Η πόρτα του φρενοκομείου

Αποφεύγω τελευταία να σχολιάσω, από τη δική μου ταπεινή ματιά, τις πολιτικές εξελίξεις, ακριβώς γιατί τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από ρευστά. Και ορίστε. Χθες ο ΓΑΠ σε μια κίνηση απόλυτης σχιζοφρένειας διακήρυξε δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση.

Ο τρόπος που δουλεύουν οι Δημοκρατίες είναι η εξής. Οι πολίτες εκλέγουν μια ηγεσία για να αναλάβει με ευθύνη και ικανότητα την μακροχρόνια διαχείριση της χώρας. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται αποφάσεις με μεγάλο κόστος που κανένας με το θυμικό του δεν θα έπαιρνε.

Όταν πρέπει να ακρωτηριάσεις ένα μέλος δεν ρωτάς τον ασθενή αν το θέλει, όταν ο στρατηγός παίρνει μια τακτική απόφαση δεν ρωτάει τους στρατιώτες αν θέλουν να την εκτελέσουν.

Βέβαια εδώ το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι αποφάσεις μέχρις στιγμής ήταν ολέθριες και εκτελεσμένες με περίσσια ανικανότητα. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου η χρεωκοπία είναι βέβαιη και αυτό που παίζεται είναι ο τρόπος και ο χρόνος.

Ο κόσμος είναι προφανές ότι σε συνθήκες κοινωνικής διάλυσης και προσωπικής πίεσης θα ψηφίσει ΟΧΙ. Θα ψήφιζε όχι σε οτιδήποτε του ρωτούσαν οι άνθρωποι που αυτοαναιρούνται κάθε μέρα. Ο κίνδυνος όμως είναι ότι αυτή η διαδικασία φυγής που επέλεξε ο Παπανδρέου θα διαρκέσει τόσο πολύ που οι επιπτώσεις θα είναι καταστροφικές.

Ποιος θα πληρώσει φόρους και γιατί; Γιατί να δουλέψει το ήδη διαλυμένο κράτος; Για τρεις μήνες όλοι θα κρατάνε την ανάσα τους για τη μεγάλη βουτιά.

Άλλωστε, δεν έχει λόγο να περιμένει την "υπογραφή" οποιασδήποτε σύμβασης, αφού κανένας δανειστής δεν πρόκειται να δεχτεί να συνεργαστεί με κάποιον που θα ακυρώσει τη σύμβαση μετά από δυο μήνες.

Φτάσαμε στο όριο. Η εξέλιξη των πραγμάτων μας οδήγησε εκτός ευρώ. Αν θέλουμε να το επικυρώσουμε αυτό με δημοψηφίσματα ας το κάνουμε άμεσα. Ή ας κάνουμε εκλογές. Ή ότι στο διάολο άλλο θέλουμε.

Ας μην παρατείνουνε άλλο την αγωνία. Ας βουτήξουμε τώρα.