Μεταπολιτευτικά κόμπλεξ

Πολλά κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν από πολιτικούς και δημοσιογραφίσκους τις τελευταίες μέρες για κάποια επεισόδια που, κατά την άποψη τους, αμαύρωσαν την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.

Αναφέρομαι στα επεισόδια έντονης αποδοκιμασίας βουλευτών τόσο στην Αθήνα, όσο και σε άλλες περιοχές τις Ελλάδας. Αμέσως λοιπόν τα Χερουβίμ της δημοκρατίας έσπευσαν να στηλιτεύσουν τα γεγονότα ως υποκινούμενη προβοκάτσια κατάλυσης του πολιτεύματος ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Φυσικά ούτε επίθεση στη βουλή είχαμε, ούτε ακούστηκε κανένα σύνθημα εναντίον της δημοκρατίας. Το μόνο που ακούστηκε ήταν η οργή του κόσμου για την ασύλητη ανικανότητα των 300 και του συρφετού τους.

Μου φαίνεται περίεργο πως προσβάλλεται η αιδώς τους από τέτοιες ενέργειες και όχι από τα συνθήματα του κομματικού στρατού τους που ξεσαλώνει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Δε θυμάμαι κανένας να μιλούσε για υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού στις αλήστου μνήμης ομιλίες του '89, με έναν όχλο να βοεί σύσσωμος στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του αντιπάλου.

Οι ίδιοι πολιτικοί που φρόντισαν να βιάσουν την έννοια της δημοκρατίας, που εκπόρνευσαν τον κοινοβουλευτισμό και τον μετέτρεψαν από αξίωμα και λειτούργημα σε ποινική δραστηριότητα, αυτοί που έκλεψαν, δωροδόκησαν, διόρισαν, βόλεψαν, παρέκαμψαν, συσκότισαν, συγκάλυψαν και είπαν ψέματα ξανά και ξανά, είναι αυτοί που τώρα ενοχλούνται από τις μούντζες; Νομίζω ότι η εικόνα τους να φεύγουν βράδυ με φακούς είναι αυτή που τους ταιριάζει. Είναι προδότες.

Ας τελειώνουμε με αυτά τα βλακώδη μεταπολιτευτικά κόμπλεξ. Επειδή αυτοί οι τύποι μπορεί να συμμετείχαν κάποτε σε μια πορεία του Πολιτεχνείου δεν έγιναν αυτόματα μαχητές τους δικαίου και της δημοκρατίας. Αν θέλουν να υπερασπιστούν το πολίτευμα και τη χώρα τους να το πράξουν μέσα σε εκείνη την αίθουσα στην οποία τους έστειλε ο λαός. Αλλιώς θα τους πάρει όλους ο διάολος. Και δε μιλάω μεταφορικά.

Προσωπικά δε με απωθεί καθόλου η εικόνα των ταπεινωμένων βουλευτών. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι εμείς τους δώσαμε την εξουσία. Και μουντζώνοντας ή βρίζοντας τους οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και τη δική μας ανικανότητα ως πολίτες να εκλέξουμε μια σωστή ηγεσία.