Κόκκινη κλωστή

Στις ασιατικές κουλτούρες υπάρχει μια ιστορία που λέει ότι οι Θεοί έδεσαν τις ανθρώπινες ζωές με μια κόκκινη κλωστή. Η κλωστή μπορεί να τεντώνεται και να μπλέκεται, αλλά ποτέ δεν μπορεί να σπάσει. Τα μονοπάτια μερικών ζωών είναι γραπτό να συναντηθούν και αυτό θα συμβεί ακόμη και μέσα από σχεδόν απίθανες συμπτώσεις. Τέτοια είναι η δύναμη της μοίρας...

Μπορεί όλα αυτά να μην είναι τίποτα παραπάνω από μια όμορφη ιστορία, όμως στα αλήθεια, μόνο το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή γράφω αυτές τις γραμμές και κάποιοι εκεί έξω τις διαβάζουν είναι σχεδόν στατιστικά αδύνατο. Μια χαοτική αλυσίδα αιτιών και αιτιατών έπρεπε να έχει τεθεί σε κίνηση μέσα στη λήθη του χρόνου ακόμη και για να γεννηθούμε σε αυτόν το μικρό πλανήτη.

Ποιες ήταν οι συμπτώσεις που έφεραν τους γονείς σας κοντά και πόσες ακόμη έπρεπε να είχαν προηγηθεί για όλους τους προγόνους σας; Και αυτό αφορά μόνο το χθες, στη γεωλογική κλίμακα του χρόνου. Γιατί αν τολμήσουμε να σκεφτούμε για λίγο ότι χρειάστηκαν μερικά δισεκατομμύρια χρόνια για να συμπυκνωθεί σε μια μικρή γαλάζια κουκκίδα η σκόνη από νεκρά αστέρια και να εμφανιστούν σε αυτή βιολογικές οντότητες με αυτοσυνείδηση, το μυαλό μας μουδιάζει μπροστά στη στατιστική ανωμαλία της ύπαρξης μας.

Δεν θα έπρεπε να είμαστε καν εδώ και όμως... Η κόκκινη κλωστή του πεπρωμένου, ο αργαλειός της μοίρας ή το ατέρμονο, ανελέητο βάδισμα της αιτιότητας... Η απλή μας νόηση γονατίζει από το βάρος του άπειρου, προσπαθεί να γαντζωθεί και να βρει παρηγοριά σε ποικίλες ερμηνείες, όμως δεν είναι αυτό το σημαντικό, το σημαντικό είναι η ύπαρξη μας, είναι αυτές οι ζωές που διαπλέκονται, συναντιόνται και επηρεάζονται σαν κυματισμοί στον ωκεανό...

Και αυτό θα έπρεπε να τιμούμε κάθε μέρα. Κάθε ζωή σε αυτό τον κόσμο είναι τόσο μοναδική όσο και οι αστρονομικές πιθανότητες που χρειάστηκαν για να υπάρξει... Αντ' αυτού όμως έχουμε τυποποιήσει τα πάντα. Έχουμε βάλει ετικέτες στις ζωές μας και στα όνειρα μας. Έχουμε τιμολογήσει, ευτελίσει και ποσοτικοποιήσει οτιδήποτε έχει σημασία. Έχουμε δημιουργήσει μια δηλητηριώδη κοινωνία που δηλητηριάζει τη θέληση και τη σκέψη των ανθρώπων. Τους κάνει να αμφιβάλουν για τις αποφάσεις τους, για την αξία τους, για την ίδια τους τη ζωή. Τι ύβρης...

Ίσως κάποια μέρα οι άνθρωποι αυτού του κόσμου αποφασίσουν να πετάξουν τα δεσμά τους, γιατί αυτά δεν είναι καν κλειδωμένα, τα κρατάμε γιατί φοβόμαστε τι θα γίνει σε έναν κόσμο χωρίς αστεία στερεότυπα και φτιαχτούς νόμους. Ο μόνος φυσικός νόμος είναι η ζωή και ο θάνατος...

Μέχρι τότε δώστε αξία στους ανθρώπους σας και σε αυτούς που συναντάτε στο μονοπάτι σας, γιατί η κόκκινη κλωστή μπορεί να τεντώνεται και να μπλέκεται, αλλά πότε δεν μπορεί να σπάσει...

ΥΓ. Αν βρήκατε οτιδήποτε από τα παραπάνω ενδιαφέρον δείτε το πρώτο επεισόδιο της σειράς Touch.