Τίτλοι τέλους

Και έτσι φτάσαμε στις 12/2 του 2012... Μπροστά στο ξεφτιλισμένο πολιτικό μας σύστημα το αδιέξοδο. Μπροστά στην κοινωνία αυτής της χώρας το ζοφερό οικονομικό μέλλον. Η προπαγάνδα εξαιρετική όπως πάντα. Λοιμός αν δεν προσκυνήσουμε τους δανειστές, καταστροφή και αναρχία. Μπορεί...

Η εναλλακτική; Η οικονομική και κοινωνική Σπιναλόγκα. Η εξορία σε ένα χώρο όπου θα δοκιμαστούν οι ιδεοληψίες οικονομολόγων και η κοινωνία θα αφεθεί να σαπίσει αργά και βασανιστικά, η καραντίνα της άρρωστης Ελλάδας μέχρι το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα να μπορεί να την ξεχάσει.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο, αν εφαρμοστεί το νέο μνημόνιο, θα οδηγηθούμε στη χρεωκοπία. Με όρους χειρότερους από τους σημερινούς. Γιατί στην πορεία μάλλον θα έχουν ξεπουλήσει ότι έχουμε και δεν έχουμε και θα έχουμε χάσει κάθε ίχνος εθνικής πυγμής. Θα είμαστε οι εξευτελισμένοι και οι εξαθλιωμένοι. Οι ραγιάδες.

Δε ξέρω αν "φίλοι" μας στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες οραματίσθηκαν έναν τουριστικό παράδεισο, όπου θα έρχονται οι δικοί τους σκλάβοι με 100 ευρώ για ένα μήνα διακοπών, όπου τα φωτοβολταικά θα ενισχύουν την ενεργειακή τους βιομηχανία και οι τόκοι των δανείων θα συνεχίσουν να πέφτουν σε κλειστούς λογαριασμούς.

Ξέρω ότι μερικές φορές μπορείς να πιέσεις τον απελπισμένο πέρα από τα όρια του. Ξέρω ότι αν κηρυχθεί στάση πληρωμών ο πανικός δεν θα είναι ένα αίσθημα μόνο ελληνικό, αλλά και πολλών άλλων. Υπάρχει η λεπτή κόκκινη γραμμή. Και δεν είναι από αυτές που χαράσσουν με αόρατο μελάνι οι κραδαίνοντες λευκές σημαίες, είναι αυτή η λεπτή γραμμή στην ανθρώπινη ψυχολογία όπου κάτι σπάει, ανεπανόρθωτα. Όπου κοιτάει το χάος και την άβυσσο χαμογελώντας...

Τι θα γίνει αν αρνηθούμε να υπογράψουμε τον αργό μας θάνατο; Τι θα γίνει αν αυτό το ακολουθήσουν οι Πορτογάλοι; Και μετά οι Ιρλανδοί; Και οι Ιταλοί; Τι θα γίνει αν...

Όπως και να έχει τη δωδέκατη Φεβρουαρίου του 2012 έπεσαν οι τίτλοι τέλους της μοντέρνας Ελλάδας.