21ος αιώνας...

Θυμάμαι ότι όταν ήμασταν παιδιά, η φράση "21ος αιώνας" δημιουργούσε εικόνες λες και παρμένες από κάποιο έργο επιστημονικής φαντασίας, φάνταζε τόσο μακρινός αν και απείχε μόλις δύο δεκαετίες...

Ο 20ος αιώνας άφησε μια βαριά κληρονομιά. Δύο παγκόσμιους πολέμους, τον τρόμο του πυρηνικού αφανισμού, την ανόητη "ιδεολογική" σύγκρουση δύο οικονομικών μοντέλων, που εξ' ορισμού είναι βλακώδη και άσκοπα και μια αχαλίνωτη βιομηχανική ανάπτυξη που αύξησε το μιαρό αποτύπωμα της ανθρωπότητας πάνω στον μικρό μπλε πλανήτη.

Θα περίμενε κανείς ότι στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα είχαμε διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος, θα είχαμε κάνει βήματα προς μια ειρηνική, αλτρουιστική, συλλογική συνύπαρξη, προς την κοινή πρόοδο και ευημερία. Μα είτε είναι η ειρωνεία της ιστορίας είτε είναι η εγωπάθεια του ανθρώπινου είδους, σε αυτή τη δεκαετία καταφέραμε και οπισθοδρομήσαμε ολοταχώς...

Βλέπω με τεράστια απογοήτευση τη Σύνοδο της Κοπεγχάγης να αποτυγχάνει παταγωδώς. Ξέρουμε ότι καταστρέφουμε τη γη, ξέρουμε ότι επηρεάζουμε παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε ένα κλιματικό ντόμινο, αλλάζοντας το κλίμα (το κλίμα δεν έχει σχέση με τον καιρό, όπως τον ονομάζουμε, είναι ένα πολύπλοκο, εύθραυστο και παγκόσμιο σύστημα) του πλανήτη με ολέθριες συνέπειες. Και όμως, ανίκανοι και δεμένοι από συμφέροντα οι λαμπροί μας ηγέτες πασχίζουν να συμφωνήσουν στα αυτονόητα.

Τι διακυβεύεται; Πλούτος. Παγιδευτήκαμε στην ιδιοφυή ιδέα των οικονομικών μας μοντέλων. Σκλάβοι. Σκλάβοι σε μια ατέρμονη προσπάθεια για ανέλιξη σε μια κοινωνία χωρίς στόχους. Αξιοθρήνητοι. Μικροπρεπείς. Απεγνωσμένοι.

Όλα κοστολογούνται στο μεγάλο καζίνο των χρηματιστηρίων. Όλα αποτιμώνται με δείκτες οικονομικής ανάπτυξης, όταν η ανθρωπότητα λιμνάζει στην ημιμάθεια, στον παραλογισμό μιας ασφυκτικής καθημερινότητας και στο σκοταδισμό των θρησκειών.

ΑΕΠ, ανταγωνιστικότητα, θέσεις εργασίας. Η "εργασία απελευθερώνει" ήταν η επιγραφή σε ένα στρατόπεδο... Εργασία για να τροφοδοτούμε την Βαβυλωνία μας, την μεγάλη πόρνη της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.

21ος αιώνας... Ο αιώνας του μέλλοντος. Κρίμα μόνο που τελικά αποδεικνυόμαστε τόσο απελπιστικά κοντόφθαλμοι, τόσο ανίκανοι για πραγματική πρόοδο, τόσο ανίκανοι για να δημιουργήσουμε αυτό το μέλλον, τόσο αυτάρεσκα σκλαβωμένοι στη φύση μας.

21ος αιώνας. Ήδη σπαταλήσαμε μια δεκαετία. 21ος αιώνας. Ίσως επιτέλους πραγματώσουμε αυτό τον ενδόμυχο πόθο μας, αυτή την ακατανίκητη ορμή μας για αυτοκαταστροφή, παρασύροντας στο χαμό μας και το θαύμα της ζωής αυτού του γαλάζιου κόσμου...