Metal 2011 pt.IV

Trivium - In Waves
Μπορεί το άκουσμα του ονόματος να προκαλεί την έκκριση τρουμεταλίνης και άμεσα σχόλια του τύπου "φλώροι", "οοοοου φλώροι" και "εγώ ακούω μόνο ντέμο κασέτες", αλλά θα αδικούσατε κατάφωρα έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2011.

Το κακό με τους Trivium είναι ότι σε όλες τις προηγούμενες δουλειές τους ήταν all over the place, κυνηγώντας κατά κάποιον τρόπο τις επικρατούσες μουσικές τάσεις. Σε αυτό το δίσκο και πάλι αποτελούν μια μπάντα πασπαρτού που παίζει λίγο από όλα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ηχητικά οι Trivium είναι το κοτόπουλο του metal. Ακούγεται σαν πολλούς άλλους, αλλά διάολε αν δεν είναι πεντανόστιμο! :p

Τα τραγούδια είναι εξαιρετικά και σχεδόν όλα βρίσκουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στη μελωδία και την τραχύτητα, το πιασάρικο και το brutal, το μελαγχολικό και το τώρα θα σου σπάσω τα δόντια. Και αυτή είναι η μεγάλη δύναμη της μπάντας. Συνθετικά τα κομμάτια είναι απλά άψογα.

Άκου κοκοκο: Dusk Dismantled

Machine Head - Unto The Locust
Όταν οι Machine Head εξαπέλυσαν το Blackening ο κόσμος του metal παραμιλούσε μην ξέροντας από του είχε έρθει εκείνη η επική σφαλιάρα. Δύσκολα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τον προηγούμενο δίσκο και πράγματι, αν και το Unto The Locust δεν είναι τόοοοσο καλό, είναι και πάλι ένας εξαιρετικός δίσκος.

Μπορεί να μην έχει τόσο αξιομνημόνευτα riff και κάπου τα κομμάτια να παίζουν εντός έδρας με τις standard Machine Head δομές, αλλά ο πούστης ο Flynn έχει τόσο διακριτό και μοναδικό στυλ και φωνή που κάνει τα τραγούδια δέκα φορές καλύτερα. Πολύ ωραίες και οι κλασικίζουσες μινόρε μελωδίες. Μεγάλη πώρωση ο δίσκος.

Άκου κοκοκο: This Is The End

Mastodon - The Hunter
Οι αγαπημένοι μπουρτζόβλαχοι του metal έχουν καλύψει πολύ δρόμο ηχητικά από την μπάντα που διαφήμιζαν σαν τους νέους Metallica. Πλέον έχουν ένα εντελώς μοναδικό και αναγνωρίσιμο ύφος που τελειοποίησαν στον προηγούμενο δίσκος τους, το Crack The Sky. Κινούμενοι σε παρόμοια ψυχεδελικά μονοπάτια, με συντομότερα και πιο άμεσα τραγούδια, δε νομίζω να δυσαρεστούν κανέναν.

Πολύ ωραίος δίσκος με μερικές εξαιρετικές μελωδίες και με μοναδική ατμόσφαιρα.

Άκου κοκοκο: The Sparrow

Textures - Dualism
Djent pop; Κάπως έτσι θα περιέγραφα τη νέα δουλειά των Δανών. Μοντέρνοι πολυρυθμικοί ρυθμοί, με καθαρές ambient κιθάρες από πίσω και ένα μείγμα φωνητικών [σαν των Tesseract, αλλά λιγότερο gay :p]. Για να πω την αλήθεια είναι τα πολύ καλά φωνητικά που με έκαναν να κρατήσω το δίσκο και να μη φάει κουβαδιά. Δεν με τρέλανε, αλλά είναι ωραίος για ορισμένες φάσεις. Α και το Reaching Home είναι απλά φανταστικό τραγούδι!

Άκου κοκοκο: Reaching Home

Insomnium - One For The Sorrow
Οι μάστορες του τρομερά μελαγχολικού μινόρε επιστρέφουν. Δεν υπάρχει ακτίδα φωτός εδώ πέρα, μόνο ατελείωτη θλίψη. Δεν κινούνται μακριά από τον ήχο τους ή μάλλον και καθόλου, αλλά από την άλλη κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Πάρα πολύ καλό.

Άκου κοκοκο: Through The Shadows

Iced Earth - Dystopia
Ας μην μακρηγορώ. Ναι ο Stu Block είναι εντυπωσιακός στο ντεμπούτο του με τους αγαπημένους μας Iced Earth. Ακούγεται σαν το τέλειο μείγμα ανάμεσα στο midrange grit και τη θεατρική μελωδικότητα του Barlow και στα εξωπραγματικά φαλτσέτα του Owens. Και δεν ξέρω αν ήταν από σχεδίου ή προέκυψε στην πορεία, αλλά τα κομμάτια είναι σίγουρα γραμμένα ώστε να φέρνουν τα φωνητικά φάτσα φόρα μπροστά.

Αν και η μουσική δεν είναι τόσο πίσω -συνθετικά- όσο στο Crucibele Of Man, σίγουρα δεν είναι τόσο μπροστά όσο στις παλιές δουλειές του Schaffer. Δεν είναι άσχημα, αλλά δεν υπάρχει κάποιο τρομερό ριφφ και ως επί το πλείστον κινείται στα γνώριμα ηχοχρώματα που τόσο καιρό έχει τελειοποιήσει ή και υπερχρησιμοποιήσει κατά άλλους.

Παρόλα αυτά τα κομμάτια είναι πιασάρικα όσο δεν πάει και μετά από μια μόλις ακρόαση θα σιγομουρμουράς τις φωνητικές μελωδίες, οι οποίες πλέον είναι το μεγάλο ατού της μπάντας σε μια εποχή όπου όλοι οι vocalists ακούγονται περίπου το ίδιο.

Άκου κοκοκο: Anthem

** Shift+Delete **

Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
Μπορεί ο Petrucci να έχει αναλύσει με ανώτερα μαθηματικά πως και γιατί έφτιαξε το κάθε κομμάτι, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε από το να κοιμηθώ. Τεχνικά άρτιο, αλλά εντελώς αδιάφορο.

Opeth - Heritage
Αυτό τα λέει καλύτερα...

Anthrax - Worship Music
Στην αρχή μου άρεσε, αλλά το δεύτερο μισό του δίσκου είναι άσκοπο. Και τραγούδι για ζόμπι;

Warbringer - Worlds Torn Assunder
Ακούγεται σαν οποιοσδήποτε άλλος thrash δίσκος από τα 80s. Και δεν γράφτηκε στα 80s... :p