Loud and Proud?

Φυσικά και μια metal συναυλία πρέπει να είναι δυνατά. Και περήφανα. Πρέπει να νιώθεις τα μπάσα να σε κλωτσάνε, τις κιθάρες να σου κατεβάζουν τα μούτρα και τα φωνητικά σαν ιαχές από την κόλαση. Ακόμη και η κόλαση όμως, αν υπήρχε, θα είχει κάποιους περιορισμούς ανάμεσα στο τι θεωρείται ΔΥΝΑΤΟ και στο τι θεωρείται απλά επώδυνη ακατάληπτη βοή.

Γιατί νιώθουν οι ηχολήπτες του μαγαζιού την ανάγκη να καβαλάνε τα ποτενσιόμετρα τους σε εκκωφαντικά επίπεδα και σε επίπεδα που το ίδιο το ΡΑ παραμορφώνει; Η πώρωση του κόσμου και η ικανοποίηση του βγαίνει από το να ακούει τη μουσική που γουστάρει δυνατά και καθαρά. Δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να πει "Μαλάκα μου! Δεν άκουγα απολύτως τίποτα από την ένταση, αλλά γούσταρα!"... Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι κάποιοι θα το πουν...

Το metal είναι μια μουσική ακριβείας. Δεν ξέρω αν είμαι στη μειονότητα, αλλά θέλω να ακούω κάθε νότα και κάθε όργανο δυνατά και καθαρά. Αν τα βάλεις όλα στο ίδιο εκκωφαντικό επίπεδο απλά θα φτιάξεις μια υπέροχη ηχητική σαλάτα. Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο σε κλειστούς χώρους, σε τετράγωνα μεταλλικά κλουβιά, εντελώς ακατάλληλα για την ακρόαση μουσικής και σε τρομερά υψηλές εντάσεις...

Και δεν είναι μόνο αισθητικό το πρόβλημα. Είναι και θέμα φυσιολογίας. Το αφτί μας είναι ένα πολύ ευαίσθητο όργανο. Και όσοι αποκαλούνται φίλοι της μουσικής οφείλουν να το διαφυλάσσουν. Δεν είναι δυνατόν να έχεις τις υψηλές συχνότητες τόσο απελπιστικά δυνατά. Είναι απλά επικίνδυνο. Η εμβοή (το κουδούνισμα) που επιμένει μετά από ώρες δεν είναι σημάδι ότι ο ήχος ήταν γαμάτος, είναι ηχητικά προκληθέν τραύμα. Είναι **τραύμα** που αυτοθεραπεύεται μεν, αλλά με επανειλημμένες εκθέσεις σε τέτοιες εντάσεις απλά καταστρέφεις, ανεπανόρθωτα, την ακοή σου.

Καταλάβετε λοιπόν κύριοι οργανωτές, ηχολήπτες ή όποιος άλλος είναι υπεύθυνος, ότι πληρώνω για να δω τις μπάντες που μου αρέσουν ζωντανά, να τους δω να παίζουν τα κομμάτια τους, να ακούσω δυνατά (και καθαρά) τη μουσική τους και να διασκεδάσω. ΔΕΝ πληρώνω για να μου γαμήσετε τα αφτιά...