Αιώνιοι Βράχοι

Περπατώντας το Φαράγγι της Σαμαριάς και βγάζοντας περισσότερες φωτογραφίες από όσες χρειάζονται :p δεν μπορούσα παρά να νιώσω την ειρωνεία της φευγαλέας μας ύπαρξης κάτω από τις πελώριες κάθετες πλαγιές (σε μερικά σημεία σχεδόν μισό χιλιόμετρο ψιλές) αυτού του μέρους.

Έχουμε φτιάξει την τεχνολογία για να αποθηκεύουμε στιγμές από τον χρόνο, αποθηκεύουμε σε στιγμιότυπα τους βράχους, όμως στη δική τους κλίμακα, στους ατελείωτους αιώνες  που στέκονται εκεί αγέρωχοι, χαραγμένοι από κάθε στοιχείο του πλανήτη, οι άνθρωποι που περνάνε είναι οι φευγαλέες στιγμές. Δεν είναι παρά λίγη ακόμη σκόνη στον άνεμο που τους σαρώνει, δεν είναι παρά μια ακόμη γραμμή στο χαραγμένο, γερασμένο μέτωπο τους.

Τα τοπία αυτά είναι κάτι περισσότερο από τουριστικοί προορισμοί. Είναι μνημεία που μας θυμίζουν πόσο πραγματικά μικροί είμαστε μπροστά στην ομορφιά και την ασύλληπτη ηλικία αυτού του κόσμου που μας φιλοξενεί...

Υγ. Να ευχαριστήσω τον Καραμπινάρχη Ιστίκ για τη φιλοξενία! Ήρα. Ζαλίζομαι :p