Das Experiment

Ενώ ο νέος γύρος των "διαπραγματεύσεων" με την Τρόικα, που επαναλαμβάνονται σαν τραγέλαφος κάθε μερικούς μήνες, ετοιμάζεται να ολοκληρωθεί με την άφιξη της Φράου Μέρκελ αυτοπροσώπως, για να ελέγξει το επίπεδο πειθαρχίας των δοσίλογων αρχηγών της κατοχικής κυβέρνησης, μερικοί ακόμη προσπαθούν να ερμηνεύσουν με την λογική των μαθηματικών το εφικτό του οικονομικού προγράμματος.

Μάλλον αυτό που καταφέρνουν είναι να κάνουν μια άσκηση στην ματαιότητα, μιας και ο στόχος του Μνημονίου δεν ήταν ποτέ η "οικονομική προσαρμογή". Δύο είναι οι στόχοι του προγράμματος υποτέλειας και δουλικότητας.

Πρώτον, η εξασφάλιση των εγχώριων και διεθνών μπανκστερς από οποιαδήποτε είδους πραγματική απώλεια στις προσωπικές τους περιουσίες και στα στοιχήματα που συνεχίζουν να παίζουν με τις τύχες όλων μας στα χρηματιστήρια, απαλλαγμένοι από το οικονομικό ρίσκο και ασφαλείς κάτω από ένα είδος ασυλίας πρωτοφανές σε αυτοαποκαλούμενες ευνομούμενες πολιτείες.

Δεν έχει σημασία αν ξεπλένουν χρήματα των καρτέλ ναρκωτικών, αν έχουν διαλύσει την παγκόσμια οικονομία με την αιτιολογία "ότι δεν ήξεραν", δεν έχει σημασία αν η ποσοτική χαλάρωση που εφαρμόζουν οι κεντρικές τράπεζες ουσιαστικά κάνουν τις καταθέσεις των μικρών αποταμιευτών άχρηστες, ενώ παράλληλα απαλλάσσουν τις τράπεζες από τα άχρηστα χαρτιά που έχουν στα χαρτοφυλάκια τους, δεν πειράζει ακόμη και αν η περιστρεφόμενη πόρτα της εξουσίας φέρνει τους "τεχνοκράτες" τους μέσα στα κέντρα της εξουσίας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Σαν μια άριστα οργανωμένη Μαφία, οι μπανκστερς απολαμβάνουν της απόλυτης προστασίας του πολιτικού συστήματος που έχουν εξαγοράσει και διαπράττουν ανενόχλητοι την μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία του ελεύθερου κόσμου.

Στη χώρα μας δε χρειάζεται να πάμε πιο μακριά από την παραχώρηση της ΑΤΕ στον Σάλα, εν μια νυκτί, από τον "πατριώτη" Σαμαρά για να δούμε το σύστημα να δουλεύει σε όλο του το μεγαλείο.

Τα νούμερα που χρησιμοποιούν οι αστείοι "οικονομολόγοι", που έχουν καταφέρει να σμπαραλιάσουν το όποιο κύρος της επιστήμης τους, μετατρέποντας την σε ένα αντίστοιχο της μεσαιωνικής αλχημείας, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα και απλά παρατίθενται σαν μια "επιστημονική" γαρνιτούρα πάνω από τα κείμενα υποταγής που υπογράφουν με περίσσια θέρμη οι ηγέτες μας.

Ο δεύτερος στόχος του Μνημονίου, όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι αντίστοιχος με την εύρεση του LD50 στην τοξικολογία. Την εύρεση δηλαδή της μέσης συγκέντρωσης μιας τοξίνης που απαιτείται για να τερματίσει το 50% των βιολογικών δειγμάτων.

