Metal Summer

Αν και φέτος δεν τίμησα το metal πηγαίνοντας σε κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ [αφού μετά τους Nevermore συνειδητοποίησα ότι οι "Βig 4" δεν μου λένε πια απολύτως τίποτα], άκουσα τις απαραίτητες νέες κυκλοφορίες.

Soilwork - The Panic Broadcast
Με την επιστροφή του Peter Wichers οι Soilwork ξαναγυρνούν στο περισσότερο ψαγμένο (πολύ) μελωδικό σουηδικό death. Τα πράγματα είναι απλά είτε σας αρέσει αυτό το στυλ είτε όχι. Οι Soilwork κινούνται στο πιο mainstream κομμάτι του, με πολλά καθαρά φωνητικά μαζί με άφθονες μελωδίες. Μου άρεσε πάρα πολύ, απλά γιατί τα τραγούδια είναι τόσο καλοφτιαγμένα και προσιτά. Ε! Χρειάζεται και κάτι πιο εύπεπτο καμιά φορά! :)
Ξεχωρίζουν: Let This River Flow, The Akuma Afterglow,  Enter Dog Of Pavlov, Distance

Keep Of Kalessin - Reptilian
Αν ανακάτευες σε μια χύτρα thrash με επικό black θα έπαιρνες κάτι σαν το Reptilian. Εξαιρετικά πρωτότυπο στυλ και ήχος! Δεν ακούγεται σαν τίποτα άλλο που κυκλοφορεί τελευταία. Η παραγωγή είναι έτσι και έτσι, αλλά μάλλον της πάει η βρωμιά. ΠΑΡΑ πολύ βαρύ και thrashy και groovy και black [και άφθονοι δράκοι :p]! MOYXAXAXA! Δισκάρα!
Ξεχωρίζουν: Dragon Iconography, The Dragontower, The Divine Land

The Acacia Strain - Wormwood
Το deathcore έχει κορεστεί μέχρι αηδίας τον τελευταίο καιρό. Δε βοηθάνε και τα βασικά συστατικά του ήχου, δηλαδή τα πολύ χαμηλά κουρδίσματα, τα breakdowns και τα άγρια φωνητικά  που κάνουν τα κομμάτια και τις μπάντες να μοιάζουν πάρα πολύ. Παρόλα αυτά τίποτα δεν σμπαραλιάζει έναν λαιμό όσο ένα ασύστολα βαααααρύ deathcore groove \m/ Οι Acasia Strain είναι από τους καλύτερους του είδους και δεν διαψεύδουν τις προσδοκίες στο νέο τους δίσκο. Σαν να μην έφταναν τα χαμηλά κουρδίσματα, εδώ η οκτάχορδη κάνει ΜΠΑΜ ή μάλλον μπαααααααααααάοοοοοου σε πολλά κομμάτια με αποτέλεσμα έναν ήχο σαν να χύνεται τσιμέντο από τα ηχεία σου :@ Δυσβάσταχτα ογκώδες και σκατόψυχο \m/
Ξεχωρίζει: The Impaler

Apocalyptica - 7th Symphony
Οι Apocalyptica έχουν πια βρει τον ήχο τους και έτσι δύσκολα σε εκπλήσσει ο νέος τους δίσκος. Οι άριστες συνθέσεις, οι μελωδίες, τα πιο προσιτά, pop-rock σχεδόν, κομμάτια και ο πανταχού παρόν γλυκόπικρος ήχος του τσέλο είναι πράγματα σχεδόν αυτονόητα και αυτό μόνο κακό δεν είναι! Απλά ακούστε το.
Ξεχωρίζουν: 2010, Broken Pieces

