Σκόρπιες Σκέψεις - Human edition

Trigger Finger
Τι μπορεί να ωθήσει έναν άνθρωπο στο να δολοφονήσει ψυχρά και μεθοδικά 76 αθώα παιδιά; Τι μπορεί να σε ωθήσει να εξοντώνεις επί μία ώρα χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό; Η βία είναι μέρος της φύσης μας, δεν υπάρχει λόγος να υποκρινόμαστε διαφορετικά, κάπου εκεί στα σκοτεινά αρχέγονα μέρη του εγκεφάλου μας κρύβεται ένα βαρύ σκοτάδι. Όμως κάτι άλλο είναι αυτό που μπορεί να κάμψει κάθε ενδοιασμό, είναι αυτό που αποκαλούμε ιδεολογία, η θεώρηση της πραγματικότητας με αυτόνομους όρους που μπορεί να δικαιολογούν ενέργειες που είναι ακατανόητες για τους άλλους.

Simulacrum
Ο εγκέφαλος μας πολύ εύκολα αφομοιώνει και ενσωματώνει στο πρόγραμμα του τέτοιες θεωρήσεις. Άλλωστε αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένα προσομοιωμένο μοντέλο που διατηρεί ο εγκέφαλος μας με βάση τις αισθητηριακές πληροφορίες που λαμβάνει. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε ποια είναι η αληθινή πραγματικότητα μιας και περιοριζόμαστε από την κατασκευή και τα φίλτρα του εγκεφάλου μας. Αυτό μπορείτε πολύ εύκολα να το διαπιστώσετε με μια οποιαδήποτε κλασσική οφθαλμαπάτη. Η πραγματικότητα όπως τη βιώνουμε είναι μια κατά προσέγγιση προσομοίωση, ένα τρισδιάστατο μοντέλο με πολλές συντομεύσεις για οικονομία επεξεργαστικής ισχύος [γι' αυτό και ο κόσμος δε χάνεται κάθε φορά που ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας παρόλο που δεν υπάρχει οπτικό ερέθισμα. Αυτό που "βλέπουμε" είναι το μοντέλο που ήδη "τρέχει" στο εγκέφαλο μας].

Και κάπου μέσα από τις αναρίθμητες διασυνδέσεις των νευρώνων μας ξεπηδάει αυτό που αποκαλούμε συνείδηση. Η αιώνια αγωνία του ανθρώπινου είδους ήταν και είναι να ανακαλύψει τη φύση αυτή της συνείδησης. Είναι κατά κάποιο τρόπο αυτονομημένη από το υλικό του εγκεφάλου μας ή είναι απλώς απόρροια ενός επαρκώς πολύπλοκου νευρωνικού δικτύου; Αξίζει να σκεφτούμε ότι σε κατάσταση βαθιού ύπνου αυτό που αποκαλούμε συνείδηση "κλείνει" πολύ εύκολα. Για μερικές ώρες το μηχάνημα τρέχει μόνο του χωρίς να παράγει σκέψεις.

Και εδώ γεννάται και ένα ακόμη ερώτημα. Αν ο ίδιος ο εγκέφαλος μας λειτουργεί προσομοιώνοντας μια πραγματικότητα και δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε επαρκώς πειστικές προσομοιώσεις, πως ξέρουμε ότι το ίδιο το σύμπαν δεν είναι μια προσομοίωση; Η ίδια η αρχή της αβεβαιότητας της κβαντικής φυσικής (που επιβεβαιώνεται πειραματικά) λέει πως πρέπει να παρατηρήσεις ένα σωματίδιο για να μάθεις τι κάνει. Μια πολύ ενδιαφέρουσα θεωρεία είναι και ο απλός παραλληλισμός αυτής της παρατήρησης με μια τρισδιάστατη προσομοίωση. Το πρόγραμμα φτιάχνει μόνο ότι παρατηρεί ο θεατής, ο υπόλοιπος "κόσμος" είναι απλά κώδικας που περιμένει να εκτελεστεί την κατάλληλη στιγμή για να διατηρήσει την οφθαλμαπάτη.

Φυσικά κάθε σκέψη για τη φύση τη δική μας, αλλά και του σύμπαντος οδηγεί στο καταραμένο κυκλικό ερώτημα. Αν υπάρχει κάποιος δημιουργός τότε ποιος έφτιαξε τον δημιουργό; Αd infinitum...

This revolution will not be televised
Και το παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο δεν είναι τίποτα διαφορετικό από ένα ακόμη σύστημα, μια προσομοίωση που δεχόμαστε σαν την πραγματικότητα. Και παρόλο τις προφανείς αδικίες και δυσλειτουργίες, παρά τις ρωγμές της καλά κρατεί. Γι' αυτό και αυτή η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά. Γιατί ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Μπορεί οι "αγανακτισμένοι" να γέμισαν μερικές ώρες τηλεοπτικού χρόνου, αλλά το "κίνημα" δεν είχε εστιασμένο στόχο παρά μόνο ήταν η αναπαραγωγή μιας διάχυτης δυσαρέσκειας. Η δυσαρέσκεια του περισσότερου κόσμου αρχίζει και τελειώνει εκεί που θίγονται κάποια κεκτημένα. Η μεγάλη εικόνα πολύ λίγο εισέρχεται στο πλάνο των περισσοτέρων. Δε πειράζει. 'Ίσως και είναι καλύτερα έτσι, μια επίφαση ενός λειτουργικού και ελεύθερου κόσμου...

The state
Δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει για πολλές δεκαετίες ή και αιώνες συλλογικό πνεύμα στην ανθρωπότητα. Κάθε χώρα είναι λίγο πολύ μόνη της και δρα με βάση συμφέροντα και ευκαιρίες. Μπορεί και ο καπιταλισμός να μας ταιριάζει σαν είδος τελικά. Βέβαια λέγοντας καπιταλισμό εννοούμε πια όχι την οικονομία του κεφαλαίου, αλλά την οικονομία του χρέους.

Σε αυτή την πραγματικότητα η ρύθμιση του Ελληνικού χρέους ήταν πολύ θετική. Μπορεί να μην ήταν μια βέλτιστη λύση, αλλά η μείωση των επιτοκίων, η παράταση της περιόδου αποπληρωμής, η δυνατότητα αγοράς χρέους από την αγορά και η εξασφάλιση της ρευστότητας των τραπεζών είναι πολλά περισσότερα από όσα θα καταφέρναμε αν χρεοκοπούσαμε ένα πρωί όπως πολλοί ήθελαν. Δεν θα πετυχαίναμε τίποτα παρά μόνο το χάος.

Το πρόβλημα είναι φυσικά ότι η ρύθμιση του χρέους είναι αποκλειστικά αυτό. Δηλαδή καλύπτεται η χώρα στην αποπληρωμή του τεράστιου χρέους της και μόνο. Το πως θα προοδεύσει δεν προβλέπεται, αν και είναι αυτονόητο. Επένδυση. Όχι με την οικονομική έννοια του όρου, αλλά επένδυση στο ίδιο το μέλλον και όχι στη συντήρηση ενός σάπιου παρελθόντος...

Αυτά. Καλό καλοκαίρι...
Ένας Νίκος.