Συννεφιασμένη Κυριακή...

Λατρεύω τις συννεφιασμένες Κυριακές, ίσως γιατί μοιάζουν με την καρδία μου, που λέει και το τραγούδι. Η καταχνιά, η βροχή, η ησυχία, χαμένος στη μουσική, στις σκέψεις, στις λέξεις...

Ίσως γιατί ελπίζω πως η βροχή θα ξεπλύνει τη δυσβάσταχτη σκοτεινιά της ψυχής μου, ίσως γιατί μπορεί πίσω από το πέπλο της να βρω τις απαντήσεις που ψάχνω, να βρω τη δύναμη να συμφιλιωθώ με αυτό το μεγάλο κοσμικό κενό... 

Take this sense of wonder
make it go away
please tell me I am not alone and lost here
that there is something that's made me feel this way

Take this sense of sadness
make it go away
please give me something that's familiar
a friendly touch, a memorable embrace