Μια άσχημη πόλη σε ένα όμορφο μέρος

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη χτισμένη σε μια πολύ όμορφη γεωγραφικά τοποθεσία. Ένα φυσικό λιμάνι, με την θάλασσα στα Νότια της, με τις κορυφές του Ολύμπου να διακρίνονται στις καθαρές μέρες, με τον Χωρτιάτη στα Βόρεια και με την Ανατολή και την Δύση ανοιχτές.

Κρίμα που όταν λήφθηκε η απόφαση η μικρή Θεσσαλονίκη να ανοικοδομηθεί, ελήφθησαν εγκληματικές αποφάσεις με την πιο κοντόφθαλμη και ανεύθυνη οπτική που χωράει ο νους.

Πέρα από τις νεώτερες περιοχές και ίσως κάποιες νησίδες στο κέντρο της πόλης που διατηρούν μια φυσιογνωμία, οι περισσότερες γειτονιές που χτίστηκαν το '60 και το '70 είναι μια ωδή στην ασχήμια και την σχεδόν ψυχαναγκαστική τάση δημιουργίας ενός οριακά βιώσιμου τσιμεντένιου κλωβού.

Περπατώντας σε μικρούς δρόμους της Ανάληψης σε πιάνει κλειστοφοβία από τα ανήλιαγια τσιμεντένια φαράγγια. Είναι λες και οι "αρχιτέκτονες" είχαν αποφασίσει να φτιάξουν μια πόλη με πρότυπο τις Σοβιετικές εργατικές κατοικίες, να στοιβάξουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο σε μερικά κάθετα τετραγωνικά, κολλητά τον έναν με τον άλλο χωρίς πρόβλεψη όχι για πράσινο, όχι για χόρτα, αλλά ούτε καν για οξυγόνο.

Ήταν η αρχιτεκτονική του φωταγωγού.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια όμορφη πόλη όταν περπατάς στο θαλάσσιο μέτωπο της και μια πόλη που κρύβει τρομερή ασχήμια μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά της, μέσα στον σκοτεινό λαβύρινθο της από μικρά τσιμεντένια κουτάκια.

ΥΓ. Αναφέρομαι μόνο στο αισθητικό μέρος της πόλης, χωρίς να καταπιάνομαι καν με την άλλη, την πραγματική ασχήμια της καθημερινής ζωής και των προβλημάτων της στην Νύφη του Θερμαϊκού...