Loudness Wars

Είναι ολίγον οξύμωρο ότι ενώ όλα τα εργαλεία που έχουμε πια στη διάθεση μας για την καταγραφή και την αναπαραγωγή της μουσικής (αναλογικά και ψηφιακά) είναι καλύτερα από ποτέ, η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος διαρκώς χειροτερεύει. Και δεν μιλάω για το καθαρά υποκειμενικό μέρος της καλλιτεχνικής αξίας, αλλά για το τεχνικό.

Με την κυριαρχία των mp3 και των φορητών συσκευών αναπαραγωγής υπήρξε και μια αλλαγή στα συστήματα αναφοράς. Αντί πλέον ένας δίσκος να μιξάρετε για να ακούγεται άρτια σε ένα καλό σύστημα, μιξάρετε για να ακούγεται ΔΥΝΑΤΑΑΑΑ στα άθλια ακουστικά που φοράμε στο δρόμο, όπου ούτως ή άλλως δύσκολα ακούς οτιδήποτε.

Αυτή η τάση έχει οδηγήσει στη χρήση δραστικής συμπίεσης με αποτέλεσμα κάθε δυναμική της μουσικής να εξαλείφεται. Και δεν είναι μόνο αυτό, η διαρκής ένταση έχει την αντίστοιχη επίδραση με το να σας γκαρίζει συνέχεια κάποιος στο αφτί. Η ομοιομορφία της έντασης μετά από λίγο κουράζει τον εγκέφαλο και γίνεται σπαστική.

Όμως το επιστημονικό κριτήριο των δισκογραφικών "το δικό μου είναι πιο δυνατό άρα και καλύτερο" υπερισχύει... Διαβάστε εδώ και τα συμπεράσματα δικά σας.

ΥΓ. Άσχετο, άλλα όλα αυτά τα παιχνιδάκια στυλ Guitar Hero κτλ, είναι επιεικώς ελεεινά. Το να πατάς 5 χρωματιστά κουμπάκια δεν έχει την παραμικρή σχέση με το μαθαίνεις να παίζεις μια πραγματική κιθάρα και να ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αυτό συνεπάγεται. Άμα θες να γίνεις Guitar Hero κάτσε να γδάρεις τα δάκτυλα σου και να μάθεις. Αυτά τα πούστικα υποκατάστατα μου τη δίνουν αφάνταστα. Αυτά.