Metal - Είναι το καλύτερο :O

Lamb Of God - Wrath
Yeeeah motherfucker! Τι δισκάρα. Τι γροθιά στα δόντια. Τι κοπάνημα. Όπως είχα γράψει μου πήρε μερικές ακροάσεις για να μπω στο πνεύμα, αλλά από τη στιγμή που έκανε κλικ [σε μια κλασσική πεζοπορία στην παραλία], διάολε δεν έχω σταματήσει να το ακούω!

Οργανική παραγωγή, με πιο φυσικά και όχι τόσο επεξεργασμένα τύμπανα, τον κλασικό σκαστό τόνο από τον Mark IV, μια εντυπωσιακά ογκώδης και παραμορφωμένη μπασούκλα να γρυλίζει φρενιασμένη και τα φωνητικά του Blyth-κατάπια δέκα κιλά μπετονόκαρφα- καλύτερα από ποτέ. Νομίζω ότι πλέον έχει μια από τις πιο ΔΥΝΑΤΕΣ και χαρακτηριστικές φωνές στο metal.

Τι να πρωτοαναλύσω; Όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να προσφέρουν, από το βουτηγμένο στο bourbon Set To Fail, στο ασταμάτητο Contractor, στο πανέμορφο intro του Grace, στο θεραπευτικό Broken Hands και στο αποκαλυπτικό [όπως λέμε ήρθε το τέλος του κόσμο ρε πούστηδες!] Reclaimation, οι LoG τα κάνουν όλα σμπαράλια με τα αλανιάρικα, γκρουβαριστά, αλλά και ισοπεδωτικά και deathίζοντα riff τους.

Πιο άμεσοι, πιο επιθετικοί και πολύ πιο τσαμπουκαλεμένοι από ότι στο Sacrament, οι LoG προχωράνε ακάθεκτοι στο να γίνουν μια πραγματικά μεγάλη μπάντα. Πότε έρχονται στην Ελλάδα είπαμε;


God Forbid - Earthsblood
Owooo, όπως σοφά είπε ο Neo στο πρώτο Matrix!

Τι έγινε; Περίμενα να ακούσω κάτι στην πεπατημένη του NWOAHM [υπάρχει ακόμη;] και αντί γι' αυτό άκουσα μια μπάντα εντυπωσιακά βελτιωμένη! Και όχι απλά βελτιωμένη. Έμεινα με το στόμα ανοικτό με τις συνθέσεις που επιχείρησαν και έπλασαν σε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό!

Σχεδόν γίνονται progressive σε φάσεις, όχι ως προς το μουσικό ύφος αυτού που συσχετίζουμε με τον όρο, αλλά ως προς τις πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις και τη διαρκή διεύρυνση του ηχητικού τοπίου του κάθε κομματιού [ατσααααααά!].

Εύγε! Το The New Clear γ.α.μ.ά.ε.ι.


Obscura - Cosmogenesis
Τεχνικό death. Δηλαδή τόνοι από harmonic minor και δυσαρμονικά riff, arpeggios και blast beats; Ναι, αλλά και όχι ακριβώς. Αντί να μένουν κολλημένοι στην ιδέα του "παίζε και βλέπουμε", όπου η οποιαδήποτε επανάληψη σχεδόν απαγορεύεται κάνοντας τα κομμάτια ένα ψιλοχάος, εδώ η δομή είναι σημαντική και έχουμε κανονικά τραγούδια.

Το ύφος δεν κινείται πολύ μακριά από τα γνωστά του ιδιώματος, όμως ξεχωρίζουν μερικά πολύ όμορφα μελωδικά σημεία(!!) και πάνω από όλα η ξεχωριστή χροιά του άταστου μπάσου που χρησιμοποιούν! Να το επαναλάβω, όχι απλά το μπάσο ακούγεται, όχι απλά είναι μπροστά, είναι και άταστο, έχοντας αυτόν τον χαρακτηριστικό ένρινο ήχο, δίνοντας ένα ξεχωριστό χαρακτήρα στον όλο δίσκο. Ακούστε τα φοβερά glissando στο Incarnated και θα καταλάβετε.

Ότι οι τύποι τα παίζουν αυτά για πλάκα δεν το συζητάμε. Οι τεχνικές ικανότητες είναι λίγο πολύ δεδομένες στο tech death, αυτό που δεν είναι δεδομένο είναι οι ωραίες συνθέσεις, που δεν κοπανάνε απλά αλύπητα, άλλα έχουν δομή και είναι εστιασμένες. Και οι Obscura τα καταφέρνουν άριστα και στα δύο.

ΥΓ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται αιτιολόγηση ο τίτλος! \m/