Like ants we are

Η αυγή χαράζει. Οι τσιμεντένιοι μονόλιθοι ξερνάνε αργά τη στρατιά τους. Σαν μυρμήγκια αρχίζουν να κατακλύζουν τις γκρίζες αρτηρίες της μητρόπολης τους. Άλλοι κλεισμένοι μέσα σε μεταλλικά κουτιά, άλλοι πεζοί, όλοι τρέχουν, κανένας δεν κοιτάει ψηλά.

Η μέρα έχει αρχίσει. Τα μυρμήγκια απασχολούνται με τις καθημερινές εργασίες τους. Το πρώτο είδος που έσπασε τα δεσμά της γεννητικά προκαθορισμένης συμπεριφοράς με ανώτερη ευφυΐα, έφτιαξε νέα δεσμά για τα αντικαταστήσει. Ειρωνεία.

Τα μυρμήγκια βιάζονται όσο η μέρα προχωράει. Η αποικία είναι αδηφάγη. Οι απαιτήσεις της αυξάνονται. Καθένα αυτάρεσκα αυτοπεριορίζεται στο ρόλο του, στο κοινωνικό στερεότυπο του, στα νέα του δεσμά. Η πολύβουη αποικία απλώνεται και κατατρώει κάθε πόρο στο διάβα της. Τον μεταποιεί, τον βιάζει. Παράγει τόσο πλούτο και όμως τα μικρά μυρμήγκια δεν τον βλέπουν ποτέ. Δε χρειάζεται. Τα μυρμήγκια δεν κοιτάζουν ποτέ ψηλά.

Τα μυρμήγκια έχουν εθιστεί στα δεσμά τους. Ζούνε και πεθαίνουν για την αποικία, που δεν τους προσφέρει πια τίποτα, μόνο απαιτεί την υπακοή και την εργασία τους. Παγιδευμένα μέσα στον μικρόκοσμο τους συνεχίζουν. Η μέρα περνάει. Τα μυρμήγκια δεν κοιτάζουν ποτέ ψηλά. Μικρές φωνές μέσα σε μια τεράστια, εκκωφαντική κακοφωνία.

Ένα μικρό μυρμήγκι, μέσα σε ένα μεγάλο μεταλλικό κουτί, ταξιδεύει πάνω στις σκληρωτικές αρτηρίες της μητρόπολης. Τολμάει να κοιτάξει ψηλά, στον ουρανό. Βλέπει την ειρωνεία, νιώθει τη ματαιότητα και χαμογελάει με πικρία...