Με την επιβολή τοξικών μέτρων, που καταστρέφουν την οικονομία, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και εξανεμίζουν κατακτήσεις σχεδόν αυτονόητες για τις προηγούμενες γενιές, όπως το δικαίωμα στην παροχή αξιοπρεπούς παιδείας, υγείας και προστασίας στον προσωπικό και εργασιακό βίο, προσπαθούν να βρουν τα όρια εκείνα στα οποία ο πληθυσμός πειθήνια δέχεται τη νέα δουλική του υπόσταση χωρίς να εξεγείρεται και χωρίς να πεθαίνει στους δρόμους μαζικά.

Μην κάνετε κανένα λάθος. Στην Ελλάδα επιτελείται η πρώτη πράξη κλινικού ελέγχου ενός νέου μοντέλου υφάρπαξης της ελευθερίας και του πλούτου πρώην ανεξάρτητων δυτικών κρατών.

Το ίδιο μοντέλο που έχει εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία σε χώρες του "τρίτου κόσμου", με την ουσιαστική εκχώρηση της εκμετάλλευσης των φυσικών τους πόρων στους προστάτες τους, τη χρήση του γεωγραφικού τους χώρου ως πλατφόρμα πρόσβασης στις γειτονικές χώρες και με την φτωχοποίηση του πληθυσμού σε μια κατάσταση αέναης πειθήνιας επαιτείας κάτω από τον οριακό έλεγχο των εντεταλμένων προδοτών.

Προσέξτε πως νέα "μέτρα" τίθενται συνεχώς στο τραπέζι δοκιμάζοντας τις κλινικές αντιδράσεις των πειραματόζωων. Εξαήμερη εργασία χωρίς εργασιακά δικαιώματα, φορολόγηση των τούβλων που έχεις πάνω από το κεφάλι σου, μειώσεις μισθών σε επίπεδα Κίνας.

Η κοινωνία πιέζεται και η αντίδραση της μέχρι στιγμής είναι εξαιρετική. Αντέχει τα τοξικά μέτρα χωρίς σοβαρές επιπλοκές. Μπορεί στην πορεία να σκοτώνονται κάποιες έννοιες όπως μέλλον, παρόν, παρελθόν, δημοκρατία, ισονομία και άλλες τέτοιες αόριστες έννοιες, αλλά τα δείγματα ανταποκρίνονται.

Μερικές σπασμωδικές αντιδράσεις είναι αναμενόμενες. Αλλά σε γενικές γραμμές δεν πρέπει να υπήρξε άλλη τόσο δουλική κοινωνία στα χρονικά. Μια κοινωνία που ενώ βλέπει ότι χάνει την ίδια της την ελευθερία μπροστά στα μάτια της εξακολουθεί να μένει αποσβολωμένη, σχεδόν ΑΔΙΑΦΟΡΗ μπροστά σε όσα της συμβαίνουν.

Και όχι τίποτα, αλλά φοβάμαι μήπως εξαχθούν εύκολα συμπεράσματα από τους ερευνητές. Μήπως πιστέψουν ότι και άλλες δυτικές κοινωνίες θα δεχτούν τη μετατροπή τους σε ειδικές οικονομικές ζώνες εκμετάλλευσης χωρίς την παραμικρή αντίδραση.

Αν δεν ξυπνήσουμε από τον λήθαργο σύντομα θα είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας και άξιοι της χλεύης της ιστορίας...

9 σχόλια:

  1. Για όλα φταίνε οι Μπάνκστερς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η δικιά μου άποψη είναι σαφής νομίζω. Για όλα φταίει ο κόσμος που ανέχεται να του κλέβουν τη ζωή του μπροστά στα μάτια του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο τίτλος μου θύμισε την γνωστή φράση του Αινστάιν

    «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πείραμα ξανά και ξανά και να περιμένεις αν έχεις διαφορετικά αποτελέσματα»

    δεν ξέρω αν τα "πειράματα" του "τρίτου κόσμου" θεωρούνται πετυχημένα από τα "μεγάλα" οικονομικά μυαλά και προσπαθούν να τα φέρουν και στον "πρώτο", το σίγουρο είναι πως τα πειραματόζωα εδώ θα πεθάνουν όπως πέθαναν και 'κει...

