Και τώρα τι;

Οι εκδηλώσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" που εξαπλώνονται πλέον σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις σίγουρα δε στερούνται πλήθους, παλμού και χιούμορ. Σίγουρα είναι μια αυθεντική έκφραση της αγωνίας του κόσμου για τις διαρκώς επιδεινούμενες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που αντιμετωπίζουμε και σίγουρα το πρόβλημα τους δεν είναι ότι στερούνται σαφούς ιδεολογικού χρώματος.

Άλλωστε ποια καθιερωμένη πολιτική ιδεολογία θα τολμούσε σήμερα να ισχυριστεί ότι δεν έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις ή ακόμη χειρότερα ότι δεν έχει γελοιοποιηθεί καταρρέοντας κατά την εφαρμογή της; Η ιστορία είναι ένας αμείλικτος κριτής και οι γνωστές μας δεξιές, κεντρώες και αριστερές ιδεολογίες είναι πια μια καρικατούρα της αρχικής τους έμπνευσης, ένα κουφάρι άκυρων ιδεολογημάτων.

Όχι, αυτό που λείπει από τις συγκεντρώσεις είναι ο αντίκτυπος στις πραγματικές εξελίξεις. Μπορεί ακόμη να είναι η αρχή, όμως μήπως από ένα σημείο και μετά τα αντίσκηνα, οι κατσαρόλες και οι συνελεύσεις του Δήμου αρχίζουν να γίνονται γραφικά; Μήπως από ένα σημείο και μετά όταν η αγωνία των οργισμένων, αλλά εγκρατών πολιτών, είναι απλά φωνή βοώντων εν τη ερήμω πρέπει να αναζητηθούν τρόποι δράσης που έχουν πραγματικό αντίκτυπο στο σύστημα;

Γιατί υποθέτω ότι το αίσθημα όλων μας είναι ότι το συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο έχει φτάσει στα όρια του. Έχει τελματώσει όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά οδηγεί σε τέλμα τις ζωές των ανθρώπων. Και τότε είναι που ιστορικά δημιουργούνται οι κοινωνικές εκρήξεις.

Ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα αυτών των διαμαρτυριών; Γιατί όταν ο αγανακτισμένος πολίτης επιστρέφει το επόμενο πρωί στη δουλική ρουτίνα του συστήματος, η απογευματινή του οργή μοιάζει με ένα νάζι στα μάτια των σκηνογράφων αυτού του αστείου που αποκαλούμε παγκοσμιοποιημένο πολιτισμό.

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι οι χώρες που τώρα έχουν ουσιαστικά χρεοκοπήσει είναι πολύ μικρές για να αντισταθούν. Όσο και να φωνάζουμε για το Μνημόνιο ΙΙ, η ουσία του πράγματος είναι ότι χωρίς επαχθή (προφανώς!) δάνεια δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Μέσα στο σύστημα, θέλοντας και μη είμαστε απόλυτα εξαρτώμενοι από τα χρήματα των δανειστών.

Αν το κίνημα των "αγανακτισμένων πολιτών" θέλει να μετατραπεί από μια απογευματινή εκδήλωση στις πλατείες της Ευρώπης σε δύναμη της φύσης αρκεί να συνειδητοποιήσει την τεράστια λανθάνουσα δύναμη του. Ο πιο εύκολος τρόπος για να νικήσεις το σύστημα είναι από μέσα. Και μαντέψτε τι. Εμείς είμαστε τα γαμημένα γρανάζια του συστήματος.

Μπορούμε να φωνάζουμε να φύγουν οι κλέφτες και να κοιτάμε διαρκώς αλλού για τον καταλογισμό των ευθυνών, αλλά αν θέλουμε να σταματήσουμε το σύστημα μπορούμε αύριο να κατεβάσουμε το διακόπτη. Αποσύρουμε τα χρήματα μας από τις τράπεζες και τα καίμε. Όλοι. Κανένας δεν επιστρέφει στην εργασία του. Κανένας. Σε όλο τον κόσμο. Το σύστημα σταματάει ουρλιάζοντας. Οι αγανακτισμένοι πολίτες μίλησαν. Ως εδώ. Αφού δεν ακούτε σας επιστρέφουμε το πτώμα του συστήματος σας τυλιγμένο σε ευρώ και δολάρια.

Αυτή είναι η άποψη μου. Διαφορετικά σε λίγο καιρό απλά θα κοπανάμε τις κατσαρόλες μας, όχι από αγανάκτηση, αλλά από πραγματική πείνα.