Σκόρπιες Σκέψεις - Κάψα edition

Μεταξύ της διαολεμένης ζέστης και της ζαλάδας που σου προκαλεί είτε η φευγαλέα δροσιά ενός ανεμιστήρα είτε το ξερό ψύχος του κλιματιστικού, δύσκολα μπορείς να οργανώσεις τις σκέψεις σου ή καλύτερα τις άναρχες ριπές των λαχανιασμένων νευρώνων σου σε ένα κείμενο με συνοχή, γι' αυτό και έχουν μειωθεί οι ρυθμοί ανανέωσης του βλογκ σε... καλοκαιρινά επίπεδα.

Τώρα το θυμήθηκαν;
Και ενώ οι Ευρωπαίοι ξύνουν το κεφάλι τους για το πως τους συμφέρει περισσότερο να λύσουν το πρόβλημα του ελληνικού χρέους [για το διαβόητο selective default διαβάστε εδώ], διστακτικά ψιθυρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν οι οίκοι αξιολόγησης, δηλαδή τρεις ιδιωτικές εταιρείες, να καθορίζουν με τους χρησμούς τους την πολιτική ολόκληρων κρατών. Κάτι που φώναζε κάθε σκεπτόμενος πολίτης δηλαδή. Πολιτική παράλυση ή δειλία; Λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει ότι οι οίκοι δημιουργούν αυτοεκπληρούμενες προφητείες επηρεάζοντας την ευμετάβλητη παγκόσμια αγορά που λειτουργεί με όρους παιγνίου.

Η ξεφτισμένη αυτοκρατορία
Αν έχει φανερώσει κάτι η παγκόσμια κρίση χρέους είναι η πολιτική γύμνια των δυτικών κυβερνήσεων. Τις παρακολουθούμε ξανά και ξάνα ανήμπορες να αντιμετωπίσουν τη ρίζα του προβλήματος, την αυτονόμηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πέρα από κάθε λογική και έλεγχο και να επιδίδονται σε παιχνίδια μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και λατρείας οικονομικών δογμάτων, χωρίς φυσικά να επιτυγχάνουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Το να βλέπεις τις Η.Π.Α να ακροβατούν στο χείλος της χρεωκοπίας και τους πολιτικούς της να τσακώνονται με αστεία επιχειρήματα φέρνει στο μυαλό τίτλους όπως "how the mighty have fallen". Βέβαια αυτή η παρακμή των δυτικών κρατών δεν είναι κάτι που έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Συντελείται εδώ και δυο δεκαετίες και αν νομίζουμε ότι η σπατάλη και η διαφθορά είναι ελληνικό φαινόμενο, μάλλον πρέπει να αναρωτηθούμε το κλασσικό πλέον "που πήγαν τα λεφτά", γιατί καμιά από τις υπερχρεωμένες χώρες δεν έχει γίνει μια ουτοπία που να δικαιολογεί την ασύστολη σπατάλη των δανεικών. Φυσικά τις εκάστοτε κρίσεις τις πληρώνει ο πολίτης, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

The greek way
Άδικα μας κατηγορούν για έλλειψη καινοτομίας στη χώρα μας. Όταν σε άλλες χώρες απεργία σημαίνει απέχω από την εργασία μου έχοντας τα τάδε αιτήματα και μπορεί να διαμαρτυρηθώ με κάποια ειρηνική συγκέντρωση χωρίς να ενοχλώ τους άλλους πολίτες, στην Ελλάδα απεργία σημαίνει "θα κάνω την καθημερινότητα σου κόλαση για να πιέσω τους δειλούς πολιτικούς". Δίκαια ή άδικα αιτήματα, κάθε εργασιακή συντεχνία που έχει τα μέσα επιδίδεται εδώ και δεκάδες χρόνια σε τακτικά σχέδια κατάληψης δρόμων και συγκοινωνιακών κόμβων.

Φορτηγά, τρακτέρ, ταξί, όλα αποτελούν οδοφράγματα ενός ιδιότυπου αντάρτικου πόλης. Το ότι ταλαιπωρούνται και ζημιώνονται όλοι πλην των κυβερνώντων δε φαίνεται καν να καταγράφεται στον συνδικαλιστικό λογισμό. Φυσικά είμαι σκόπιμα αφελής. Εννοείται πως ακριβώς σε αυτό σκοπεύουν, δηλαδή στην πρόκληση οικονομική βλάβης και ταλαιπωρίας στο κοινωνικό σύνολο ώστε να εκβιάσουν για την προάσπιση των όποιων συμφερόντων τους. Η κοινωνική αλληλεγγύη σε όλο της το μεγαλείο.

Ζέστα
Όλοι ξέρουν ότι μισώ τη ζέστα. Προτιμώ να κρυώνω παρά να ζεσταίνομαι. Μόλις πιάνουν οι βαρβάτες κάψες πάντα προσπαθώ να θυμηθώ πως αντέχαμε μικροί. Ούτε κλιματιστικά, ούτε ανεμιστήρες, ούτε καν τέντες! Συνήθως το απέδιδα στο ότι δεν μας ένοιαζε, είχαμε περισσότερες βιολογικές αντοχές όντας σπόρια και όχι γέροι όπως τώρα. Το απέδιδα στο ότι το μικροκλίμα των τσιμεντένιων φαραγγιών μας δεν ήταν ακόμη τόσο δυσβάσταχτο. Στο μόνο που ξεχνούσα να το αποδώσω ήταν στο ότι με το που έκλειναν τα σχολεία βρισκόμασταν όλοι, λίγο πολύ, εκτός πόλης κοντά σε κάποια θάλασσα!

Αυτά για τώρα. Καλό κλιματισμό! :p