    Πάντως δε νομίζω πως ο λήθαργος είναι χαρακτηριστικό μόνο των Ελλήνων, και από τους υπόλοιπους δεν βλέπω καμία όρεξη για επίθεση... δυστυχώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλά σίγουρα, δεν είναι και Τσε Γκεβάρες και στις άλλες χώρες, αλλά έχουν κάτι ξεσπάσματα, συν ότι δεν δέχτηκαν τέτοια βίαιη "προσαρμογή"...

    Εδώ κλασσικά σκορποχώρι (και αν)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος12:18 π.μ.

    Πιο μεγάλο κείμενο δεν μπορούσες να γράψεις???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χμμ...
    Γαμάτο αυτό περί LD50. Δεν το 'χα σκεφτεί ποτέ έτσι.

    Στο μυαλό μου εγώ έχω μια εντελώς διαφορετική έννοια της επανάστασης. Αυτή η χώρα είναι ευλογημένη με αμέτρητους τσάτσους και πάμπολλα αρχίδια. (ξεσκιζέ μουά για τα γαλλικά)

    Προσωπικά, ως πολίτης δεν τρέφω καμία απολύτως ελπίδα για τη χώρα μου. Λόγω των τσάτσων τέλος πάντων.

    Για τη συγκεκριμένη πατρίδα, δεν κάνω τίποτα. Εντελώς εγωιστικά.

    Είδα και αυτούς που έκαναν και τώρα είναι 90 και πεθαίνουν ντροπιασμένοι.

    Είχα πει κάτι σε ένα blog αλλά παρέλειψα να το γράψω στο δικό μου :Ρ Θεωρώ ότι η νοσηρότητα της ελληνικής κοινωνίας βασίζεται στο ότι είμαστε 70 χρόνια κράτος (επί της ουσίας) και "έχουμε" (διεκδικούμε είναι πιο σωστό) 2500 χρόνια ιστορίας.

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν έχεις άδικο στο τελευταίο που γράφεις. Οι Νεοέλληνες έχουν αποδεικτεί οικτρά κατώτεροι των περιστάσεων.

    Δεν νομίζω ότι κανένας μπορεί να διεκδικήσει την όποια ιστορία του έχει κληροδοτήσει ο τόπος που γεννήθηκε (αν και φυσικά αυτό κάνουμε, με περισσή ευκολία και έπαρση...), θα πρέπει να φανεί αντάξιος της ή να αποδείξει ότι είναι καλύτερος της. [αυτό πιστεύω εννοείς για τους ενενηντάρηδες, ότι πεθαίνουν ντροπιασμένοι από τα παιδιά και τα εγγόνια τους...]

    Πάντως αυτό που συμβαίνει σήμερα σε όλο τον κόσμο ξεπερνάει εύκολα τα εθνικά σύνορα. Δεν είναι ότι τα "σκοτεινά κέντρα" επιβουλεύονται τους (νεο)Έλληνες (που μόνοι τους έσκαψαν τον λάκκο τους) περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αδύναμο. Απλά πιστεύω ότι οι πολίτες οφείλουν πρώτα στις χώρες τους και μετά -ίσως- σε διεθνή κλίμακα να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους πριν είναι πολύ αργά.

    Δε ξέρω... πάντα βρίσκω το πόσο προφητικό ήταν το 1984 σχεδόν ανατριχιαστικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ανέφερες το 1984, ώρες ώρες δεν ΄ξερω αν ήταν προφητικό ή απλά τους έδωσε την ιδέα.. Όλοι αρκούμαστε στο να φωνάζουμε χωρίς ν ακουγεται ουσιαστικά η φωνή μας, εκτονώνουμε την οργή μας σε ανοητα μέσα μόνο και μόνο γιανα κοιμόμαστε το βραδυ χωρίς αγχος... είμαστε αξιολύπιτοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Από το Blogger.