Ήρθε το τέλος!

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανένα. Τα ποσοστά του, παραδοσιακού, δικομματισμού κατακρημνίστηκαν και η ψήφος "διαμαρτυρίας" των περισσότερων πολιτών ήταν χωρίς σαφή πολιτική κατεύθυνση. Έμοιαζε περισσότερο με spray and pray, πυρ και προσευχή...

Μόνο έτσι θα μπορούσα, προσωπικά, να ερμηνεύσω το δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Ναι, μπορεί σε υποβαθμισμένες περιοχές ο κόσμος να ρέπει σε ακραίες τάσεις, αλλά δεν πιστεύω πως ξαφνικά το 7% του εκλογικού σώματος έγιναν οπαδοί του νεο-φασισμού.

Και αν και τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα, αυτό δεν εμπόδισε το μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο από το να κλονιστεί συθέμελα. Δεν έμοιαζε να πιστεύει ότι η νέα πραγματικότητα που όλοι προέβλεπαν, αλλά κανείς δεν πίστευε, είχε έρθει. Ο κόσμος είχε γυρίσει τις πλάτες του στους παραδοσιακούς πατρόνες του; Και τότε άρχισαν οι κραυγές...

Επί μία εβδομάδα ήμασταν θεατές ενός πολιτικού τσίρκου από απεγνωσμένους τσαρλατάνους που προσπαθούσαν να φτιάξουν μια κυβέρνηση των απρόθυμων, μια κυβέρνηση έκτρωμα, μια κυβέρνηση, όπως οι ίδιοι την χαρακτήριζαν, ανοχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δαιμονοποιήθηκε με γελοία επιχειρήματα. Και εξηγούμαι.

Το Σύνταγμα προβλέπει ότι τα τρία πρώτα σε ψήφους κόμματα αναλαμβάνουν εκ περιτροπής την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης με οποιοδήποτε άλλο, δημοκρατικά εκλεγμένο, κοινοβουλευτικό κόμμα. Δεν προβλέπει τους συνδυασμούς αυτών ή την κοινοβουλευτική τους δύναμη. Μπορεί να είναι συνεργασία με κόμμα μίας κοινοβουλευτικής έδρας. Για κάποιο, προφανή, λόγο το σύστημα απαίτησε ο ΣΥΡΙΖΑ να μπει μπροστά σε μια κυβέρνηση "ανοχής" αναλαμβάνοντας τα ηνία μιας παραπαίουσας κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που δεν θα είχε την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης. Και όλα αυτά ενώ πολύ άνετα μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση μεταξύ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατικής Αριστεράς ή Ανεξαρτήτων Ελλήνων.

Ειδικά η στάση του Κουβέλη υπήρξε τουλάχιστον γελοία. Κανένας δεν τον εμπόδιζε από το να στηρίξει μια κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Πουθενά δεν προέκυπτε η ανάγκη για συμμετοχή του σατανικού ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά από παλινωδίες και κωμικοτραγικά επεισόδια με non paper και απειλές ένθεν και ένθεν, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας, φτάσαμε στην αναπόφευκτη κατάληξη του εκλογικού αποτελέσματος, δηλαδή σε μια δεύτερη αναμέτρηση. Αξίζει να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις.

Από τη στιγμή που το εκλογικό σώμα αποδείχτηκε απείθαρχο και ανέγγιχτο, σε μεγάλο βαθμό, από τις απειλές και την τρομοκρατία που προηγήθηκε, το σκηνικό στην Ευρώπη μετατράπηκε σε μια κακοπαιγμένη σκηνή του καλού και του κακού μπάτσου. Οι Γερμανοί απειλούν θεούς και δαίμονες και μας δείχνουν την έξοδο από το μάρκο... συγνώμη από το ευρώ ήθελα να πω, ενώ άλλοι ντρέπονται για αυτή την απροκάλυπτη παρέμβαση στα εσωτερικά μιας δημοκρατικής ανεξάρτητης χώρας. Ξαφνικά όμως το απόλυτα άκαμπτο Μνημόνιο ΙΙ έγινε μερικώς διαπραγματεύσιμο. Περίεργο...

