Σαν νερό...
Τι συμβαίνει όσο μεγαλώνεις και αυτή η ψευδαίσθηση χάνεται; Γιατί τώρα ο χρόνος δε σταματάει ακόμη και αν τον εκλιπαρούμε, έστω για να πάρουμε μια ανάσα;
Οι δικαιολογίες και οι ερμηνείες είναι πολλές και εύκολες, υποχρεώσεις, δουλειές, ευθύνες, ο καθένας μπορεί να βρει δεκάδες... Όμως δεν είναι αυτό, μάλλον είναι το βάρος των προσδοκιών που έχουμε να σηκώσουμε, μάλλον είναι η βαριά συνειδητοποίηση της βιαστικής ύπαρξης μας, μάλλον είναι η ταραχή να προλάβουμε, η ταραχή που σε παραλύει.
Η κλεψύδρα του χρόνου έχει σπάσει πια για εμάς και γεμάτοι αγωνία προσπαθούμε να μαζέψουμε την άμμο από τα πόδια μας... όμως όσες χούφτες και αν μαζεύουμε αυτή κυλάει και πάλι μέσα από τα δάκτυλα μας...
Από παλιά όλοι μας τρέχουμε τον ήλιο να προφτάσουμε
μαρκάρουμε τον ουρανό να μη τα χάσουμε
βαφτίζουμε ώρες και λεπτά κάθε στιγμή που περνάει
λες κι η ζωή όλους το ίδιο μας γερνάει
Γυαλισμένα θέλουμε τα πολυκαιρισμένα,
με μαστοριά έχουμε καλά φυλακισμένα
όσα κυλάνε σαν την άμμο σε κλεψύδρα ραγισμένη,
αφού τα χέρια που τη σκάλισαν την έχουν ξεχασμένη
και κάθε κόκκος μας θυμίζει τη φορά
που διαβήκαμε τον δρόμο μ' οδηγό τη συμφορά
κόντρα στη σιγουριά και στη βιασύνη
αυτές σου δείχνουν καλοσύνη, μη γυρνάς εμπιστοσύνη
Κι αν σηκώνω κεφάλι κι αν πουλάω και μούρη
γελιέμαι στην αρχή πως έπιασα κελεπούρι
μα δε λογάριασα καλά πάλι κι άφησα λόγια
και καταριέται η ψυχή μου όλου του κόσμου τα ρολόγια
να παγώσουνε για λίγο αλλά πού!
Είναι φτιαγμένα από θνητούς που 'χαν τις πλάτες του Θεού...
{Active Member - Δε Λογάριασα Καλά}
Σίγουρα δε βοηθάει που έχουμε βάλει τόσες πολλές και μικρές ασχολίες στην καθημερινότητα μας και κάποιες χρονοβόρες χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Water, water everywhere, nor any drop to drink
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα το σκεφτείς όμως, νομίζω μικροί είχαμε πολύ περισσότερες, σχολεία, διαβάσματα, δεν ήταν πολύ λιγότερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως ο χρόνος δεν περνούσε έτσι...
..."η Άνοιξη κρατούσε για πάντα και το Καλοκαίρι ο χρόνος στεκόταν προσοχή όσο εμείς ζούσαμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον καιρό μας τώρα,το
θέλουμε να τρέχουμε ασταμάτητα.Ίσως για να προλάβουμε λες... να προλάβουμε τι άραγε;
Ψάχνουμε συνεχώς να εφεύρουμε τα
καινούργια..."μπιχλιμπίδια" για να μπορούμε να κάνουμε τα "βασικώς απαραίτητα"...όσο πιο γρήγορα γίνεται, και να μας μένει
λίγος καιρός για να κάνουμε και "κείνα τα άλλα"...όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε επιτέλους, να έχουμε πια τον χρόνο για να
τελειώσουμε και τα υπόλοιπα...όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Λυπάμαι για τα παιδιά της γενιάς σας,και για τα άλλα που θα
ακολουθήσουν.Θα τους είναι τόσο δύσκολο,θάλεγα ακατόρθωτο,να καταφέρουν ποτέ αυτό που για μας ήταν τόσο εύκολο να γίνει...
Παιδιά,με κοντά παντελονάκια,χαμένα μεσ'τις αυλές,στα χωματένια στενά και τις αλάνες της γειτονιάς,εκεί που τα παιχνίδια
σταματούσαν όχι απ' τα δονητά η τους ήχους των κινητών,αλλά απ'τις φωνές των μαννάδων μας-άν θέλαμε να τις ακούσουμε-που
μας καλούσαν στο σπίτι...
...Καί έτσι,η Άνοιξη κρατούσε για πάντα και το Καλοκαίρι ο χρόνος στεκόταν προσοχή όσο εμείς
ζούσαμε...