Ο θάνατος του εμποράκου

Κατοικώ σε μια τυπική παλιά γειτονιά της ανατολικής Θεσσαλονίκης, από εκείνες που οικοδομήθηκαν στη δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα, τότε που χάρη στα "μακρόπνοα" σχέδια κάποιων πολιτικών, που τυγχάνει να είναι και αγάλματα, οι ελληνικές πόλεις μετατράπηκαν σε ατελείωτα τσιμεντένια φαράγγια.

Τότε λοιπόν η έννοια του πάρκινγκ και της πυλωτής ήταν άγνωστη και σχεδόν όλες οι οικοδομές διέθεταν χώρους στέγασης καταστημάτων στο ισόγειο τμήμα τους. Για περίπου τριάντα χρόνια, όσο έχω λειτουργική μνήμη, οι χώροι αυτοί ήταν πάντα γεμάτοι με μαγαζάκια. Ξέρετε, τα κλασσικά είδη του μικρο-εμπορίου.

Μερικοί δρόμοι αυτής της παλιάς γειτονιάς μοιάζουν πια με νεκροταφεία καταστημάτων. Ενοικιαστήρια, καλυμμένες βιτρίνες, άρον άρον μαζεμένη η πραμάτεια από μέσα, σκοτεινά και ερημωμένα. Μια ταιριαστή μεταφορά για την ελληνική οικονομία νομίζω...

Μπορεί η μεταστροφή των καταναλωτών προς τα ακριβά επώνυμα προϊόντα (χάρη στο άφθονο εικονικό χρήμα της δεκαετίας του '90) και τα νέα πολυκαταστήματα, σε συνδυασμό με την αγκύλωση των μικρών εμπόρων στη νοοτροπία της υπερτιμολόγησης των εμπορευμάτων τους να γονάτισαν τις τοπικές αγορές, όμως η κορύφωση της σιωπηλής κρίσης που κόχλαζε σχεδόν μια δεκαετία τώρα έδωσε τη χαριστική βολή σε ένα ακόμη, ούτως ή άλλως δυσλειτουργικό, κομμάτι της οικονομίας.

Και μαζί του παρέσυρε και τις γειτονιές. Τσιμεντένια φαράγγια γεμάτα από πτώματα...

Υγ. Αν κάποιος σας έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι καταστήματα πάνω στην Τσιμισκή ή την Εγνατία θα ερήμωναν θα τον περνούσατε για ηλίθιο και για άσχετο. Και όμως, αν συμβαίνει αυτό εκεί μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται στις γειτονιές... Έτσι σαν μια εικόνα...