Παρασυνδικαλιστές

Τι κοινό έχει ο FARC, ο εθνικοαπελευθερωτικός στρατός της Κολομβίας, για όσους τα νέα περιορίζονται στην μεσημεριανή ζώνη και σε όσα τους δίνει μασημένα ο Χατζηνικολάου και ο Λαζόπουλος, με τον ελληνικό "συνδικαλισμό"; Μα τα πάντα.

Ο ελληνικός συνδικαλισμός χρησιμοποιεί κατά κανόνα αριστερή ρητορεία, δηλαδή εντυπωσιακές φανφάρες, ξεσηκωμένες λες από κάποιο μανιφέστο ή κάποια έκθεση ιδεών. Λέξεις όπως "κεφάλαιο", "Αμερικάνοι", "εργάτης" είναι συνηθισμένες. Τα κείμενα και οι ομιλίες διανθίζονται με προτάσεις αποκομμένες από την πραγματικότητα, όχι απλά την σημερινή, αλλά και μιας δεκαετίας πριν...

Το πρόβλημα είναι ότι οι συνδικαλιστές όχι απλά δεν ανήκουν οικονομικά στις τάξεις, τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται ότι προασπίζονται, αλλά δεν θα μπορούσαν ούτε καν ψυχολογικά να ανήκουν σε αυτές. Είναι άνθρωποι που ποτέ τους δε δούλεψαν, άνθρωποι βουτηγμένοι στη διαφθορά και το εύκολα κέρδος ΣΕ ΒΑΡΟΣ των εργαζομένων.

Οι άνθρωποι αυτοί δε διστάζουν να κρατούν ολόκληρη τη χώρα και φυσικά άλλους εργαζόμενους, σε καθεστώς ολοκληρωτικής ομηρίας, προκειμένου να προωθήσουν θέσεις που εξυπηρετούν αποκλειστικά τη δικιά τους βόλεψη και οικονομική ευμάρεια.

Τα παραδείγματα πολλά. Η συμμορία των δασκάλων/καθηγητών που κάθε τρεις και λίγο κλείνει τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια διεκδικώντας εξωπραγματικές αξιώσεις από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που πληρώνουν έμμεσα τους μισθούς τους, οι Δικαστικοί, πόρνες της καλοπέρασης και της διαφθοράς, που λαμβάνουν πραξικοπηματικές αποφάσεις για το σινάφι τους στέλνοντας το λογαριασμό στο κοινωνικό σύνολο, οι Βουλευτές που μόνο ένας αργός θάνατος τους αξίζει.

Οι συνδικαλιστές της Τράπεζας Της Ελλάδος αποφάσισαν να κρατήσουν όμηρο το Χρηματιστήριο, ξεφτιλίζοντας την εικόνα ολόκληρης της χώρας και κάνοντας άλλες "αναπτυσσόμενες" αγορές να φαντάζουν ως αναπτυγμένες. Μπράβο.

Χρηματοδοτώντας τη ζωή τους με βρώμικα λεφτά και με λεφτά που κάποιος μόχθησε για να τα βγάλει και δεν του δόθηκαν ως κίνητρο απόδοσης, κρατώντας όμηρο το κοινωνικό σύνολο και αδιαφορώντας για το συμφέρον αυτού, ο ελληνικός συνδικαλισμός δε λειτουργεί με τίποτα λιγότερο πάρα με όρους ενός αντάρτικου. Και ως τέτοιο θα πρέπει κάποτε να αντιμετωπιστεί...

Μόνο που οι εκτελεστικές και οι δικαστικές εξουσίες αυτού του τόπου έχουν ξεπουληθεί. Δε πειράζει, υπάρχει ο ΜΑΛΑΚΑΣ ο Άνθιμος για να μας θυμίζει πόσο θλιβερή είναι η πραγματική πραγματικότητα αυτής της μικρής, πραγματικά όμως ΜΙΚΡΗΣ χώρας και των ακόμη πιο μικρών κατοίκων της.

Καλό ύπνο.