Όχι

Σήμερα, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονταν αυτοί που πλήρωσαν το υπέρτατο τίμημα αν έβλεπαν την οικτρή κατάσταση του τόπου για τον οποίο πολέμησαν. Πολέμησαν για την ιστορία, για το καθήκον, για την ελευθερία, για τους αγαπημένους τους και για το μέλλον.

Οι επόμενες γενιές πήραν αυτό το ανυπέρβλητο δώρο και κυριολεκτικά το πέταξαν στα σκουπίδια.

Το μόνο όχι που είπαν οι επόμενες γενιές, με αποκορύφωμα τους κατά φαντασία επαναστάτες της "γενιάς του Πολυτεχνείου", ήταν το όχι στην αξιοπρέπεια, την τιμιότητα, τη λογική και το αυτονόητο.

Σήμερα θα έπρεπε να ζητήσουμε συγχώρεση από αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για εμάς. Γιατί σταθήκαμε μικροί, γιατί αποτύχαμε παταγωδώς.

Οι πολιτικοί δεν προήλθαν από παρθενογένεση, είναι αυτοί που η ίδια η κοινωνία ανέδειξε. Επομένως, πριν τις γραφικότητες, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη ως άνθρωποι, ως πολίτες και ως "Έλληνες". Και ας σκεφτούμε βαθιά ποιος φταίει για την κατάσταση μας. Αν η σκέψη είναι μια ικανότητα που διαθέτουμε ακόμη...

Ευχαριστούμε περήφανοι πρόγονοι μας και συγνώμη.

To those once loyal now wreathed in crimson
Solemn reminder of silent sacrifice
To thοse once loyal forever wrapped in glory
In white crossed acres - lines of sorrow laid

Brave are the deeds
Of fallen victorious
Never forgotten
Lonely are the glorious