Smoke Wars

Φαντάσου ότι κάθεσαι αραχτός στην καφετέρια και πίνεις τη φράπα σου. Σκάω μύτη στο διπλανό τραπέζι και εντελώς ψυχρά σου βάζω τα ακουστικά στα αφτιά σου και βάζω στο τέρμα Meshuggah. Ξέρω, δεν σου αρέσει. Όμως επειδή δεν με ενδιαφέρει στα δένω στο κεφάλι με μονωτική ταινία. Αν δεν γουστάρεις σήκω φύγε.

Αυτό το φανταστικό περιστατικό δεν θα γίνει φυσικά ποτέ, όμως πια η διαφορά του με αυτή του κάθε καπνιστή που μετατρέπει κάθε κλειστό χώρο σε τεκέ και με αναγκάζει να συμμετέχω στον καταστροφικό εθισμό του;

Από τον Ιούλιο του 2009 το κάπνισμα απαγορεύεται, ρητά, σε όλους τους δημόσιους χώρους. Καιρός ήταν. Αλλά υπάρχουν καπνιστές τόσο "καμμένοι" που τολμάνε και αντιδρούν. Μισητέ καπνιστή, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ αν θες να ικανοποιήσεις τον εθισμό σου όπου βρίσκεσαι, δεν με ενδιαφέρει αν είσαι τόσο αδύναμος ώστε να θες χημικές ουσίες για να νιώθεις καλά και δεν με νοιάζει αν θες να κάνεις τους εμπόρους του καρκίνου [και πολλών άλλων] λίγο πιο πλούσιους.

Δεν με ενδιαφέρει, όπως δεν ενδιαφέρει και εσένα όταν με φλομώνεις με τον βρωμερό χημικό καπνό σου. Οι εθισμοί σου δεν συνιστούν δημοκρατικό δικαίωμα. Δεν είναι ιδέα, δεν είναι εκδήλωση, είναι δικό σου πρόβλημα.

Ελπίζω, αλλά δεν αισιοδοξώ, ότι επιτέλους θα μπορούμε να πηγαίνουμε σε ένα χώρο και να μην μετατρεπόμαστε άθελα μας και χωρίς ουσιαστικό τρόπο αντίδρασης σε παθητικούς καπνιστές.

Για όσο με αφορά, μπορείτε να βάλετε τα γαμημένα τσιγάρα και στον κώλο σας αν θέλετε...