Ντόπα

Στη Ελλάδα συχνά πυκνά (ξανά)ανακαλύπτουμε την Αμερική για να την ξεχάσουμε μετά από μερικές μέρες, όταν κάποιος δημόσιος "λειτουργός" [συχνά αποκαλούνται και ήρωες] αποφασίσει ότι είναι πολύ τίμιος και ηθικός και την κάνει από το παράθυρο [χωρίς να βάλει τον σούπερ μανδύα του].

Από το καραγκιοζλίκι των Κεντέρη - Θάνου, μέχρι τον "ο Ζαγοράκης κατούρησε στην πορτοκαλάδα μου -- και κόλλησα τεστοστερόνη" Σαμπάνη και δεκάδες άλλες σκοτεινές και ύποπτες νίκες από το πουθενά [Χαλκιά κανείς;], η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση στους κανόνες του σύγχρονου επαγγελματικού ή "ερασιτεχνικού" αθλητισμού. Οι κανόνες λένε ότι ντοπέ είσαι άμα πιαστείς. Άμα δεν πιαστείς είσαι νικητής. Και το αντάρτικο ανάμεσα στις φαρμακοβιομηχανίες και τις ομοσπονδίες συνεχίζεται.

Είναι οι αθλητές θύματα; Ασφαλώς και ΟΧΙ. Δεν είναι δυνατόν να επικαλούνται ότι δεν γνωρίζουν, γιατί ακόμη και αν δεν γνωρίζουν ότι πρόκειται για απαγορευμένη ουσία, γνωρίζουν ότι παίρνουν δεκάδες "συμπληρώματα" και βοηθήματα, πολλά οριακά "νόμιμα". Και αν αυτό δεν είναι ντόπα τότε δεν ξέρω τι είναι. Η ιδέα του αθλητισμού είναι να φέρεις το σώμα στα όρια του, στα φυσικά του όρια. Ακόμη και τα ενισχυτικά που δεν θεωρούνται "παράνομα" επιταχύνουν, βελτιώνουν, δίνουν άδικα πλεονεκτήματα και αλλοιώνουν την όποια και καλά αγνότητα των αθλημάτων.

Τα σύγχρονα αθλήματα είναι μια βιομηχανία θεάματος και προϊόντων. Και απαιτούν νικητές. Ακόμη και αν είναι γεμάτοι με χημικά.

Στην Ελλάδα τώρα, οι νικητές ανταμείβονται με τίτλους λειτουργού και προστάτη της πατρίδος και τας κοινωνίας [χαϊδευτικά δημόσιος/στρατιωτικός υπάλληλος] και μπορεί και με καμιά διαφημισούλα. Για τα δεδομένα μας καλά δεν είναι;

Ας μην ξαφνιαζόμαστε λοιπόν. Ακόμη και αν έγινε κάποιο τραγικό--παπάρια λάθος, η ντόπα είναι ο κανόνας και ο νόμος. Το ξανάπα. Το αρχαίο πνεύμα αθάνατο ουρλιάζει από το έρεβος...