Από το χώμα...
Η ματιά μου πέφτει σε έναν κύριο, ίσως στα εβδομήντα του, ποιος ξέρει... η ζωή δεν μας γερνάει όλους το ίδιο... Κάθεται εκεί σε ένα σκαμνάκι μπροστά στην εκκλησία, μοιάζει τόσο κουρασμένος... Δεν υποκρίνεται τίποτα, δεν προσπαθεί να σου προκαλέσει λύπηση, μπροστά του έχει ένα μικρό κυπελλάκι... Έχει μερικά κέρματα μέσα... Απλά κάθεται σιωπηλός... Τι να σκέφτεται άραγε...
2 λεπτά για το λεωφορείο... Δεν μπορείς να τους βοηθήσεις όλους σωστά;... Δεν μπορείς να πιστέψεις κανέναν έτσι δεν είναι;...
1 λεπτό... Κοιτάω το πορτοφόλι μου... Έχω δυόμισι ευρώ σε κέρματα... Περπατάω γοργά προς το μέρος του και του δίνω πενήντα λεπτά στο χέρι του... Με κοιτάει με δυο θαλασσιά μάτια γεμάτα ευγνωμοσύνη... Του γνέφω συγκαταβατικά...
Το λεωφορείο τρέχει στην παραλιακή... Η ματιά του με στοιχειώνει... Γιατί καλέ μου άνθρωπε μου έδειξες ευγνωμοσύνη; Σε έναν ακόμη εγωιστή;... Οικτίρω τον εαυτό μου... Γιατί του έδωσα τόσα λίγα; Γιατί δεν του έδωσα δύο ευρώ; Τα είχε περισσότερο ανάγκη από εμένα...
Ένα στραβοπάτημα, ένα λάθος μονοπάτι, μια ατυχία στην απρόσωπη κοσμική ρουλέτα και είσαι εσύ στο λεωφορείο και εγώ σε εκείνο το σκαμνάκι...
Δεν μπορείς να τους βοηθήσεις όλους σωστά;... Δεν μπορείς να πιστέψεις κανέναν έτσι δεν είναι;...
Εμείς οι μικροπρεπείς, εγωπαθείς σκλάβοι. Που αναλωνόμαστε σε χάχανα και κουβεντούλες, σε ασήμαντες ανοησίες. Που μαλώνουμε για ανύπαρκτους Θεούς και προφήτες, που κρίνουμε τους άλλους με βαρύγδουπα επίθετα αξιώνοντας την κατοχή κάποιου φαντασιακού ηθικού πλεονεκτήματος... Όσο σφίγγουν τα δεσμά μας... Όσο χάνουμε την ανθρωπιά μας...
Καλούμε πολιτισμό τον σεβασμό στις θεολογικές φαντασιώσεις, καλούμε πολιτισμό τα αγήματα για πουλημένους χαρτογιακάδες, καλούμε πολιτισμό τους "θεσμούς", καλούμε πολιτισμό πια τις αλυσίδες μας...
Περιμένουμε βοήθεια από τους πολιτικούς και τους "επενδυτές" και τη μοίρα και τους Θεούς και τους δαίμονες.
Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω ηλίθιοι... Υπάρχουμε μόνο εμείς, επάνω σε αυτή τη μικρή σφαίρα... Μικροπρεπείς, εγωπαθείς, αναίσθητοι, υπόδουλοι...
Δεν μπορείς να τους βοηθήσεις όλους σωστά;... Δεν μπορείς να πιστέψεις κανέναν έτσι δεν είναι;...
Ένα πόστ για τα βιβλία,μαζί με το "Άξιοπρέπεια"[8 Μαρτίου 2012], και το
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στα όρια της Κοινωνίας"[ 16 Σεπτεμβρίου 2008].
Μιλάς για την ασχήμια,την αδιαφορία,την αδικία,την υποκρισία και την σαπίλα -
ενός συστήματος, αυτής της ίδιας της κοινωνίας μας - που μας έχει αγγιξει
όλους μας,σε διάφορους βαθμούς.
Ζούμε σε ένα κόσμο , όπου στην μια μεριά έχεις ανθρώπους που πεθαίνουν
απ' την πείνα, και πέρα στην άλλη άκρη, βρίσκεις τον "τύπο" πού κτίζει το
σπιτάκι του για ένα δισεκατομμύριο δολλάρια[ 1 με εννέα μηδενικά]..........
[ Στην Ίνδία απ' όλα τα μέρη - ειρωνία έ; ]
Μια κοινωνία με τέτοια extremes, δεν αλλάζει ποτέ...μέχρι την εξαφάνιση της...
Εσύ και εγώ,γνωρίζουμε μια ψυχή που ήταν τόσο θλιμμένη για τον κόσμο
μέσα στον οποίο είχε βρεθεί...Μιά ψυχή πού ονειρεύονταν και επιθυμούσε
να σπάσει τα δεσμά της και να πετάξει σε ωραίους κόσμους....
Θα πρέπει να υπάρχουν κάπου τέτοιοι κόσμοι,σωστά ;
In the meantime,let's not give up, as we continue in this reality, on this beautiful
planet of ours...
"Δεν μπορείς να τους βοηθήσεις όλους σωστά ;...Δεν μπορείς να πιστέψεις
κανένα ,έτσι δεν είναι ;
"Ή ζωή δεν μας γερνάει όλους το ίδιο..." και ευτυχώς, ούτε μας φτιάχνει όλους
το ίδιο......