The Desolation of Crap

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν η τεράστια απογοήτευση μου από το Hobbit 2, μια ταινία που δεν έχει λόγο ύπαρξης, αλλά θα αναφερθώ και στο φαινόμενο της γενικευμένης αθλιότητας που έχει καταβάλει κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές.

Το Hobbit ήταν το πρώτο βιβλίο του Tolkien που εκδόθηκε, ήταν ένα απλό παιδικό παραμύθι, εντελώς διαφορετικό σε ύφος και εύρος από το Lord Of The Rings. Θα άξιζε μιας κινηματογραφικής μεταφοράς σε μια ταινία των δυο ωρών το πολύ, σε καμιά περίπτωση σε τρεις ταινίες των τριών ωρών.

Το πρώτο μέρος ήταν μέτριο, το δεύτερο μέρος μην έχοντας αρχή και τέλος απλά γεμίζει τρεις άσκοπες ώρες με μέτρια εφέ [για το δεδομένο budget] και με τόσο ανιαρό και αυτό-αναιρούμενο σενάριο που πίσω από κάθε καρέ βλέπεις τα λογιστικά φύλλα των executives που ενέκριναν αυτόν τον καλλιτεχνικό κόλαφο.

Τα στούντιο σπάνια πια επενδύουν σε νέες ιδέες και έτσι έχουμε έναν ατελείωτο οχετό από sequel, prequel και reboot. Και δεν είναι μόνο τα κοινότυπα σενάρια και η γενικότερη αίσθηση του άσκοπου που σε κυριεύει όταν βλέπεις αυτές τις ταινίες.

Οι executives είναι πεπεισμένοι ότι μια ταινία πρέπει να έχει τουλάχιστον σαράντα λεπτά αδιάκοπης δράσης που διαρκώς κλιμακώνεται σε επίπεδο γελοιότητας, καταλήγοντας στο τέλος να γίνει παρωδία του εαυτού της από την απίστευτη υπερβολή.

Από την άλλη οι τηλεοπτικές σειρές που για αρκετά χρόνια κρατούσαν υψηλά τον πήχη της ποιότητας και της πρωτοτυπίας άρχισαν να πέφτουν η μια μετά την άλλη στην παγίδα της ίδιας τους της επιτυχίας.

Με εξαίρεση το Strike Back και το Game Of Thrones, οι άλλες σειρές που παρακολουθούσα έχουν γίνει σκουπίδια και πλέον τις παράτησα.

Το Homeland τελείωσε στην δεύτερη σεζόν για εμένα με την τρίτη να είναι μια τρομερά ανιαρή σαπουνόπερα. Διάβασα πως τελείωσε και εντάξει, μπορεί να ήταν καλό το τέλος, αλλά την είχα εγκαταλείψει όταν από πολιτικό θρίλερ είχε γίνει μελέτη του εφηβικού ψυχισμού μιας δεκαεξάχρονης.

Το Walking Dead είχε καταντήσει Boring Dead. Το βαρετό είναι κομπλιμέντο. Το μαλακία συνώνυμο. Το άθλιο ακριβής περιγραφή. Δεν ξέρω τι γίνεται και ούτε με νοιάζει.

Το τρομερό Big Bang Theory καταστράφηκε την στιγμή που έγινε mainstream επιτυχία. Όλη η ψυχή της σειράς ήταν οι εντελώς απροσάρμοστοι πρωταγωνιστές της, η πλήρως αποτυχημένη απόπειρα των σεναριογράφων να τους μετατρέψουν σε ένα είδος νέων Friends εκπυρσοκρότησε στα μούτρα τους και την μετέτρεψε σε μια ελαφρώς χιουμοριστική ξενέρωτη sitcom.

Η αγχόνη των τηλεοπτικών σειρών είναι ότι η επιτυχία τους τις κρατάει στον αέρα πολύ αφότου έχει εξαντληθεί το πρωτόλειο υλικό του σεναρίου τους και απλά τις τραβάνε από τα μαλλιά για να ικανοποιήσουν τα νούμερα των δικτύων. Πρέπει να αποφασίζουν για πόσες σεζόν έχουν πλοκή και μετά να τις σταματάνε.

Αυτά είχα να πω. Πλέον βλέπω μόνο μερικές ταινίες, συνήθως απογοητευτικές, ντοκιμαντέρ και βίντεο στο youtube για τον χειρισμό πυροβόλων όπλων. Ουπς, το τελευταίο δεν έπρεπε να το γράψω :p