Death Magnetic (καλά 40)

Φοβάμαι πως πολλοί θα παρασυρθούν από την επιθυμία τους να ακούσουν τους Metallica "να τα σπάνε" πάλι και θα παραβλέψουν την πραγματικότητα αυτής της κυκλοφορίας. Η πραγματικότητα είναι ότι είναι ένας θλιβερά μέτριος έως πολύ κακός δίσκος...

Εκνευρίζομαι γιατί ξέρω ότι όπως και το St.Anger [που κάνει για σουβέρ ή για σας τους άθλιους απωθητικό περιστεριών από τα κλιματιστικά] θα πάρει δεκάδες βραβεία και ίσως χαρακτηριστεί ως "επιστροφή σε φόρμα" μιας κάποτε τεράστιας μπάντας. Εκνευρίζομαι γιατί στα 70+ λεπτά που διαρκεί θα μπορούσατε να ακούσετε κάποια από τις δεκάδες καταπληκτικές νέες μπάντες που κυκλοφορούν τις δουλειές τους και που διακατέχονται από εκείνο το πάθος που κάποτε είχαν αυτοί οι τύποι. Αλλά τα διάφορα παρατσούκλια και οι ετικέτες της μουσικής τους θα σας αποτρέψουν και αντίθετα θα ακούσετε αυτό το νερόβραστο, ανέμπνευστο faux thrash.

Ο δίσκος πρέπει να κριθεί με βάση την ιστορία της μπάντας και με βάση αυτό που οι ίδιοι προμοτάρουν ότι κάνανε. Μια επιστροφή στο ύφος του Master Of Puppets, μια thrash επίθεση. Για να δούμε λοιπόν...

Τα τύμπανα. Θ Λ Ι Β Ε Ρ Α. Γεμίσματα με tom και κρουστά; Ξεχάστε τα. Ο Ulrich χτυπάει το snare [φαντάζομαι θα έπεσε τρελό quantizing γιατί θα έχανε το χρόνο]. Αυτά. Κρουστά; Το hihat. Ανοιχτό. Αυτά. Ride; Τι είναι αυτό; Bass drumming. Μιας και μιλάμε για metal και για thrash περιμένω να ακούσω δικασιές πολύπλοκες, καταιγιστικές που να ακολουθούν τις κιθάρες και ακόμη παραπάνω. Σκατά. Ακόμη και σε μερικά "breakdown" είναι ηχηρά απούσες. Μπορεί το 1980 αυτό να ήταν ανεκτό, με τα σημερινά στάνταρντ της μουσικής μας είναι απλά απαράδεκτο.

Πολύς λόγος έγινε για τη συνεισφορά του Trujillo και πόσο γαμάτα είναι που παίζει με δάκτυλα κτλ κτλ. Παιχταράς είναι, μόνο που το μπάσο απλά ακούγεται (με το ζόρι) και περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα. Όπως πάντα στους Metallica. Προς τι οι μεγάλες κουβέντες και η ειρωνεία προς τον Newsted;

Τα σόλο επέστρεψαν! Ο Hammet τα δίνει όλα! Αυτό λέγανε όλοι. Εδώ έχουμε τις χειρότερες ιδέες που είχε ποτέ ο Hammet και σε μερικά σημεία πραγματικά δεν ακούγονται. Wah στο auto και άγιος ο θεός...

Riff. Μέτρια. Μερικά σου τραβάνε το αφτί. Αλλά έτη φωτός μακριά από τις riffaρες που όλοι λατρέψαμε.

Φωνητικά. Τουλάχιστον δεν είναι τελείως παράφωνα όπως στο St.Anger. Η βλαχειά επιστρέφει με πάθος και κάθε τρίτη λέξη τελειώνει με το ατσαααα [Deathaaa, Lovaaa] του Hedfield. Οι στίχοι είναι μετριότατοι ως γελοίοι [the light that isn't a light] και η ερμηνεία απλά είναι κενή. Δεν τον κατηγορώ και εγώ αν αγόραζα Armani με τη σαγιονάρα μου και έμπαινα στη Mercedes μου θα δυσκολευόμουνα να βγάλω ψυχή σε τέτοια οργισμένη μουσική. Αν δεν το πιστεύεις, αν δεν είσαι πραγματικά τσατισμένος τότε αυτή η μουσική ακούγεται σαν ανέκδοτο.

Και κάτι τέτοιο είναι αυτός ο δίσκος. Η τεράστια διάρκεια των κομματιών είναι αδικαιολόγητη. Δεν υπάρχουν καν σπουδαία riff! Τι θα κουβαλήσει το κομμάτι για τόση ώρα; Ειδικά το ορχηστρικό έπρεπε να είχε κοπεί. Η μπάντα [δηλαδή ο Cliff...] που έγραψε το Orion, το Call Of Cthulu, το To Live Is To Die θα έπρεπε να έχει την αξιοπρέπεια να μην κυκλοφορεί τέτοιες μετριότητες όπως το Suicide & Redemption (ασχολίαστο το Unforgiven III -- έλεος!)...

Γενικά έχω την εντύπωση πως η μπάντα προσπάθησε πολύ να αντιγράψει τον παλιό εαυτό της, το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει ένα δίσκο με μεγάλα κομμάτια όπως στο And Justice, αλλά με τεχνοτροπία Load και χωρίς πάθος, έμπνευση ή ανάγκη να το κάνει.

Συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι thrash, δεν είναι καν μοντέρνο metal. Οι Exodus, οι Testament και οι Kreator έχουν ακόμη το πάθος και παίζουν thrash, άλλες μπάντες όπως οι Machine Head, οι Nevermore, οι Meshuggah και οι Lamb Of God ορίζουν το μοντέρνο ήχο και όλες αυτές οι νέες μπάντες, που τόσο πολλοί σνομπάρουν εμμένοντας σε 10 παλιούς, παίζουν ειλικρινά και τεχνικά άρτια, μπολιάζοντας όλες τις επιρροές τους και ανοίγοντας νέα μονοπάτια.

Εν τέλει, ίσως δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο ταιριαστό εξώφυλλο οι άλλοτε κραταιοί Metallica. Είναι πια εκτός τόπου και χρόνου. Η έμπνευση τους έχει πεθάνει εδώ και καιρό. Ας συνεχίζουν να παίζουν μόνο ζωντανά τα παλιά, πραγματικά μεγάλα κομμάτια τους, όσο ακόμη ο Ulrich μπορεί να παίζει έστω και τη μία κάσα του...

Άδικα έκανα το ταξίδι στη Γαλλία για να αγοράσω το δίσκο! :@
SHIFT + DELETE

ΥΓ. Στην εικόνα ο Lars διαπιστώνει πως έχει διάφορα πράγματα γύρω του πέρα από το ταμπούρο και τρομοκρατείται!
ΥΓ2. Σε όποιον δεν αρέσει η άποψη μου ας απαντήσει με επιχειρήματα και παραδείγματα στο τι βρήκε που του άρεσε... Γιατί αυτή η κριτική είναι από κάποιον που ξεκίνησε να μαθαίνει μπάσο παίζοντας το My Friend Of Misery και το Orion...