Επίκαιρα

Αϊτή
Δυστυχώς αν είσαι κάτοικος μια μικρής, φτωχής χώρας, τότε ο κόσμος θα ενδιαφερθεί για εσένα μόνο όταν δει εικόνες από ερείπια και πτώματα... 

Πολύ μεγάλη η καταστροφή στην Αϊτή. Τα 7 Ρίχτερ δεν ακούγονται τόσο τρομακτικά, μέχρι να δεις τα κτήρια της πρωτεύουσας κυριολεκτικά καταξεσχισμένα και τα σώματα να κείτονται στα συντρίμμια.

Και είναι οι φτωχές χώρες αυτές που πάντοτε δοκιμάζονται περισσότερο από τις φυσικές καταστροφές. Πως φτάνουμε σε αυτό το επίπεδο; Εμφύλιοι σπαραγμοί, διαφθορά, ξένες επιρροές...

Αν εξαιρέσουμε κάποιες πραγματικά αφιλόξενες περιοχές του πλανήτη, οι περισσότερες χώρες θα έπρεπε να μπορούν εύκολα να συντηρούν τους πληθυσμούς τους. Όμως όχι. Πρέπει τα πάντα να δουλεύουν κάτω από τα βλακώδη οικονομικά/κοινωνικά μας συστήματα. Μπορεί να έχεις φυσικό πλούτο, αλλά να είσαι πάμφτωχος. Μπορεί να ζεις στην πιο όμορφη γωνιά της γης, αλλά θρησκευτικές και εθνικιστικές διαμάχες να την κάνουν κόλαση.

Σε κάποιες τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι τείνουν να δείχνουν αλτρουισμό και αλληλεγγύη, νιώθουν την ανάγκη να βοηθήσουν. Γιατί δεν μπορούμε να θέσουμε σαν στόχο μια κοινωνία βασισμένη σε αυτά και όχι στους γαμημένους δείκτες των οικονομιών;

Άδοξοι Μπάσταρδοι
Πίσω στην ελληνική πραγματικότητα...

Ένα από τα πολλά "κατορθώματα" του Ανδρέα ήταν να δημιουργήσει μια αγροτική τάξη από κτηματίες, που έμαθαν να ζουν πολυτελώς μέσα από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. Η ποιότητα του προϊόντος, η ανταγωνιστικότητα του, τίποτα από όλα αυτά δεν είχε σημασία. "Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά", λέγανε στους αγρότες με τις Cellica, στους αγρότες της τσόχας και των σκυλάδικων. 

Συνέπεια του γεγονότος είναι ότι ουδέποτε δημιούργησαν ισχυρούς συνεταιρισμούς για να μην χρειάζονται οι μεσάζοντες που αυξάνουν τις τιμές, ουδέποτε λειτούργησαν με επιχειρηματική λογική και ουδέποτε νοιάστηκαν για το προϊόν τους. Ότι έβγαζαν, την επιδότηση θα την έπαιρναν.

Και όπως κάθε χρόνο κλείνουν τους δρόμους. Οι εκβιαστές. Οι μαφιόζοι [θυμίζω ότι πέρυσι πήραν, με τη γνωστή μέθοδο, μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια για ανύπαρκτες φυσικές καταστροφές]. Η διαδήλωση είναι δικαίωμα. Το να καταργείς τη χρήση ενός δημόσιου αγαθού που ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ οι πολίτες δεν είναι. Πώς είναι δυνατόν να ανέχεται το κράτος τέτοιες ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ συμπεριφορές;

Απλά στέλνεις τις κλούβες, συλλαμβάνονται όλοι, κατάσχονται τα τρακτέρ και αφαιρούνται οι επιδοτήσεις. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει στην απόλυτη ανομία. Μόνο αν αρχίσουν να επιβάλλονται δρακόντειες ποινές θα αρχίσουμε να ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ το σύνταγμα και τους νόμους. Σε αυτή την απέραντη μπανανία που ζούμε...

Χάρη στα ηρωικά μπλόκα λοιπόν, ένα ΚΤΕΛ έπεσε σε ένα χαντάκι. Τυχεροί ήταν που δεν ανετράπη και δεν υπήρξαν θύματα. Στους τραγικούς επαρχιακούς παράδρομους και με τα Τέμπη κλειστά, το ατύχημα είναι ζήτημα χρόνου να συμβεί...

100 μέρες δειλίας
Έκλεισε τις περιβόητες 100 ημέρες η νέα κυβέρνηση. Και εκεί που ξεκίνησε δυναμικά, με τις καλύτερες των προθέσεων και με καινοτόμες διακηρύξεις, με στόχους και όραμα, αυτό που έμεινε τελικά είναι οι καλές προθέσεις, με τις οποίες ως γνωστό είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση...

Προχειρότητα, μεγάλη ατολμία και εύκολη υποταγή σε διάφορους εκβιαστές που ονομάζονται "αγωνιστές" από την ελληνική αριστερά. Τα πλούσια λύτρα στη μαφία του ΟΛΠ [που σταμάτησε να νοιάζεται για το "ξεπούλημα της Ελλάδας στους Κινέζους" μόλις έπεσε το χρήμα] άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Όσες συντεχνίες έχουν μοχλό θα πιέσουν. 

Μέτρα ανακοινώνονται χωρίς ώριμη σκέψη και μακροπρόθεσμο προγραμματισμό, ενώ άλλα αυτονόητα λιβανίζονται σε τηλεοπτικά υπουργικά συμβούλια και μένουν κλειδωμένα στα συρτάρια.

Το πρόβλημα του κράτους είναι οι τρομακτικές σπατάλες σε κηφήνες και αργόμισθους του δημοσίου, όμως η κυβέρνηση επικεντρώνεται στην αύξηση των εσόδων με φορολογικά όργια. Γιατί; Για να τα ρίξει και πάλι στην μαύρη τρύπα;

Το "πράσινη ανάπτυξη" από καινοτόμο όραμα τείνει να γίνει το "σεμνά και ταπεινά" αυτής της κυβέρνησης, να γίνει ένα ανέκδοτο, όταν κάθε τι βαφτίζεται στην πράσινη κολυμπήθρα μπας και γίνει μοντέρνο ή πιο αποδεκτό... Πράσινοι φόροι, πράσινα τέλη, πράσινα... οπλικά συστήματα και πράσινα άλογα...

Αν δεν υπήρχε και η ασφυκτική πίεση της Ε.Ε. είμαι βέβαιος ότι δεν θα είχε γίνει απολύτως τίποτα! Εντάξει, 100 μέρες είναι λίγες, δεν περίμενα αποτελέσματα, περίμενα όμως να δω αποφασιστικότητα και προγραμματισμό. Και δυστυχώς δεν βλέπω τίποτα από όλα αυτά.

Το πιο τραγικό είναι ότι μετά από εδώ δεν έχει... Είμαστε στο χείλος του γκρεμού, σαν οικονομία και σαν κοινωνία. Καταχρεωμένοι, οκνηροί, ιδιοτελείς, διεφθαρμένοι. Αυτές τις μέρες ντρέπομαι πραγματικά που ζω στην Ελλάδα...