Τα εγχώρια ΜΜΕ και οι ξεφτισμένες μαριονέτες του παραπαίοντος πολιτικού κατεστημένου επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου αναποτελεσματική, σπασμωδική, νευρωτική, ερασιτεχνική και κακόγουστη προπαγάνδα. Συγνώμη, η προπαγάνδα προϋποθέτει ικανότητα στην επικοινωνία και γνώση της ψυχολογίας της μάζας, εδώ έχουμε έναν κωμικό συρφετό που περιφέρεται στα παράθυρα και ωρύεται για το τέλος που έρχεται, για τους Κομουνιστές που θα μας πάρουν τα σπίτια, για την πείνα και τις ακρίδες που θα πέσουν από τον ουρανό. Μακάρι να υπερέβαλα σε αυτά που γράφω, όμως σήμερα ο Χρυσοχοΐδης δήλωσε αυτολεξεί: "Θα καταργηθούν οι θεσμοί και ο καθένας θα κάνει μια συμμορία με όπλα"...

Η απρόκλητη, υπερβολική και κακόγουστη στοχοποίηση ενός κόμματος που δεν αρέσει, αντί να προβάλει τις υπάρχουσες αδυναμίες και ασυνέπειες του, το μόνο που καταφέρνει είναι να πολώνει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου υπέρ του. Προσωπικά ποτέ δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και θεωρώ σημαντικό μειονέκτημα την εξόφθαλμη ημιμάθεια πολλών στελεχών του σε σημαντικά θέματα. Από την άλλη όμως τους αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις, ακόμη και αν δεν έχουν την βερμπαλιστική ικανότητα του γλοιώδη Βενιζέλου.

Η ανάδειξη του σε σημαντική δύναμη που επηρεάζει πλέον τις πολιτικές εξελίξεις και ίσως και σε πρώτη δύναμη στις επερχόμενες εκλογές δεν πρόκειται να φέρει την επανάσταση. Δεν είναι αυτό το διακύβευμα, όπως και δεν είναι ο ωμός εκβιασμός του "ευρώ ή δραχμή".

Κανένας δεν έθεσε ποτέ αυτό τον όρο. Η παραμονή στο ευρώ γιατί είναι συνυφασμένη με ένα πρόγραμμα μέτρων που δεν στέκει στον έλεγχο, όχι από ειδικούς, αλλά από την απλή λογική; Από πότε ευρωπαϊστής είναι ο οσφυοκάμπτης σε τοκογλύφους; Από πότε η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση έγινε συνώνυμο της σωτηρίας των τραπεζών, που είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν, σε βάρος των κυριάρχων Εθνών;

Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα γιατί δεν υπάρχουν δυο διαφορετικοί δρόμοι. Ο δρόμος της Δημοκρατίας είναι ένας και αν αυτόν πρεσβεύει η Ευρώπη τότε θα πρέπει να το αποδείξει.

Οι ωμοί εκβιασμοί και οι παρεμβάσεις ανήκουν στο βρώμικο αποικιοκρατικό παρελθόν των "εταίρων" μας, όχι σε μια ελεύθερη κοινωνία Εθνών.

Επομένως το ζητούμενο είναι η σταδιακή αλλαγή της ευρωπαϊκής πορείας με μικρές διορθώσεις στον προσανατολισμό της. Και αυτός ξεκινάει από τους λαούς της. Η ψήφος είναι το μόνο, το τελευταίο όπλο που έχουμε πριν στα αλήθεια πάρουμε τα όπλα. Δε χρειάζεται τίποτα σπουδαίο αλήθεια, άλλωστε το βλέπουμε ήδη. Αρκεί μια ήρεμη φωνή που αψηφάει το δογματικό κατεστημένο για να το βραχυκυκλώσει.

Και στα αλήθεια ποιος έχει να χάσει τα περισσότερα; Αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτα πια ή αυτός που φοβερίζει ενώ τρέμει τον ίσκιο του; Τον ίσκιο της δαμόκλειου σπάθης που οι ίδιοι κρέμασαν πάνω από την Ευρώπη για άλλη μια φορά;