Running on empty

Δεν ξέρω ποιος στις μέρες μας και ειδικά στην Ελλάδα της "ανάπτυξης" είναι ευχαριστημένος από την δουλειά του. Δεν ξέρω ακόμη ποιος είναι όχι απλά ευχαριστημένος [επειδή έχει δουλειά;], αλλά κάνει και μια δουλειά που να του προσφέρει ικανοποίηση πέρα από τις όποιες οικονομικές απολαβές [για να πληρώνει τους φόρους του Στουρνάρα].

Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί, αλλά φαντάζομαι πολλοί, ειδικά στην ηλικία μας [τα χρόνια του Μ.Αλεξάνδρου] αναρωτιούνται αν έκαναν τις σωστές επιλογές και αν αυτό που ασκούν ως βιοποριστική δραστηριότητα συνάδει με την προσωπικότητα τους.

Εγώ άρχισα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές [και όχι την Πληροφορική] κάπου στο 1996, διαβάζοντας το κραταιό τότε περιοδικό RAM. Δεν είχα καν δικό μου σύστημα, αλλά καθετί το μηχανικό με ενθουσιάζει, στο επίπεδο πάντα του... τεχνίτη, θέλω να μάθω πως να το λύνω και να το συναρμολογώ.

Το πως βρέθηκα να συναρμολογώ ιστοσελίδες, γιατί ούτε developer είμαι, ούτε προγραμματιστής είναι μεγάλη ιστορία που περιλαμβάνει άχρηστα πτυχία, τύχη, περιστάσεις και ανάγκη.

Όταν όμως αυτή η ασχολία σου προκαλεί αναγούλα, όταν δεν θες πια να υπομένεις τις απαιτήσεις, την ευθύνη και την πίεση για αποτελέσματα με αστείες ανταμοιβές είναι ώρα να σκεφτείς που χαράζεις το όριο.

Εγώ ένα κατσαβίδι ήθελα όχι if-then-else-go-fuck-yourself.

Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον Θείο που δούλευε σε έναν φούρνο. Έλεγε "δεν είναι μια δουλειά που σε κάνει να καυχιέσαι, αλλά χτυπάς την κάρτα σου, κάνεις την βάρδια σου και πας σπίτι σου". Ούτε ευθύνες, ούτε πρήξιμο, ούτε τίποτα.

Ο κόσμος μου φαίνεται άσκοπα περίπλοκος χωρίς να χρειάζεται να προσθέτω ακόμη μερικά επίπεδα πολυπλοκότητας για την πάρτι του καθενός. Χωρίς αντίκρισμα πάντα.  

Το ντεπόζιτο δείχνει σχεδόν άδειο. Ίσως είναι καιρός να κατέβω από το όχημα που πάει στο πουθενά και να αρχίσω να περπατάω προς κάποια άλλη κατεύθυνση...


2 σχόλια:

Από το Blogger.