback, το έκανε mute και στο recording! Οι ASIO4All drivers μου έδιναν φρικτή παραμόρφωση με τις ρυθμίσεις που είχα για το ταπεινό codec της Realtech. Ήμουν σε απόγνωση.

Έτσι χθες, αντί να γράψω ένα ακόμη μίζερο post [ου] ή αυτό που ετοιμάζω για το πόσο άχρηστος[ΤΜ] είμαι, προσπάθησα και πάλι. Ξήλωσα τους drivers της Creative και άφησα τα ηρωικά, τα στοργικά XP να κάνουν τη δουλειά τους. Και ναι. Όλα δούλεψαν μια χαρά. Συμπέρασμα. Τα XP είναι το πιο τέλειο λειτουργικό που έγινε ποτέ. Είναι φοβερά. Όταν έχεις πρόβλημα μπορείς να τους μιλήσεις και θα δουλέψουν. Οι default drivers τους σε προστατεύουν από όλα τα κακά! Τώρα πως μετά από κάτι τόσο τέλειο, η Microsoft έβγαλε τα Millenium 435ΜΒ... δεν μπορώ να καταλάβω...

Αφού [νόμισα πως] ριφάρισα ασύστολα [είμαι για πέταμα] και πάλι, έβαλα το DVD που μου έδωσε ο Seventh [ο οποίος εθεάθη τη νύχτα, μετά από μαραθώνιο μαθημάτων, να φωνάζει Λελέ! Λελέ! τρέχοντας γυμνός στην Εγνατία, έχοντας πασαλειφτεί με πίσσα και πενηντάευρα! :@] τίγκα σε live metal.

Slayer. They still reign ρε! Αυτή η μπάντα μάλλον είναι ότι πιο brutal θα βγει ποτέ στη μουσική μας. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Όσο κακοί και αν το παίζουν μερικοί, όσα κιλά μπογιάς και να βάζουν, απλά δεν πείθουν [καλά εκτός από τον Ain]. Με το που σκάνε μύτη ο Hanneman και King, τα κάνεις πάνω σου [είμαι μπεμπες] :@ Μπορείς να πεις ότι θες για το image τους, ότι ίσως είναι επιτηδευμένο, για τους στίχους κτλ, αλλά τέτοια riff βγαίνουν μόνο αν είσαι πραγματικά κακός, κακός άνθρωπος. :@

Kreator. Από την περιοδεία τους για το Enemy of God, που και εμείς τιμήσαμε. Ωραία σκηνοθεσία, αν και ο ήχος ήταν μετριότατος σε αυτό το... ερρ... το... DVD :p Όπως τους είδαμε βασικά. Ο Petrozza να στάζει μίσος, ο μπασίστας να χτυπιέται και ο lead κιθαρίστας να είναι με λάθος ενδυμασία :p

Stone Sour. Το Come What (ever) May δισκάρα, μην τα ξαναλέμε. Αλλά αυτή η εμφάνιση, σε ένα Pink festival ή κάτι τέτοιο, ήταν μεχ... Καταρχήν δεν έδειχναν καθόλου τον Root και την Telecaster του! Ρε αυτός είναι η μπάντα! Οι λοιποί είναι γλόμποι [κάτι σαν τον Van Zant! :p] και ήσυχοι. Ο Taylor βγήκε με κοστούμι, που σε κάποια φάση το πέταξε επιδειχτικά και ροζ βραχιόλι...

RATM. Από το 2000, μάλλον από τα τελευταία τους πριν διαλύσουν. Αφασία. Και ωραίο μοντάζ με τους μπάτσους, που δεν ήταν εκεί για τη συναυλία φυσικά, αλλά γιατί κάνανε τη συναυλία μέσα στη μούρη ενός συνεδρίου των Δημοκρατικών. Εντάξει, κορυφή είναι οι τύποι. Άντε, ο κόσμος το έχει τούμπανο και εσείς κρυφό καμάρι. Πότε βγαίνει ο δίσκος!;

Overkill. Οδοστρωτήρας. Αν ακούσεις το Necroshine και δεν α) ξεβιδώσεις το κεφάλι σου β) αναμετρηθείς με τον τοίχο γ) φύγεις κατά λάθος έξω από το παράθυρο, τότε είσαι επαρκώς gay ώστε να ακούσεις Χατζηγιάννη και τα λοιπά ελληνικά ξεράσματα. Ω to groove! Ως και κατσαρίδες κάνουν headbanging με αυτό. Αφασία μπάντα και ο Blitz μορφή. Από το Recking Everything ήταν. Απλή ανόθευτη πώρωση.

