Ανταγωνιστικότητας φλυαρία

Στην αρχή ήταν η προσθήκη του επιθέτου "πράσινη" σε οτιδήποτε. Πράσινη ανάπτυξη, πράσινοι φόροι, πράσινα οπλικά συστήματα, πράσινη σκέψη και πράσινα... άλογα. Η νέα μαγική λέξη στο λεξιλόγιο κάθε πολιτικού, δημοσιογράφου και τηλεοπτικού αναλυτή είναι η ανταγωνιστικότητα.

Είναι το μαγικό φίλτρο που θα σώσει την Ελλάδα. Οι επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικές, τα πάντα αρκεί να γίνουν ανταγωνιστικά και αυτό θα φέρει την επίσης μαγική ανάπτυξη...

Σαν οικονομική θεωρεία όλα είναι καλά, όμως όταν τα ακούς από τα χείλη ανθρώπων που καβάλησαν το κύμα του νεποτισμού για να βρεθούν στη βελούδινη καρέκλα της Βουλής και της σύνταξης σε τέσσερα χρόνια συγκλονιστικής προσφοράς στον τόπο ή από δημοσιογράφους, τα Μέσα των οποίων επιβιώνουν γιατί είναι προσκολλημένα στο κράτος σαν καρκινώματα, δεν μπορείς παρά να νιώθεις αποστροφή.

Και δεν είναι μόνο αυτοί το πρόβλημα. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έχει ενηλικιωθεί μεταπολιτευτικά σε ένα ψευτοαριστερίζον μοντέλο κρατικοδίαιτης ή μάλλον κρατικά διαπλεκόμενης οικονομίας, όπου ο όρος ανταγωνιστικότητα είναι ισοδύναμος με το "τι κάνει το κράτος για εμένα;" και "που είναι το κράτος;", όπου η μικρή επιχείρηση είναι το όχημα των καημένων που δεν μπόρεσαν να χωθούν στο δημόσιο και όπου το να παράγεις και να προσφέρεις ποιοτικές υπηρεσίες ή προϊόντα είναι ανάθεμα.

Είμαστε ένα βήμα από τη χρεοκοπία και δυστυχώς οι συζητήσεις για ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη ακούγονται σαν ακατάσχετη φλυαρία, αν όχι σαν φάρσα...