Fuck 'em all

Ή αλλιώς Rock 'em All, απλά μετονομάστηκε επίσημα για την περίπτωση μου :@ Το φεστιβάλ που η DiDi πήγε να καταστρέψει με υπόγειες μεθόδους και Εβραϊκή επιρροή! :@ Χα! Ποιος πιστεύει το φιάσκο του Λυκαβηττού; Κλείνει, ανοίγει, κλείνει, ανοίγει;

Γιατί λοιπόν πωρώθηκα τόσο; Τι βρίσκω στις μπάντες του line up [με σειρά εμφάνισης] για χάρη των οποίων λούστηκα πόρδους ασύστολους;

Pain Of Salvation
...εεε... Ναααααι...

Moonspell
Πορτογάλοι, άρα σχεδόν Έλληνες [μείον το τεράστιο ανεξέλεγκτο δημόσιοι :@]. Ξεκίνησαν σαν Black metal μπάντα, αλλά κάπου στην πορεία βρήκαν έναν πολύ ωραίο ήχο που συνδυάζει την μαυρίλα και την ατμόσφαιρα του Doom, τη μελαγχολική μελωδικότητα του Gothic και την βέβηλη τραχύτητα του Black. Βοηθάει και το γεγονός ότι το Memorial είχε κολλήσει στο MuVo κάτι χαλεπούς [μπα μια χαρά ήταν!] καιρούς στη Σαμοθράκη [α ρε Στρατέ!!] και μου είναι ιδιαίτερα αγαπητοί. Α ναι και ο τελευταίος δίσκος, το Night Eternal είναι ΑΡΙΣΤΟΣ! Ειδικά το Moon In Mercury!

Meshuggah
Τι τρίτοι στο billing ρε; Οι Σουηδοί είναι το απόλυτο παράδειγμα μιας μπάντας που είτε λατρεύεις είτε λατρεύεις να μισείς. Είτε "πιάνεις" την ψυχρή, μηχανική κλανγκή των ερεβωδώς χαμηλοκουρδισμένων (οκτάχορδων πλέον) κιθάρων και του παραμορφωμένου "ντενεκεδένιου" μπάσου είτε ξύνεις το κεφάλι σου για το τι ακριβώς ακούς. Είτε συντονίζεσαι με τα παλλόμενα ρυθμικά κύματα είτε ψάχνεις να πας με τα μεταλλικά μπρατσάκια σου σε πιο ρηχά νερά. Απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ. Απλά ειδικό γούστο. Bleed, δεν λέω τίποτα άλλο.

Lacuna Coil
Μπορεί τα γυναικεία φωνητικά να είναι κάτι σαν μόδα τελευταία, αλλά το Χριστινάκι μόνο μόδα δεν είναι! Φωνάρα (και τα άλλα σχετικά)! Ομολογώ πως μου αρέσει πολύ η μπάντα! Ε ναι λοιπόν! Σταυρώστε με! Ως και το Carmacode έχω ακούσει πολλές φορές [σε κάτι σκοπιές! Α ρε Στρατέ!]! Τώρα αν έδιωχναν τον "τραγουδιστή" τους και βγάζανε μερικά ρούχα από τη Χριστιν... εεε... χεχε... Έπρεπε να είναι κάτω από τους Meshuugah φυσικά, αλλά ας έχει. Θα γουστάρω!

Iced Earth
Μπορεί ο Schaffer να είναι τόσο ξεροκέφαλος όσο ο Harris, όμως αυτή η ξεροκέφαλη ακεραιότητα του είναι που έχει κρατήσει τους Iced Earth... Iced Earth. Ποτέ δεν άλλαξε τον ήχο του, ποτέ δεν έγραψε τραγούδια του στυλ 2χ4, ποτέ δεν άλλαξε τη φόρμουλα του τρόπου που γράφει τη μουσική του. Μπορεί και να είναι κακό αυτό. Όμως ελάχιστες μπάντες συνδυάζουν τόσο πετυχημένα την επιθετική ρυθμική ατάκα με μια πραγματική και όχι κιτς ατμόσφαιρα και συναίσθημα. Η μουσική τους έχει αρχίδια, αλλά έχει και πολύ καρδιά. Και έχει και την καλύτερη φωνή στο Metal (ξανά).

Πείτε ότι θέλετε για τον Schaffer, αλλά αναγνωρίστε του το γεγονός ότι το κάνει με το δικό του τρόπο, χωρίς τεράστιες καμπάνιες, ψεύτικα βραβεία και ψυχολόγους. Κατά πάσα πιθανότητα η αγαπημένη μου μπάντα και μια με μέγιστη μουσική επιρροή. These are the burning times motherfuckers...

Venom
Μετά τους Iced Earth; Τι ώρα φεύγουμε;