Ο θρίαμβος του συστήματος

Ίσως δυσαρεστήσω πολλούς, που είτε παρασυρμένοι από τον άκρατο λαϊκισμό των ΜΜΕ είτε κάτω από την επήρεια ρομαντικών ιδεών περί "αντίστασης", βλέπουν ως τέτοια τις εκδηλώσεις (και όχι διαδηλώσεις) των μαθητών. Γιατί αυτό που εγώ βλέπω είναι τον απόλυτο θρίαμβο του συστήματος.

Θα περίμενα από ανήλικα δεκαπεντάχρονα να ζητούν να τους δοθεί πίσω η παιδική τους ηλικία. Να τους δοθεί μια ευκαιρία να ζήσουν ως παιδιά και όχι να ζητούν εργασιακά δικαιώματα και πολιτικές. Θα ήθελα η αντίδραση τους να είναι να βγουν στο δρόμο και να παίζουν και όχι να βλέπω μικρογραφίες και κλώνους συνδικαλιστών και παπαγάλων δήθεν ιδεολογιών.

Εδώ έχουμε φτάσει λοιπόν; Να βαφτίζουμε αγώνα ή επανάσταση τα παρακάλια στο σύστημα για να μας δώσει λίγα ψίχουλα παραπάνω; Να ζητάμε από το χρεοκοπημένο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα της ανθρωπότητας [γιατί λίγο ως πολύ είναι παγκόσμιο πια] όχι 700 ευρώ, αλλά 1000; Να διεκδικούμε απλά την ίδια καταστροφική ευμάρεια της περασμένης γενιάς και το "δικαίωμα" στα σάπια όνειρα της;

Αυτό δεν είναι επανάσταση, ούτε εξέγερση, ούτε διαμαρτυρία. Είναι μια λυπηρή προσπάθεια διαπραγμάτευσης με το σύστημα. Γιατί το σύστημα δεν είναι οι μπάτσοι, ούτε οι πολιτικοί. Οι πρώτοι είναι όργανα βίας και αυτήν ξέρουν να αναπαράγουν, οι δεύτεροι απλά εκφυλίστηκαν από ηγέτες σε υπαλλήλους της εξουσίας. Με όλη τη διαφθορά που απλόχερα προσφέρει. Το σύστημα είναι η συλλογική ανθρώπινη κατάσταση. Είναι καθρέπτης του επιπέδου εξέλιξης μας...

Αν θέλουμε πραγματική επανάσταση πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τα θεατρικά των κεριών, των νερατζιών και των εκ του ασφαλούς προκλήσεων της κοινωνίας. Αν θέλετε/αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μπορούμε να το κάνουμε αύριο κιόλας. Αλλάζοντας οι ίδιοι. Και δεν είναι καν μεγάλη αλλαγή. Υπάρχουν ήδη οι ιδέες. Είναι απλές. Λέγονται αλτρουισμός, αξιοπρέπεια και σεβασμός. Είναι ιδέες επαναστατικές, τόσο επαναστατικές που δεν περνάνε καν από το μυαλό των επαγγελματιών και των τσαρλατάνων του "χώρου".

Από την άλλη όμως αυτές οι ιδέες έχουν κόστος. Κόστος ατομικό. Γιατί τότε κανένας δεν θα μπορεί να γίνει "πλούσιος" πέρα από τη φαντασία του, κανένας δεν θα βρίσκεται σε θέση ισχύος απέναντι σε κάποιον άλλο. Και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Βλέπετε, παρ όλη τη θεωρία που οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί στο να δημιουργούν, υπάρχουν βαθύτερα μέσα μας πρωτόγονα ένστικτα. Και είναι τόσο πιο απλό να υποκύπτουμε σε αυτά...

Σε εναν κόσμο όπου ανήλικα ταυτίζονται με μια νέα γενιά εργαζομένων [εμάς -- που πραγματικά είμαστε γαμημένοι από το σύστημα] ενώ απέχουν τουλάχιστον μια δεκαετία από το ενταχθούν στην εργασιακή μηχανή του κιμά, με "ηγέτες" πολύ λίγους για να εμπνεύσουν, πέρα από το να εμπνευστούν οι ίδιοι πως να πλουτίσουν, με όλα τα οικονομικά συστήματα επίσημα και ιστορικά πια χρεωκοπημένα, με μια κοινωνία μίσους, μυθοπλασίας και βαθιάς αδικίας, ας είμαστε πιο συγκρατημένοι τι βαφτίζουμε ή μάλλον τι θέλει το σύστημα να βαφτίζουμε ως "επανάσταση"...

Θέλετε επανάσταση; Ας αλλάξουμε όλοι αύριο. Αν όχι έχουμε προδιαγράψει το μέλλον μας σας είδος. Και είναι απογοητευτικό...

ΥΓ. Αν θέλετε να δείτε την σαπίλα, αλλά ταυτόχρονα και το θρίαμβο του συστήματος, της ανθρώπινης δηλαδή κατάστασης και της ανοχής μας προς αυτή, δε χρειάζεται να κοιτάξετε παραπέρα από τη Ζιμπάμπουε και τα διαρκή οικονομικά σκάνδαλα...