Metal Sunday III

Το 2008 είναι μια χρονιά που βασικά ΟΛΟΙ και οι μπατζανάκηδες τους θα βγάλουν δίσκο. Ας κάνουμε μια σύντομη περιήγηση στο τι αξιόλογο έχει περάσει μέχρι στιγμής από την WinAmpάρα μου [σε περίπου αλφαβητική σειρά κατά τίτλο].

In Flames - A Sense Of Purpose
Οι τελευταίες απόπειρες του δημοφιλών Σουηδών ήταν απογοητευτικές, αλλά εδώ κάτι γίνεται. Τα φωνητικά είναι και πάλι ο αδύνατος κρίκος και μερικοί στίχοι ολίγον for the dick, αλλά μουσικά στέκεται καλά με ωραία riff και τις γνωστές πια σουηδικές μελωδίες. Πολλά κομμάτια. Θα μπορούσαν να περιορίσουν τη διάρκεια του δίσκου καθώς τα πρώτα πέντε είναι πραγματικά καλά και μετά ολίγον κλατάρουν, αλλά για τα δεδομένα των In Flames είναι ίσως η καλύτερη δουλειά τους εδώ και πολύ καιρό.

Slipknot - All Hope Is Gone
Οι μασκοφόροι επιστρέφουν. Για να πω τη μαύρη, μασκοφορεμένη αλήθεια, ο δίσκος μου ακούγεται λίγο "βιαστικός". Και οι δηλώσεις του Root το επιβεβαιώνουν. Δεν είναι καλύτερο του Vol3. αλλά βαράει, έχει καλή παραγωγή (αυτό έλειπε) και είναι Slipknot :p PCHYCOSOCIAL! PCHYCOSOCIAL!

All Shall Perish - Awaken The Dreamers
Τα παιδιά ξέρουν να παίζουν. Οι μάγκες εξελίσσονται ταχύτατα σε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, ακόμη και αν έχουν ελάχιστη δισκογραφία ακόμη! Τεχνικό deathcore, δηλαδή μπλαστίδια, χωσίδια, άπειρα arpeggios, αλλά και breakdowns και γενικά αυτό το ανελέητο ρυθμικό κοπάνημα του είδους. Αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ότι δεν βαράνε απλά. Έχουν μια θαυμάσια αίσθηση της μελωδίας και αυτή ξετρυπώνει εκεί που δεν την περιμένεις. Τεχνικά έξοχο και γενικά ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς για εμένα.

Cavalera Conspiracy - Inflikted
Η ιστορία λέει ότι κάποτε ο Max έσπασε τις ψιλές χορδές της κιθάρας του και ο τεχνικός του του είπε "Γάματες μωρέ, αντί για χορδές ας πάρουμε μπύρες!" και από τότε παίζει με τις τέσσερις χαμηλές. Νααααααι. Τέτοια ανακρίβεια μόνο εγώ και ο Istik θα βγάζαμε! :@ Απλά το στυλ του είναι τόσο ρυθμικό και κρουστικό που τι να τις κάνει; Λοιπόν εδώ τα βρίσκει με τον αδερφό του και βγάζουν ένα αξιοπρεπές δίσκο που κινείται στα γνωστά λημέρια του Βραζιλιάνου. Ο Rizzo, ο κιθαρίστας των Soulfly συνεισφέρει στα leads, αλλά κατά τη γνώμη μου τα solos απλά δεν κολλάνε με τα κομμάτια και ακούγονται σαν να τα βάλανε just because. Πάντως δεν είναι και άσχημη δουλειά.

Soulfly - Conquer
Και άλλο Cavalera; Ω ναι. Τρομερή παραγωγή. Κρυστάλλινο μπάσο. Τα υπόλοιπα γνωστά. Οι "αναρχοειδής" απλοϊκοί στίχοι του Max και τα trademarked riffs του με ολίγον σόλα και ολίγον έθνικ στοιχεία. Το Dark Ages ήταν καλύτερο.

Iced Earth - The Crucible Of Man
BARLOW ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Η ιστορία του Set ολοκληρώνεται. Ο Schaffer ούτε ο σπουδαιότερος κιθαρίστας είναι, ούτε και ο πιο "μετρημένος" άνθρωπος. Πετάει και μερικές μαλακίες να περνάει η ώρα, διώχνει κόσμο και κοσμάκη, ΑΛΛΑ μπορεί να γράφει ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Δηλαδή κομμάτια μουσικής που έχουν συνοχή, ταυτότητα και τα θυμάσαι! Όσο και αν με γοητεύουν τα τεχνικά χωσίδια που ακούω, δεν είναι και τα πιο ευκολομνημόνευτα! Αντίθετα εδώ έχουμε ένα ολοκληρωμένο έργο. Οι κιθάρες γίνονται ένα ακόμη μέσο για να φτιάξουν το υπόβαθρο της ιστορίας που ερμηνεύει ο Barlow. Ο μπάτσος γύρισε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Φωνάρα. Στίχοι δουλεμένοι. Mid tempo - όχι δεν θα ξαναγράψει το Storm Rider. Απλά έξοχος δίσκος [έχω ήδη μάθει απέξω τα κομμάτια!].

