Ληγμένα κινέζικα;

Οι νομοθέτες μας ποτέ δεν κοιμούνται. Άλλωστε η Ελλάδα πρέπει να έχει ένα από τα πιο πολύπλοκα νομοθετικά τερατουργήματα στον κόσμο και ένα από τα λιγότερο εφαρμόσιμα. Το γιατί είναι απλό, οι δικαστικοί "λειτουργοί" πρώτα αποφασίζουν και διατάζουν αυξήσεις στους μισθούς τους, μετά μετράνε με μεζούρα το πόδι της πόρνης πολυτελείας και μετά, αν δεν βαριούνται, κάνουν και καμιά δίκη...

Αυτό δεν είναι το θέμα όμως. Η κυβέρνηση του καλυτερότερου, σχεδιάζει ένα νόμο για τον έλεγχο των blog, ένα νόμο που εκτός από βαθύτατη άγνοια του μέσου και του διαδικτύου γενικότερα, δείχνει και έναν πανικό προς κάθε μορφή έκφρασης που δεν ελέγχεται είτε άμεσα είτε κάτω από το τραπέζι.

Τα blogs ήταν και είναι προσωπικά ημερολόγια των χρηστών. Ημερολόγια που διαλέγουν να δημοσιοποιούν και σ' αυτά να δημοσιοποιούν τις σκέψεις τους για όποιον ενδιαφέρεται να τα διαβάσει. Εξ' ορισμού δεν αποτελούν "έγκυρες" πηγές ενημέρωσης, αν και σίγουρα είναι περισσότερο έξυπνα, ψαγμένα, ειλικρινή και σοβαρά από την σαβούρα της επαγγελματικής δημοσιογραφίας.

Αν εγώ θέλω να πω τον Καραμανλή ΜΑΛΑΚΑ μπορώ, γιατί είναι προσωπική μου ΑΠΟΨΗ και την εκφράζω ΕΛΕΥΘΕΡΑ στο γαμημένο διαδίκτυο. Δεν είναι είδηση, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΨΗ. Και αλίμονο αν πας να μου στερήσεις αυτό το δικαίωμα. Τι θα ακολουθήσει; Η δημοτική αστυνομία θα περιπολεί τις καφετέριες για να ακούσει αν σε κάποια προσωπική κουβέντα εξυβρίζεται ο ΑΡΧΙΜΑΛΑΚΑΣ ο Παπαγεωργόπουλος;

Αυτά τα πράγματα είναι κωμικοτραγικά. Εξαιτίας μερικών ελεγχόμενων και υποκινούμενων blog δεν μπορείς να προσπαθείς να βάλεις φίμωτρο στην έκφραση της προσωπικής δυσαρέσκειας. Το διαδίκτυο δεν παίζει με όρους εκδοτών, δεν παίζουμε σαν αδερφές, εδώ παίζουμε πολύ πιο άγρια.

Bring it.