Reality Check

Έχουμε πια συνηθίσει στους μαζικούς, σχεδόν ασύλληπτους αριθμούς θανάτων. 100,000 νεκροί στην Μιανμάρ ηχεί στα αφτιά μας ως απλά ένα νούμερο. Η καταστροφή που άφησε πίσω του ο τυφώνας είναι τεράστια και ίσως αντίστοιχη αυτής του τσουνάμι που χτύπησε την Ινδονησία το 2004.

Όμως το στρατιωτικό καθεστώς έχει επιβάλει μπλακ άουτ στον έξω κόσμο και στα συνεργεία διάσωσης. Σκοπός του; Να κρύψει την ανικανότητα του να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Αιτία; Η ανικανότητα του να κατανοήσει την πραγματικότητα.

Έχω ξαναπεί πολλές φορές ότι οι άνθρωποι είναι ακόμη ανίκανοι για μια πραγματικά δίκαιη κοινωνία. Κάθε "επανάσταση" που έγινε είτε από τον "λαό" είτε στο όνομα του εκφυλίστηκε στην πορεία σε ένα ακόμη διεφθαρμένο καθεστώς, που υπάρχει μόνο για να συντηρεί την εξουσία του και τα προνόμια που αυτή παρέχει. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις σύγχρονες "δημοκρατίες".

Όμως όπως απαθείς αντιμετωπίζουμε νούμερα της τάξης των εκατοντάδων χιλιάδων, άλλο τόσο θαμμένες στα νέα πάνε ειδήσεις που αφορούν το ατελείωτο κατάλογο νεκρών στο Ιράκ. 1000 νεκροί σε εφτά εβδομάδες στις περιοχές γύρω από τη Βαγδάτη. Μπορεί να μην είναι κάτι τόσο ξαφνικό, όμως ο απολογισμός θα ξεπεράσει κατά πολύ αυτόν μεγάλων φυσικών καταστροφών.

Το εκνευριστικό είναι ότι κανένας δε μοιάζει να έχει τα κότσια να παραδεχτεί πως στην πραγματικότητα δεν μας νοιάζει. Δεν μας καίγεται καρφί ρε παιδί μου. Γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως οι διάφοροι trendy ραδιοφωνικοί παραγωγοί και λοιποί μιντιακοί παράγοντες γίνανε ξαφνικά ανθρωπιστές. Δουλειά τους είναι να διαβάζουν τους τίτλους, να λένε καμιά έξυπνη ατάκα και να παίζουν την μουσικούλα τους. Ας μην το παίζουμε ξαφνικά "άνθρωποι". Είμαστε ευτυχισμένοι και ασφαλείς στην απάθεια μας...