Εγωέλληνες

Θα ήταν εύκολο να χρεώσουμε την παρακμή της ελληνικής κοινωνίας στους μοντέρνους καιρούς, στο κεφάλαιο, στην Αμερική, στις σκοτεινές δυνάμεις που καταπιέζουν το ελληνικό μεγαλείο που κουβαλάμε στο DNA μας, κατά τα λεγόμενα λαμπρών στοχαστών του πνέυματος (όπως ο Λιακόπουλος, η Χαλκία και οι Γεωργιάδης Bros).

Μήπως όμως θα έπρεπε να ρίξουμε μια μεγάλη, κριτική ματιά στον καθρέπτη; Γιατί όταν από τον, σχετικά, κοντινό σου κύκλο βλέπεις πρακτικές ευνοιοκρατίας, ρουσφετολογίας ακόμη και απάτης, είναι να απορούμε γιατί έχουμε φτάσει περίπου στον πάτο;

Βέβαια υπάρχει και η σημαντική πιθανότητα να είμαι εγώ το κορόιδο που ενοχλείται από όλα αυτά. Και σίγουρα η πραγματικότητα αυτό δείχνει. Όμως παρεκτρέπομαι από το θέμα. Μιλάμε για τη διαφθορά λες και αυτή αφορά κάποιους άλλους. Όμως το πρόβλημα με αυτό το φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας είναι ότι λειτουργεί αθροιστικά. Δεν υπάρχει μικρή και μεγάλη διαφθορά. Δεν υπάρχει "σίγα μωρέ, όλοι το κάνουν", δεν υπάρχουν ηθικές συντομεύσεις.

Και όμως αυτό το κλίμα, αυτή η νοοτροπία, καλλιεργείται μέσα στις οικογένειες και στην συνέχεια εξαπλώνεται και σε όλο τον κοινωνικό ιστό. Η διαφθορά δεν είναι προνόμιο των πολιτικών και των εχόντων, απλά αυτοί έχουν τη δυνατότητα να την αξιοποιήσουν προς ατομικό όφελος σε μεγάλη κλίμακα.

Υπάρχει μια γενικότερη ανομία και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην αδράνεια της δικαιοσύνης, που είναι περισσότερο διεφθαρμένη από αυτούς που υποτίθεται ότι κρίνει, οφείλεται στην αναζήτηση παρακαμπτηρίων οδών, οφείλεται στο γεγονός ότι ο νεοέλληνας δε γουστάρει την εργασία, την προσπάθεια και το σωστό. Γουστάρει το εύκολο, το ανώδυνο, το γρήγορο, γουστάρει τη βόλεψη του, ανεξαρτήτου κόστους.

Κάπως έτσι γαλουχούνται οι εγωέλληνες. Γι' αυτό και είμαστε πιο κάτω από τη Μποτσουάνα και το Μπουτάν. Γι΄αυτό και θα μείνουμε να βαυκαλιζόμαστε με το ένδοξο και λαμπρό παρελθόν μας, ακόμη και όταν η λάσπη έχει φτάσει στο λαιμό μας...