Αχ παιδική ηλικία

Η τυχαιότητα του σύμπαντος μας επιφύλασσε να γεννηθούμε στη Γη τη σωτήρια δεκαετία του 1980. Μια δεκαετία που για πάντα θα μείνει στην ιστορία ως η δεκαετία του πραγματικού κιτς. Και ευτυχώς ήμασταν πολύ μικρά για να κυκλοφορούμε με βάτες και σηκωμένα μανίκια και να έχουμε mullets :p

Η δεκαετία του 1980 ήταν μια "αναλογική" δεκαετία. Δεν υπήρχαν ακόμη ηλεκτρονικά παιχνίδια ή μάλλον ήταν σε νηπιακό στάδιο. Τα παιχνίδια μας ήταν ή τα κλασσικά ομαδικά, που συνοδεύονταν από χώμα, πληγές και μαλώματα :p ή πλαστικά μπιχλιμπίδια, όπως Transformers και G.I.Joe. Εδώ απλά να αναφέρω ότι τα Transformes είναι τάξεις μεγέθους πιο γαμάτα από τα G.I.Joe και αυτό είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο.

Επίσης τα 80s ήταν μια δεκαετία τρομερά cult και απίστευτα ψεύτικων σειρών. Μια από αυτές ήταν ο θρυλικός "Ιππότης της Ασφάλτου", με τον Μιτς Μπιουκάνον, συγνώμη τον Μάικλ Νάιτ, εε... Ντέιβιντ -οι Γερμανοί αγοράζουν ακόμη και τους δίσκους που βγάζω- Χάσελχοφ. Περιττό να πω ότι ήμουν τεράστιος φαν. Νομίζω δεν πρέπει να υπήρχε παιδάκι τότε να να μην ήθελε να μιλάει στο ρολόι του, να ονειρεύεται ότι οδηγεί μια μαύρη Πόντιακ, που κάνει χου χου με κόκκινα μπλιμπλίκια στο καπό και ύστερα μπαίνει μέσα σε μια νταλίκα εν κινήσει. Επίσης είχε ένα μπουστ και πηδούσε από πελώρια κενά... Και η Είπριλ καλή ήταν. :p

Σαν μέρος του εθισμού μου είχα και τις κασέτες! Ήταν θεϊκές. Δε θέλω να τις ακούσω τώρα γιατί θα απογοητευτώ, αλλά θυμάμαι τα ζεστά μεσημέρια στην Καλλικράτεια να χάνομαι στην ιστορία που άκουγα από τα άθλια ακουστικά (με πορτοκαλί σφουγγάρι) του υποτυπώδους γουόκμαν μου...

Όλα ήταν τόσο απλά τότε... Ακόμη και όταν ο κιτ ερχόταν αντιμέτωπος με ρομπότ και εξωγήινους...

ΥΓ. Κάποιοι με ξεφτίλισαν για τις κασέτες!