Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης

Σαν Γκίκος που είμαι βλέπω μια σειρά ντοκιμαντέρ σχετικά με το πρόγραμμα Απόλλων.

Είναι εκπληκτικό τι επιτεύχθηκε σε μόλις δέκα χρόνια! Και ακόμη πιο εντυπωσιακό ότι οι Σοβιετικοί από την άλλη μεριά του πλανήτη ήταν εξίσου κοντά στον στόχο της προσσελήνωσης. Τα τεχνικά και τεχνολογικά προβλήματα που έπρεπε να υπερκεραστούν ήταν πρωτόγνωρα και πραγματικά η ανθρώπινη εφευρετικότητα δοκιμαζόταν καθημερινά. Και θριάμβευσε.

Σκεφτείτε αν ο στόχος αυτός δεν είχε καθοριστεί από μια διεστραμμένη διαμάχη για γεωπολιτικό έλεγχο μέσω της προβολής ισχύος και από την ηλίθια εντύπωση πως το διάστημα είναι το νέο στρατηγικό ύψωμα που θα προσφέρει το πλεονέκτημα στην εξολόθρευση του αντιπάλου.

Σκεφτείτε αν οι χώρες είχαν συνεργαστεί. Σκεφτείτε αν θέταμε έναν τόσο μεγάλο στόχο σήμερα, με το επίπεδο της τεχνολογίας και τεχνογνωσίας που διαθέτουμε. Έναν στόχο ανεξαρτήτου "κόστους", όπως τότε. Μάλλον δύσκολο στις μέρες μας. Βλέπετε το μότο είναι δημοσιονομική πειθαρχεία, γιατί προσπαθούμε να αποτρέψουμε ένα κατεστραμμένο οικονομικό σύστημα από το να ξετυλιχθεί εντελώς αποκαλύπτοντας τη γύμνια του.

Οι τζογαδόροι του συστήματος είναι πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν και οι μεγάλες ιδέες πολύ ακριβές για να πετύχουν. Αναρωτιέμαι αν κάποιος παρατηρούσε το είδος μας τι θα σκεφτόταν. Τι προοπτικές άνοιγε εκείνη η επιτυχία και που καταλήξαμε μετά από μερικά μόνο χρόνια.

Από το είδος που κοίταξε στο κενό και βάδισε σε αυτό, σε ένα είδος που παραπαίει από το καρκίνωμα του οικονομικοκοινωνικού του μοντέλου.