Disturbed - Indestructible
Οι τύποι από ότι διαβάζω έχουν κάνει τρελή crossover επιτυχία. Μάλιστα. Ο δίσκος έχει μερικά ωραία κομμάτια και δυνατή παραγωγή [τι δεν έχει αυτές τις μέρες]. Για το πιο "νέο" κοινό φαντάζομαι είναι κάτι πολύ καλό, αλλά φέτος βγήκε τόσο πράγμα που δύσκολα ανεβαίνει πάνω από το αξιοπρεπές.

Moonspell - Night Eternal
Δισκάρα. Τελεία. Κομματάρες. Τελεία. Mooooooooooooooooon In Meeeercuryyyyyyy! Μου φαίνεται ότι με αυτό το δίσκο οι Πορτογάλοι πέτυχαν τη συνταγή ακριβώς. Brutal, θλιμμένο, μαύρο και άραχνο, αλλά και μελωδικό. Εύγε!

Meshuggah - Obzen
Meshuggah Ρε. Άνετα στο top5 της χρονιάς. Μόνο το Bleed είναι αρκετό για να προκαλέσει ανευρύσματα σε κιθαρίστες και drummer. Αν δεν σας αρέσουν πάρτε φόρα και ελάτε να μου τα κλάσετε! MESHUGGAH ρεεεεεεεεεεεεεεεεε! :@

Warrel Dane - Praises To The War Machine
Απλά ο δίσκος της χρονιάς. Ναι από τώρα. Αυτό που είπα και πιο πάνω. Δεν είναι ένας τεχνικός δίσκος, αλλά είναι ΔΙΣΚΑΡΑ, με ολοκληρωμένα τραγούδια, το καθένα με την προσωπικότητα του. Οι στίχοι του Dane και η φωνάρα του είναι το επίκεντρο φυσικά. Η μανιοκαταθλιπτική του οπτική μου ταιριάζει γάντι. Αγνώριστες, τρομερές διασκευές! Τι να πω; Το έχω ακούσει 666 φορές και συνεχίζω.

Jeff Loomis - Zero Order Phase
Ο έτερος Nevermore που έβγαλε μόνος του δίσκο φέτος. Δηλαδή είναι σαν να πήραμε δύο δίσκους Nevermore! :p Κιθαριστικός instrumental δίσκος. Αν έχετε βλέψεις για να γίνετε lead κιθαρίστας ΜΗΝ τον ακούστε. Οι παρενέργειες περιλαμβάνουν μανιοκατάθλιψη, αυτοκτονικές τάσεις, απώλεια όρεξης, απώλεια αυτοεκτίμησης, κράμπες, ζαλάδες, χαμηλή πίεση, υπέρταση, έμφραγμα και εγκεφαλικό, συνήθως όλα μαζί! Ο Loomis παίρνει την εφτάχορδη του και την ξεφτιλίζει. Πρέπει να έκαψε μια ντουζίνα ταστιέρες ο άνθρωπος. Shredding ναι, αλλά όχι ανεγκέφαλο, υπερταχύτατο, ανούσιο παίξιμο. Έχει τρομερή αίσθηση της μελωδίας και αν και πραγματικά παίζει ΠΑΠΑΔΕΣ το κάνει να ακούγεται εύκολο και μετρημένο! Ο καλύτερος σύγχρονος metal κιθαρίστας [μαζί με τον Broderick που έκανε ένα πέρασμα από τους Nevermore].

Opeth - Watershed
Αυτή τη φορά ο Akerfeldt φλερτάρει ακόμη περισσότερο με τον ήχο του prog rock των 70s και τον μπολιάζει με βοθρώδη death λάσπη. Μακροσκελής συνθέσεις που δεν καταρρέουν κάτω από το βάρος της διάρκειας τους, ωραία παραγωγή και... Opeth είναι ρε παιδιά! Μπορούσε να είναι κακό το αποτέλεσμα;

ΥΓ. Σίγουρα ακούσατε τα δύο νέα κομμάτια των Metallica. Φρικτά δεν είναι. Απέχουν όμως έτη φωτός από την πολυδιαφημισμένη "επιστροφή" τους στον ήχο και την ποιότητα του Master Of Puppets. Τρία πράγματα γίνονται πια προφανή. Πρώτον, η επιρροή του συγχωρεμένου Burton συνθετικά ήταν αυτή που τους επέτρεπε να γράφουν μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που δεν κατέρρεαν. Ακόμη και το Master είναι μεγάλο με ένα "άσχετο" ιντερλούδιο και όμως δουλεύει! Το ίδιο δεν ισχύει για το Day That Never Comes που απλά συνθλίβεται κάτω από βάρος του... Δεύτερον, οι "συντοπίτες" τους Exodus και Testament βγάλανε πραγματικούς thrash δυναμίτες και εξακολουθούν να παίζουν με πάθος και τεχνική αρτιότητα. Οι Metallica μοιάζει να χειροτερεύουν όσο περνάει ο καιρός! Τριτον, πλάκα μας κάνει ο Ulrich; Το παίξιμο του είναι αξιοθρήνητο! 20+ χρόνια και δεν έχει εξελιχθεί ΚΑΘΟΛΟΥ. Για τα δεδομένα του metal drumming είναι θλιβερός [και απίστευτα πλούσιος]...