The persistence of memory

Στο βάθος της ψυχής μου, στριμωγμένος σε μια κλεισμένη γωνία, κουρνιασμένος,
ένας γέρο-σκύλος αφήνει να αντηχεί μέσα στον άπειρο χρόνο της ύπαρξη μου
ένα ουρλιαχτό λυπημένο για εμένα και για τον κόσμο μέσα στον οποίο βρέθηκα.

Κλαίει για το χαμό της ελευθερίας του ατόμου μέσα στους θεσμούς,
την καταπίεση της υποταγής και υποδούλωσης, τη φυλακισμένη ψυχή,
τον κατατρεγμό της σκέψης, τα αιματοβαμμένα κορμιά ζώων και ανθρώπων.

Όταν μια στιγμή θα χει ησυχάσει και θα πάρει απόφαση,
θα γίνει Προμηθέας που θα σπάσει τα δεσμά του και θα πετάξει μέσα στο διάστημα,
σε ωραίους κόσμους, ελεύθερος σαν τον άνεμο.

Λεωνίδας Ν. Χατζηνικολάου - 1973

Ο πατέρας μου ήταν τριάντα χρονών όταν έγραψε αυτά τα λίγα λόγια... όπως και εγώ σήμερα. Έφυγε από τούτο τον κόσμο μερικά χρόνια αργότερα και δεν πρόλαβε να δει την συνέχεια της ιστορίας. Όμως είμαι βέβαιος ότι εκείνος ο γερό-σκύλος δεν θα είχε ησυχάσει και το θλιμμένο ουρλιαχτό του θα συνέχισε να αντηχεί...

Ο Νικόλαος δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον Λεωνίδα, όμως ακούει μέσα του το ίδιο ουρλιαχτό από αυτό το γέρο-σκύλο. Ο Λεωνίδας ο νεώτερος, στα τριάντα του χρόνια γράφει ακριβώς τα ίδια λόγια.

Τελικά η μνήμη και τα συναισθήματα, τα κομμάτια του εαυτού μας έχουν τη δύναμη να εμμένουν μέσα από το χρόνο, μέσα από γενιές, μέσα από τη λήθη...