Sounds like shit

Όπως πάντα, η καυστική, σχεδόν ισοπεδωτική, σάτιρα του South Park έπεσε μέσα. Μοιάζει ότι από μια ηλικία και μετά η ανοχή μας στο "νέο" είναι πολύ μικρή, μπορεί και μηδαμινή. Και αυτό είναι η καλή περίπτωση. Συνήθως όλα τα "νέα" αρχίζουν να μοιάζουν με σκατά. Η καινούργια μουσική ακούγεται σαν σκατά, οι ταινίες είναι χάλια, τα ρούχα γκέι...

Ειδικά σε μορφές τέχνης με τις οποίες κάποιος ταυτίζεται και παθιάζεται, όπως η μουσική, η τάση είναι πολύ έντονη. Και δυστυχώς άρχισα να το διαπιστώνω και στον εαυτό μου. Καλά, δεν φτάνω στο σημείο να μου ακούγεται σαν κάποιος να χέζει στα αφτιά μου όπως ο Σταν :p, αλλά τίποτα δεν μοιάζει να έχει πια τον ίδιο αντίκτυπο. Μπορεί να είναι ενδιαφέρον για μερικές ακροάσεις, αλλά τίποτα δεν σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο σαν το interlude του Master Of Puppets, τίποτα δεν σε αφήνει με ανοικτό το στόμα σαν τη μελωδία του Afraid To Shoot Strangers, τίποτα δεν είναι τόσο επικό σαν το Blood Of My Enemies, τίποτα δεν είναι τόσο κάφρικο όσο το σατανικό ριφφ στο Raining Blood και όσο (γελοιωδώς) χαμηλά και αν κουρδίσουν οι νέες μπάντες τίποτα δεν λέει "τώρα θα σου χώσω μπουκέτο στα δόντια" σαν το Walk.

Είναι ότι έχει πέσει η ποιότητα της μουσικής; Είναι ότι δεν υπάρχουν πια εμπνευσμένοι συνθέτες (γιατί τεχνικά δεν νομίζω ότι υπήρχαν ποτέ καλύτεροι παίκτες); Είναι ότι, όπως λέγεται, όλα έχουν παιχτεί;

Νομίζω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Κυρίως όμως είναι ότι... μεγαλώνουμε. Τα πρώτα ακούσματα είναι εκείνα που θα σε σημαδέψουν κατά μία έννοια και εκείνα που θα θέσουν τον πήχη του καθενός. Από την άλλη αν και τα γούστα είναι όσα και οι άνθρωποι, η αλήθεια είναι ότι η πλειονότητα της μοντέρνας μουσικής, αν και ποιοτική και άρτια τεχνικά, δεν είναι το ίδιο αξιομνημόνευτη. Ίσως και η κατακλυσμιαία προσφορά και η εύκολη-αχεμ- πρόσβαση δε βοηθάει τον ακροατή.

Μέχρι στιγμής το πολεμάω, αλλά ήδη πολλοί δίσκοι άρχισαν να μου ακούγονται σαν κλανιές :p