Metallica στην Αθήνα. Φέτος. Δεν πήγαμε. Τα γνωστά :2 Ενώ όσο έβλεπα την έκρηξη αναμονής στην αρχή, που έπαιζε το Ecstasy of Gold, είχα βάλει τα κλάματα που το έχασα, μόλις βγήκαν ψιλοξενέρωσα. Καλά δε λέω, αν ήμασταν εκεί θα γουστάραμε σίγουρα, αλλά βλέποντας το από μακριά [κυριολεκτικά] δεν ήταν κάτι το τρομερό. Το σκηνικό άθλιο. Τι ήταν αυτό; Έδρα από δημοτικό-δημοτικό βάλανε κάτω από τον UlRICH; Πού δεν έχει βάλει οξυζενέ ο Hedfield; Ποιος σοδόμισε τελευταίος τον Hammet; Ο Trujillo είναι ο μόνος άνθρωπος που φοράει ακόμη άσπρες κάλτσες; [ξέρω έναν ακόμη!:@ οοου!] Πάντως ο κόσμος γούσταρε. Και σίγουρα και εμείς... αλλά... αχχ...

Τέλος το ξαναλέω. Ακούστε το Threads Of Life των Shadows Fall. Όταν το άκουσα βιαστικά δεν με ενθουσίασε, αλλά αυτό είναι το λάθος που κάνουμε πια. Έχουμε πρόσβαση σε τόσους δίσκους... εεε... λόγω της άριστης οικονομίας της χώρας, που δεν προσέχουμε τι ακούμε. Metal είναι δεν είναι pop. Με μια αφτιά δεν έχεις ακούσει τίποτα. Με δυο αφτιές μπορεί να πιάσεις τα πιο in-your-face riffs, θέλει όμως χρόνο για να μάθεις έναν δίσκο. Μην το ξεχνάτε αυτό ρε! Μην απορρίπτετε δίσκους και μπάντες γιατί δεν ακούγονται κατευθείαν σαν αυτόν ή εκείνον ή και γιατί ακούγονται κατευθείαν σαν αυτόν ή εκείνον :@ This is METAAAAAAAAAAAAL! :@

Και κάτι ακόμη από εδώ...

Ο εχθρός της σκέψης

Δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος για να είμαστε συνεχώς ευδιάθετοι. Η χαρά ως συναίσθημα είναι αναγκαίο, εφόσον προέρχεται από μια διαδικασία εξέλιξης, συλλογισμού και πραγματικής ισορροπίας. Ένας άνθρωπος που μεγαλώνει ομαλά και βιώνει με πληρότητα τις αντιφάσεις της ζωής, τα προβλήματα, τις ευκαιρίες, τις αγωνίες αλλά και τον έρωτα, την αγάπη και τη φιλία δεν επιθυμεί να είναι συνεχώς σε εγρήγορση, συνεχώς σε έξαψη. Η μελαγχολία, βασικό συστατικό της παραγωγικής σκέψης, εμφανίζεται στον άνθρωπο στα πιο σημαντικά στάδια της ζωής του, και εξελικτικά αυτό είναι αναπόφευκτο. Δεν υπάρχει έφηβος που να μη μελαγχολεί, δεν υπάρχει μεσήλικας που να μη θλίβεται αναλογιζόμενος κάποιες πτυχές της πορείας που διέγραψε. Αλλά αυτό είναι ζωή.

Καλό ΠΣΚ.