Γενιά αγένειας

Δεν ξέρω αν έχω φτάσει στο μεταίχμιο εκείνο όπου με πήραν τα χρόνια και πλέον δεν νιώθω τίποτα κοινό με την επερχόμενη γενιά και την νεώτερη αυτής, πέρα φυσικά από το μελανό μέλλον.

Πιστεύω ότι δεν είναι απλά η ιδέα μου ότι αυτές οι γενιές διακατέχονται από μια τρομερή αγένεια. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που είδα στο λεωφορείο κάποιον πιτσιρικά, αγόρι ή κορίτσι, να σηκώνεται για να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον ηλικιωμένο.

Κοιτάνε από την άλλη, σφυρίζουν αδιάφορα, πέρα βρέχει. Άλλοι παππούδες σηκώνονται για να κάτσει ο ακόμη πιο ηλικιωμένος! Μπορεί να μην είναι αγένεια, μπορεί να είναι απλά αδιαφορία ή αποβλάκωση, σε κάθε περίπτωση όμως πραγματικά λέει πολλά για τις αρχές (εδώ γελάμε) με τις οποίες μεγαλώνουν.

Δεν θυμάμαι ποτέ η μητέρα μου να μου είπε να δίνω την θέση μου σε κάποιον που τη χρειάζεται ή να κοιτάω πριν κλείσω την πόρτα στα μούτρα κάποιου άλλου. Είναι απλές κινήσεις ευγένειας έμφυτης.

Και μιας και το ανέφερα, οι θέσεις στο λεωφορείο είναι για όσους δεν μπορούν να σταθούν, όχι για όσους βαριούνται να το πράξουν.