Iron Maiden - The Final Frontier
Προσπάθησα πάρα πολύ. Άκουγα το δίσκο επί μέρες και μόνο αυτόν. Αλλά δεν τα κατάφερα. Βλέπω τις διθυραμβικές κριτικές και αναρωτιέμαι αν ακούω άλλο πράγμα. Μπορεί το AMOLAD να είχε μεγάλα κομμάτια, αλλά τα περισσότερα δούλευαν πολύ καλά και σε αυτό βοηθούσε η πολύ σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου. Στο δέκατο πέμπτο πόνημα του ο Steve Harris τα έκανε πουτάνα. Πελώρια κομμάτια με τρομερά βαρετά, ατελείωτα intro με τα γνωστά patterns του στο μπάσο, σχεδόν κανένα αξιομνημόνευτο riff παρά μόνο chords για να προχωράει το κομμάτι, κακή παραγωγή [τζιτζικιασμένες, λασπωμένες, θαμμένες κιθάρες για να ξεχωρίζει χωρίς λόγο -αφού δεν κάνει κάτι- το μπάσο του αρχηγού], ένας Dickinson κουρασμένος ή απλά λίγο μεγάλος πια για να πιάσει τις ψιλές νότες, κλασσικοί στίχοι Maiden [αλλά όταν λέω κλασσικοί το εννοώ με την κακή έννοια] και φωνητικές μελωδίες αντιγραφή από το AMOLAD.

Δεν ξέρω τι ακούνε οι "κριτικοί", αυτό το πράγμα δεν είναι progressive επειδή υπάρχουν, χωρίς λόγο, δεκάλεπτα κομμάτια, αυτό είναι ένα τεράστιο συνονθύλευμα κλασσικών μπασοκεντρικών, στενόμυαλα τεράστιων και χωρίς κατεύθυνση ή ατμόσφαιρα κομματιών του Harris. Τα lead είναι πάντα εξαίσια, αλλά είναι αναμενόμενο όταν έχεις δύο τεράστιους κιθαρίστες στα πρόσωπα των Smith και Murray. Δεν θα πω τίποτα για το εξώφυλλο... Τεράστια απογοήτευση. Ίσως αν με πλήρωναν και εμένα να έβαζα τα γιγάντια σκορ που βλέπω στα site/περιοδικά...
Ξεχωρίζει: Coming  Home

Black Label Society - Order Of The Black
Μπορεί να τον πέταξε στα σκουπίδια ο Ozzy, αλλά ο Zack δεν το βάζει κάτω. Πίνει μια κάσα μπύρες, μπαίνει στο studio και γράφει ένα δίσκο ενώ ρεύεται :@ Είναι BLS και είναι καλό! Αν και παραδοσιακά σε κάθε BLS κυκλοφορία υπάρχουν και μερικά μελωδικά κομμάτια, εδώ ο Zack καταθέτει 3-4 για να έχουμε! Και είναι οι καλύτερες στιγμές του δίσκου! Νομίζω πρέπει να βγάλει έναν δίσκο μόνο με τέτοια τραγούδια, είναι πραγματικά πολύ καλός σε αυτά! Τα πιο σκληρά είναι στο κλασσικό πια ύφος του, με southern riffs, ozzy φωνητικά :p και αμέτρητα pinch harmonics. Μπορεί να μην είναι κάτι το τρομερό, όμως πραγματικά ακούγεται πολύ, πολύ ευχάριστα!
Ξεχωρίζουν: Time Waits For No One, Southern Dissolution, War Of Heaven

Blind Guardian - At The Edge Of Time
Πολύ ορχηστρικό. Έχει ωραία ατμόσφαιρά και ωραίες συνθέσεις, όμως αν αφαιρέσεις τα συμφωνικά στοιχεία τα κιθαριστικά μέρη είναι πολύ κοινότυπα και βαρετά. Από την άλλη ο Hansi είναι πολύ δυνατός εδώ και παίρνει το δίσκο επάνω του. Για τους οπαδούς τους είναι μάλλον must, αλλά δεν περίμεναν από εμένα να τους το πω :p
Ξεχωρίζουν: Το άκουγα στο πλοίο και το τρένο, στην εικοσιτετράωρη επιστροφή, δεν θυμάμαι :p

Kataklysm - Heaven's Venom
Παπαριά.